Η πολιτική ως υπό-λογιστικό επάγγελμα για πλούσιους

Tου Γιώργου Σιακαντάρη

Με την παρουσίαση των «πόθεν έσχες» των πλουσίων πολιτικών μας θυμήθηκα τον Μαξ Βέμπερ, ο οποίος στη διάλεξή του με τίτλου «Η πολιτική ως επάγγελμα» υποστήριζε πως οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ’ αυτούς που ζουν «για» την πολιτική και αυτούς που ζουν «από» αυτήν.

Ο πολιτικός που ζει από την πολιτική προσπαθεί να την καταστήσει πηγή του εισοδήματός του. Αυτός που ζει γι’ αυτήν έχει εξασφαλισμένους πόρους.

Αξίζει να κρατήσουμε την παρατήρησή του πως στις κοινωνίες στις οποίες κυριαρχούν οι πολιτικοί που ζουν για την πολιτική, αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό. Εκεί δεσπόζει η πλουτοκρατία, η οποία, αν και δεν ζει «από την» πολιτική, επωφελείται και από αυτή. Ακραιφνής πολιτικός ιδεαλισμός κατά τον Βέμπερ συναντάται μόνο στα φτωχά στρώματα.

Σήμερα όμως η πολιτική εκτός από επάγγελμα για πλούσιους απαιτεί και λογιστικές ικανότητες. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της υπερπολύτιμης δουλειάς των λογιστών, για να κάνεις πλέον  πολιτική χρειάζεται να ξέρεις να υπολογίζεις και να σταθμίζεις τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, όπως ο καλός λογιστής υπολογίζει τα δηλωθέντα εισοδήματα.

Σήμερα η πολιτική δεν είναι καν σαν την ατάκα των αδελφών Μαρξ: «Αυτές είναι οι ιδέες μας, γι’ όσους αρέσουν, γι’ όσους δεν αρέσουν έχουμε άλλες».

Πλέον δεν υπάρχουν καν ιδέες, υπάρχουν μόνο δημοσκοπικά ποσοστά. Αυτές είναι οι ιδέες μας αν αυτό θέλουν οι δημοσκοπήσεις, αν αυτές θέλουν άλλες, τότε κι εμείς έχουμε άλλες. Σιγά το πρόβλημα! Ο δημοσκόπος Αίολος τοποθετεί τον άνεμο στον ασκό του.

Το πρόβλημα στο εξής δεν είναι δικό του, αλλά αυτού που θα ανοίξει τον ασκό. Οι επικοινωνιακές ομάδες  ως λογιστές των κομματικών επιτελείων καλούνται να μετρήσουν, να υπολογίσουν, να σταθμίσουν, να κόψουν και να αναπροσαρμόσουν τα στοιχεία, με τέτοιο τρόπο ώστε ο πελάτης τους, αν ανοίξει ο ασκός, να μη πληρώσει πολλά. Και οι ηγεσίες αρκούνται στα «εξελάκια» που τους δίνουν.

Καλός πολιτικός δεν είναι πλέον αυτός που κατά τον Βέμπερ συνδυάζει πάθος, αίσθημα ευθύνης και αίσθηση του μέτρου. Καλός πολιτικός είναι αυτός που «διαβάζει» ή του «διαβάζουν» σωστά τις δημοσκοπήσεις και ως καλός λογιστής υπολογίζει κάθε παράμετρό τους.

Καλός πολιτικός δεν είναι αυτός που «χτυπά σκληρά σανίδια, αργά και σταθερά, με πάθος και με μέτρο ταυτόχρονα» (Η  πολιτική ως κάλεσμα και επάγγελμα, Δώμα, 2019, Μτφ: Κώστας Κουτσουρέλης, σ. 103), αλλά αυτός που έχει το καλύτερο «λογιστικό» επιτελείο μελέτης των δημοσκοπήσεων.

Το αν θα γίνουν εκλογές, το αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση, το ποιες ιδέες έχουμε εξαρτάται από το τι λένε τα «λογιστικά βιβλία» των δημοσκόπων και όχι ο βαθμός υπευθυνότητας ή οι προγραμματικές συμφωνίες μεταξύ των κομμάτων

Ας μην απορούμε για τα ποσοστά αποχής στη Γαλλία και για το ότι 1.300.000 έλληνες πολίτες από το 2009 και ύστερα δεν ξαναπάτησαν στις κάλπες.

Γιώργος Σιακαντάρης