HomeΓΝΩΜΕΣ«Η κυρία Μάρω» του Μάριου Λεβέντη

«Η κυρία Μάρω» του Μάριου Λεβέντη

Διαφήμιση
Διαφήμιση

Η κυρία Μάρω, είναι η κυρία του ισογείου σ’ αυτόν τον κόσμο. Όπως όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι όταν πάψουν ξαφνικά να είναι στο απόγειο και αποσύρονται ακούσια στην μοναξιά της ανημποριάς τους. Μένουν κατάκοιτοι, θέλοντας και μη, μαζί με τις ελπίδες και τις ποιότητες που κάποτε είχαν μεγάλες προδιαγραφές. Τώρα πέρασε χρόνος, φθορά και ταλαιπωρία από πάνω τους. Δεν είναι πια ούτε ενήλικες, ούτε μεσήλικες, είναι υπερήλικες. Και κατά έναν πολύ φυσιολογικό λόγο, θυμίζουν μικρά παιδιά που θέλουν προσοχή, έγνοια, αγκαλίτσες και μια κουβέντα παραπάνω για να νοιώσουν ασφαλή.

Η κυρία του ισογείου, είναι η γιαγιά όλων μας. Είναι το σύμβολο του ανθρώπου που έπιασε τον κύκλο της ζωής από το κέντρο του, χωρίς να τον τετραγωνίσει. Κι όσο εμείς ζούμε ως βραβευμένοι ατάραχοι και πετυχημένοι νάρκισσοι στις πολυκατοικίες της αδιαφορίας μας, ακολουθώντας πιστά το καλοζωισμένο πρόγραμμά μας, που δεν αποσπάται με τέτοιες προτεραιότητες, καταλήγουμε γεροπαράξενοι εμείς. Εμείς που μας πάνε ακόμα τα πόδια μας. Εμείς που περνάει ακόμα η μπογιά μας, εμείς που είμαστε ακόμα αυτόνομοι και δεν έχουμε ανάγκη τη βοήθεια του άλλου για να ζήσουμε. Εμείς που νομίζουμε ότι θα τα βάλουμε με τον χρόνο και θα βγούμε νικητές. Εμείς που ξεγελάμε τον καθρέφτη μας καθημερινά για τη μηδενική μας συνείδηση, φορτώνοντας την άθλια συμπεριφορά μας στα χιλιάδες ανόητα προβλήματά μας. Εμείς που λίαν συντόμως, θα βρεθούμε στην θέση τους με το ίδιο παράπονο στα χείλη και θα βρούμε μπροστά μας ό,τι αφήσαμε πίσω μας επιδεικτικά.

Η κυρία Μάρω, κατά το κοινώς λεγόμενο, αντέχει καλά. Ίσως περισσότερο από το προβλεπόμενο. Είναι και καλός οργανισμός και καλός άνθρωπος. Μετατρέπει τις διαλείψεις της σε παύσεις. Τα κενά μνήμης είναι δικά μας. Εντελώς δικά μας. Γιατί αν δεν έχουμε χρόνο για τους ανθρώπους μας που γερνούν και γέρνουν, αν δεν έχουμε γλυκόλογα να ρίξουμε στον ατμό και βράζουμε μόνο απ’ τα νεύρα μας για την ώρα που μας τρώνε, δεν είμαστε ούτε καλοί ούτε κακοί. Δεν είμαστε καν άνθρωποι. Το καλύτερο σπίτι, το καλύτερο δωμάτιο,  για τους γηραιότερους ανθρώπους είναι το ίδρυμα της αγκαλιάς μας. Η ωραιότερη αποκλειστική είναι η άδολη αγάπη μας γι’ αυτούς. Εκείνοι δεν πιστεύουν στα περασμένα μεγαλεία, όσο κι αν τα διηγούνται κλαμένοι. Πιστεύουν στη ζωή και τη σημασία της. Γι’ αυτό μη χτίζεται φωλιές δημοπρασίας για τους ανθρώπους που μεγάλωσαν εσάς και τα παιδιά σας. Έχει αρκετό πλειστηριασμό η ζωή από μόνη της. Δεν χρειάζεται να σκοτώνετε και τα σημεία αναφοράς σας, δεν γίνεστε έξυπνοι έτσι. Απόκληροι γίνεστε.

Διαφήμιση
Διαφήμιση