«Γονείς» του Μάριου Λεβέντη
Τελικά σκοτώνουμε τα πάντα με τα ίδια μας τα χέρια. Σκοτώνουμε ακόμα κι αυτά που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Γι’ αυτό και περισσεύει τόση τρέλα. Σκοτώνουμε την ίδια τη ζωή μας πριν αναπτυχθεί. Σκοτώνουμε αθώες ψυχές και κρύβουμε τη σήψη μας.
Σκοτώνουμε τα παιδιά μας, τα θάβουμε ελαφρά την καρδία στην τροπή της ιστορίας, λεγόμαστε “γονείς” και δεν ντρεπόμαστε! “Γονείς” από σπόντα, χωρίς τσίπα αγάπης πάνω τους. “Γονείς” φτιαγμένοι απ’ του διαόλου τις αρβύλες που δαιμονίζουν το παρκέ της γης και κλωτσάνε ηθελημένα καθετί ανθρώπινο μέσα τους. Γι’ αυτό και η εποχή μας αποδίδει επισήμως δαιμονισμένη.
Γι’ αυτό και δεν ανέχεται να την σηκώνει ο μάταιος καιρός μας, όσο εξορκιστής κι αν παλεύει να γίνει: Διότι το αποκρουστικότερο έγκλημα του κόσμου είναι να γεννιούνται αθώα παιδιά και να ‘χουν για γονείς τούς βασανιστές και τους φονιάδες τους.
Να γεννιούνται παιδιά μέσα σε στοιχειωμένα σπίτια της κακίας, της παράνοιας, του μίσους, της κακοποίησης και της βαναυσότητας. Να μεγαλώνουν σε κλειστές πόρτες. Ίδιες με τις πύλες της κολάσεως. Σε κλειστές πόρτες της “αγίας οικογένειας”, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας κάνουν αγώνα ζωής για να αποκτήσουν ένα παιδί, η εξωσωματική της εγκληματικότητας καλά κρατεί ενώ η γνήσια αποτυγχάνει.
Την ώρα που εκατοντάδες άλλοι περιμένουν στο έλεος της γραφειοκρατίας ενός μόνιμα καθυστερημένου κράτους για να υιοθετήσουν ένα πλάσμα, κάνουμε πως μελετάμε ακόμα τις προϋποθέσεις. Η μόνη προϋπόθεση για ένα παιδί είναι η αγάπη. Να ‘χεις προετοιμάσει χρωμοσώματα αγκαλιάς, ευθύνης και αυτοθυσίας.
Αν θέλεις να γίνεις και να λέγεσαι “γονέας”, ψάξε πρώτα να δεις αν έχεις αγάπη μέσα σου κι όχι το ροκφόρ της σκαιότητας και του θανάτου. Κι αν όλα τα αποκληρωμένα παιδιά του πόνου, της βίας, της εκμετάλλευσης και της απόρριψης διάλεγαν τους γονείς τους, η μούχλα δεν θα είχε το ισχυρότερο DNA στο ανθρώπινο γένος. Ανθρωποκτονία από πρόθεση είναι όλα τελικά. Σκοτώνουμε κάθε απομεινάρι ελπίδας για να αλλάξει αυτός ο βαριά νοσηρός κόσμος. Τόσο πολύ κακοφόρμισε το είδος μας;!
Ενός λεπτού σιγή για όλα τα παιδιά του κόσμου που όταν φώναξαν “Μαμά” δεν εννοούσαν την Μήδεια κι όταν φώναξαν “Πατέρα” δεν εννοούσαν τον Τύραννο.
