«Άξιον Εστί» το Φως στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου

*Γράφει η Μαρία Αντωνάκη

«Όταν διαβάζεις Οδυσσέα Ελύτη, είναι σαν να κοιτάς αιγαιοπελαγίτικο τοίχο, το καταμεσήμερο. Θαμπώνεσαι. Όταν περάσει το θάμπωμα μένει μια ευτυχία». Ενώ οι ανυπέρβλητοι μελωδικοί ήχοι του Μίκη Θεοδωράκη εξυψώνουν μαζί με την Ελλάδα, τον Άνθρωπο, αναζωπυρώνοντας συνειδήσεις.

Μήπως έτσι δεν ήταν και αυτές οι δύο πρόσφατες, βραδιές στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου;

Βραδιές βαθιάς συγκίνησης, γεμάτες συναίσθημα, ζεστασιά, με όχημα το κορυφαίο έργο λόγου και μουσικής, το «Άξιον Εστί», σε ποίηση του νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. Ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι. Μια «ανάσα» εν μέσω των δυσκολιών που καθημερινά μας κυκλώνουν. Ένα ταύτισμα ψυχής, κοινού και καλλιτεχνών, νότες σαν «άγγιγμα» που λες άνοιγαν εκείνη τη στιγμή ένα δρόμο για να προχωρήσει κανείς.

Ανάταση, βαθιά συγκίνηση, ευδαιμονία, φως. Το χειροκρότημά του κοινού που συμμετείχε ακόμα και μέσω των σιωπών του, ήταν τόσο θερμό που μετά την ολοκλήρωση του έργου, κάλεσε τους καλλιτέχνες και πάλι στη σκηνή, για να σμίξει ξανά τη φωνή του με εκείνες των εξαιρετικών, Κώστα Μακεδόνα, Τάση Χριστογιαννόπουλου, Γρήγορη Βαλτινού.

Για να τραγουδήσουν μαζί με τη Μικτή και Νεανική Χορωδία της Περιφερειακής Ενότητας Ηρακλείου και τη Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Ηρακλείου, «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», «Ένα το χελιδόνι», «Της Αγάπης Αίματα» με τη συνοδεία της υπέροχης Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών, αλλά και Λαϊκής Ορχήστρας, υπό την εξαιρετική καθοδήγηση του Μαέστρου Μύρωνα Μιχαηλίδη, ο οποίος κατάφερε να μεταδώσει το πάθος και τον παλμό του σε όλους.

Για λίγη ακόμα ανάταση, για λίγους ακόμα μελωδικούς κλυδωνισμούς. Για λίγο ακόμα από αυτό που χρειαζόμαστε, γι’ αυτό που μας λείπει, για λίγη ακόμα από τη «μαγεία» της μουσικής εκείνης, που όταν διαπνέεται από υψηλά αισθητικά κριτήρια, τότε και οι άνθρωποι που την «κοινωνούν» διαποτίζονται με αυτά. Καταφέρνουν να υψώσουν το ανάστημα τους πνευματικά και να βιώσουν μια κατάσταση μέθεξης.

Γιατί η Τέχνη αυτό μπορεί να το προσφέρει. Μπορεί να ενώσει και να δείξει έναν δρόμο αλλιώτικο. Αρκεί να το πιστέψουμε. Αρκεί να το οραματιστούμε.

Εμείς, σε πείσμα όσων μας προσγειώνουν στην αδυσώπητη πραγματικότητα, θα αναζητούμε πάντα μέσα σε αυτό, τον κόσμο τον μικρό, τον Μέγα, τα λιόδεντρα που κρησάρουν στα χέρια τους το φως. Σε αυτό το μικρό αλωνάκι εξάλλου, υπάρχει εκτός από σωρεία προβλημάτων, αυτό το μοναδικό ελληνικό Φως, με το οποίο γέμισαν οι ψυχές μας και πλημμύρισαν οι καρδιές μας…..
Αυτός είναι και ο κόσμος που θέλουμε να υπερέχει.

Εκτός από τον Μαέστρο και Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου Ηρακλείου Μύρωνα Μιχαηλίδη, ο οποίος εμπιστεύτηκε και «αγκάλιασε» τα χορωδιακά σύνολα που πλαισίωναν τους καλλιτέχνες, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη μαέστρο της Μικτής και Νεανικής Χορωδίας Π.Ε Ηρακλείου Λένα Χατζηγεωργίου και στον πιανίστα Νίκο Κοκκίνη για την υπομονή και την σκληρή δουλειά, μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, καθώς και στον μαέστρο της Χορωδίας του Δημοτικού Ωδείου Ηρακλείου Γιάννη Κιαγιαδάκη.

Πολλά μπράβο σε όλα τα μέλη των χορωδιών για τον επαγγελματισμό, το πείσμα και την συνέπεια, ώστε να προετοιμαστεί αυτό το μεγαλειώδες έργο σε μικρό χρονικό διάστημα.

*Αγαπητοί συνάδελφοι, υπογράφω αυτό το κείμενο, όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως μέλος της Μικτής Χορωδίας της Π.Ε. Ηρακλείου που αποτέλεσε μέρος αυτής της συγκινητικής προσπάθειας. Το όφειλα στους αγαπητούς και ακούραστους συγχορωδούς μου, αλλά και στη μαέστρο μας. Σας ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σας…