Τι κατάλαβε ο Μακρόν;

Tου Γιώργου Σιακαντάρη

Ο Εμανουέλ Μακρόν με το 58,5% τελικά έσωσε την τιμή της Ευρώπης, της γαλλικής Δημοκρατίας και φυσικά και τη δική του. Από την άλλη το 41,5% της Λεπέν κραυγάζει πως οι κίνδυνοι για τις δημοκρατίες, αν αυτές δεν αλλάξουν ρότα, παραμένουν ισχυροί.

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 όλο και περισσότερο κυριάρχησαν οι ρηχές προσεγγίσεις της αντίθεσης λαϊκισμός-αντιλαϊκισμός. Λαϊκιστές κατά αντιλαϊκιστών, δημοκράτες κατά αντιδημοκρατών αυτές ήταν οι ρηχές ερμηνείες των αιτίων για τον δρόμο που ακολουθούσαν τα πολιτικά και κομματικά συστήματα των χωρών της Δύσης.

Ο λαϊκισμός εμφανίστηκε ως μια «ανωμαλία», ένας ασυγχρονισμός στην κανονικότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αντί ως μια προειδοποίηση πως κάτι δεν πάει καλά με τα «κενά» στην αντιπροσώπευση  των αποκλεισμένων ομάδων του πληθυσμού.

Βούτυρο στο ψωμί των λαϊκιστών. Έκανε εύκολο το έργο τους που ήταν να παρουσιάσουν όλους τους «συστημικούς» σαν να είναι το ίδιο πράγμα, σαν να είναι όλοι τους υποστηρικτές των ελίτ και των πλουσίων. Το επέτρεπαν οι ίδιοι οι «συστημικοί».

Και «περιέργως» – ενώ οι κοινωνίες διχοτομούνταν όχι πλέον σ’ ένα και δυο τρίτα, αλλά σε δυο μισά, σ’ αυτούς δηλαδή που παρακολουθούσαν με άνεση τις εξελίξεις στην τεχνολογία και την παγκοσμιοποίηση και σ’ αυτούς που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς- κυρίαρχο δόγμα έγινε η άποψη πως οι μάχες κερδίζονται στο πολιτικό Κέντρο. Αυτοκτονική συνταγή για τη δημοκρατία, την οποία δήθεν υπερασπίζεται η αντίθεση «φίλοι της δημοκρατίας» κατά των εχθρών της.

Ο Μακρόν  με την ομιλία του μετά τη νίκη, αλλά και με τον τρόπο που πήγε στο Πεδίον του Άρεως, έδειξε να καταλαβαίνει πως δεν είναι όλοι όσοι ψηφίζουν την ακροδεξιά της Λεπέν αλλά και του Ζεμούρ εχθροί της δημοκρατίας.

Γι’ αυτό και ενώ την πρώτη φορά πήγε ως πρίγκιπας μόνος του στο Λούβρο, τώρα από το χέρι κρατούσε τη σύζυγό του και δίπλα του ήταν πολλοί νέοι υποστηρικτές του, μεταξύ αυτών και αρκετοί έγχρωμοι. Αν υπήρχε και κάποια μουσουλμάνα με απλή μαντήλα, αυτό θα ήταν ακόμη καλύτερο.

Έτσι και αλλιώς όμως ο συμβολισμός ήταν σαφής. Από εδώ και πέρα ο πρόεδρος της χώρας θέλει φαίνεται πως  είναι και με τα δυο της μισά και όχι με το ένα. Κανένας εφησυχασμός όμως δεν επιτρέπεται. Επειδή έρχονται και οι εκλογές του Ιουνίου, γίνεται ακόμη πιο σαφές πως η αδιαφορία του Μακρόν να φτιάξει ένα πραγματικό κόμμα και όχι ένα αρχηγικό υβρίδιο σαν αυτό που πλέον ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύονται, μπορεί να κοστίσει στη γαλλική Δημοκρατία.

Θέλω να πιστεύω πως στη δεύτερη θητεία του θα καταλάβει επίσης πως καμία μάχη δεν κερδίζεται μόνο στο Κέντρο. Κερδίζεται με μεταρρυθμίσεις που κινούνται από τα αριστερά προς το κέντρο. Αυτό δεν καταλαβαίνουν όσοι στα καθ’ ημάς μιλούν για κεντροποίηση της πολιτικής.

Γιώργος Σιακαντάρης