«Δημοκρατία ώρα μηδέν» κατά «δημοκρατίας παρ’ τα όλα»;

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Μέχρι να ξεσπάσει το σκάνδαλο των υποκλοπών φαινόταν πως το δίλημμα για το πολιτικό μας σύστημα ήταν «Μητσοτάκης ή big bang».

Την κυριαρχία Μητσοτάκη μπορούσε να την αμφισβητήσει μόνο μια βαθιά κριτική του παρελθόντος και ανανέωση του παρόντος από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και μια ιδεολογική ανανέωση, όχι μόνο προσώπων, από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ. Μόνο ένα big bang σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε ν΄ αμφισβητήσει την κυριαρχία του Πρωθυπουργού.

Ενώ η ομιλία στο Κογκρέσο έδειχνε πως ο κ. Μητσοτάκης έχει ευρύτερη παιδεία. Οι υποκλοπές τα ανέτρεψαν όλα. Ο κ. Μητσοτάκης αρνείται ότι ήξερε για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη.

Αν δεν το ήξερε, τότε δεν ήταν κυρίαρχος. Αν πάλι το ήξερε και το αρνείται, τότε δεν ισχύει αυτό περί υψηλής παιδείας.

Κανείς με παιδεία δεν παρακολουθεί εκλεγμένους, ακόμη και αν ο νόμος του το «επιτρέπει» και πρωτίστως κανείς καλλιεργημένος δεν κρύβεται από τις συνέπειες των ακούσιων η εκούσιων αρνητικών πράξεων του.

Έχει δίκιο το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, «η ευθύνη του πρωθυπουργού είναι δεδομένη, αμείωτη και μη μεταβιβάσιμη».

Και έχουν δίκιο ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Ξενοφών Κοντιάδης που ζητούν την παραίτηση του πρωθυπουργού. Αν την απαιτεί η ηθική, δεν έχει σημασία αν την απαιτεί ή όχι το Σύνταγμα. Ο Βίλλυ Μπραντ παραιτήθηκε επειδή σύμβουλός του αποδείχθηκε πράκτορας των Ανατολικογερμανών.

Βεβαίως αυτός ήταν γνήσιος σοσιαλδημοκράτης statesman. Έτσι κάποιοι σκέτο ακραίοι προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι οι «πρασινοσυριζαίοι» ζητούν την παραίτηση του Πρωθυπουργού γι’ ένα τόσο δα πταισματάκι. Έστησε μηχανισμό παρακολούθησης πολιτικού/ων αντιπάλου/ων;

Σιγά τα σπουδαία! Ο κ. Γεραπετρίτης μας αποστόμωσε ήδη. Το Σύνταγμα ερμηνεύεται από τους νόμους. Μέχρι σήμερα μιλούσαμε για αντισυνταγματικότητα των νόμων, στο εξής θα μιλάμε για αντινομιμότητα του Συντάγματος;

Τελικά μπορούν να υπάρχουν νόμιμες παρακολουθήσεις βουλευτών παρά το συνταγματικό βουλευτικό απόρρητο; Ταυτοχρόνως αν διαβάσει κανείς τα επιχειρήματα των «θαυμαστών» του κ. Μητσοτάκη, θα αναρωτιέται τι χειρότερο λένε οι «αρμοί της εξουσίας»; Κάποιοι λένε ν’ αφήσουμε το θέμα στην άκρη και να πάμε παρακάτω.

Εκεί όμως υπάρχει γκρεμός όπως έλεγε και ο Τραμπάκουλας Χάρρυ Κλυν. Και αυτοί που μεταδίδουν πληροφορίες απ’ απόρρητη συνεδρίαση; Λένε άλλοι. Φοβερός συμψηφισμός. Αυτό είναι «η δημοκρατία ώρα μηδέν» της ΝΔ.
Ας δούμε τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτός με την εχθροπάθεια, το «κουτσαβάκικο» ύφος του αρχηγού του, τη δολοφονία χαρακτήρων από βουλευτές του, τις δικές του παρακολουθήσεις όπως του κ. Πιτσιόρλα, απογοήτευσε όσους, όπως ο γράφων, έλπιζαν πως αλλάζει. Χωρίς συγκλονιστικές εξελίξεις δεν αλλάζει αυτό το κόμμα. Δυστυχώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκαμε ακόμη να μάθει πως τη Δημοκρατία δεν την υπερασπίζεσαι με κραυγές και αναθέματα. Στη «δημοκρατία ώρα μηδέν» δεν απαντάς με τη «δημοκρατία παρ’ τα όλα» (αρμοί της εξουσίας).

Έτσι στη Βουλή ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως κατήγορος και όχι ως κατηγορούμενος, ο κ. Τσίπρας, αν και καλύτερος από παλαιότερα, δεν ξεπέρασε τον λαϊκισμό του και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του, εγκλωβίστηκε στον αναμηρυκασμό της «αυτονομίας».

Νομίζω πως η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, αλλά δεν έχει πολιτικό συμβολαιογράφο να το συντάξει. Εκτός και αν κάνει την έκπληξη το τρίτο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Για να την κάνει όμως δεν του λείπει πρόγραμμα αλλά στρατηγική, η οποία προϋποθέτει ενίσχυση των ιδεολογικών του αναφορών.

Είναι καιρός αυτός ο χώρος να απαντήσει δυναμικά στα διλήμματα διακυβέρνησης που του θέτουν οι δυο μεγάλοι. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω, γιατί τη σταθερότητα της χώρας πρέπει να την εγγυάται πάντα μόνο το ΠΑΣΟΚ; Οι άλλοι δυο τι ρόλο παίζουν;

Είναι εγγυητής της σταθερότητας το δημοσκοπικό 13% και δεν είναι το 33% και το 24%; Κατ’ αρχάς και καταρχήν το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θέσει νομιμοποιείται να κυβερνά με οποιοδήποτε άλλο δημοκρατικό κόμμα στη βάση κοινού προγράμματος.

Αλλά επίσης ως αριστερό-κεντροαριστερό κόμμα νομιμοποιείται φύσει να κυβερνά με κάθε δημοκρατικό ριζοσπαστικό αριστερό και πράσινο κόμμα. Επομένως δεν απορρίπτει a priori, όπως το «συμβουλεύουν» οι ακροκεντρώοι, την προοδευτική διακυβέρνηση, αν αυτή όντως είναι προοδευτική και δημοκρατική χωρίς εισαγωγικά.

Διαφορετικά δεν πάει «με κανένα», αν οι άλλοι δυο διεκδικούν να επιβάλλουν τη μέχρι τώρα επιβαρυμένη αφήγηση και πρακτική τους.

Ακούω την αντίρρηση. Αν σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο δεν υπάρχει κυβέρνηση, η χώρα θα καταστραφεί. Αν ο μπαμπούλας της ακυβερνησίας τίθεται στην υπηρεσία διατήρησης μιας πρωθυπουργοκεντρικής κυβέρνησης (επιτελικό κράτος), υποκλοπών, στρατοκρατικής προσέγγισης των ελληνοτουρκικών, συγκεντρωτισμού στη διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης, παραδικαστικών κύκλων αποκλείεται κάθε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Αν πάλι ο μπαμπούλας της ακυβερνησίας τίθεται στην υπηρεσία μιας Αριστεράς που ούτε προοδευτική ούτε δημοκρατική είναι, να μένει το βύσσινο.

Πιθανή λύση, παρά τους κινδύνους ενίσχυσης του ακραίου λαϊκισμού, μια τρικομματική κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» με επικεφαλής προσωπικότητες πολιτικού και επιστημονικού κύρους και γνώση του εθνικού και διεθνούς περιβάλλοντος. Να πω ονόματα;

Τελικά το big bang όχι μόνο χρειάζεται, αλλά αφορά τόσο την Κεντροαριστερά όσο και την Κεντροδεξιά. Μόνο που το σαράντα οκτάχρονο ήδη ΠΑΣΟΚ σ’ ένα πολιτικό σύστημα με ελάχιστη εντροπία καλείται να παίξει το ρόλο του «πρωταρχικού ατόμου», η έκρηξη του οποίου θα δημιουργήσει νέους γαλαξίες και αστέρες. Μεγάλες προσδοκίες;

Γιώργος Σιακαντάρης