«Ειρήνη υμίν» του Μάριου Λεβέντη

Τελικά αυτός ο κόσμος έχει πάντα τις πατρίδες του στη στάχτη και τα παιδιά του στις φωτιές. Ίσως γιατί η μόνη πατρίδα μας είναι η στάχτη.  Τα αποκαΐδια που μας αφήνει κάθε λεονταρισμός και κάθε εισβολέας. Μόνο και μόνο γιατί οι εδαφικές εκτάσεις των υψηλά ιστάμενων συμφερόντων υπερτερούν και υπερέχουν. Γιατί δεν έχει καμιά αξία πια η ανθρώπινη ζωή. Και μπορεί να απαξιώνεται ευθαρσώς και διαρκώς μέσα από πολέμους, πανδημίες και κρίσεις ταυτότητας. Ως πότε το κέρδος και ο επιεικώς βλακώδης αυταρχισμός των “δυνάμεων” θα κόβει το νήμα των αδύναμων παιδιών μας; Και γιατί; Για να αυξήσει η έτσι κι αλλιώς, εύπορη ηλιθιότητα κι άλλο την προίκα της;  Και πως; Με πτώματα ανυπεράσπιστων συνανθρώπων μας στις βιτρίνες της εγκληματικότητας που επιβάλλει την κακότυχη παρουσία της με βομβαρδισμούς;

Σκοτωνόμαστε για την πατρότητα της στεριάς και της θάλασσας και δεν ασπαζόμαστε στο ελάχιστο την μητρότητα της ειρήνης, της σύμπνοιας και της ομοψυχίας.  Γιατί αυτός ο κόσμος έχει πάντα τις πατρίδες του στις καταστροφές και στους διωγμούς του. Καταδικασμένος και κατατρεγμένος πότε από κοινές, πότε από ξένες ανοησίες, χάνει πάντα το νόημα της γης κάτω απ’ τα πόδια του και δεν επαναπατρίζεται επ’ ουδενί λόγω στο παγκόσμιο κοινό καλό. Πράττει τα δέοντα σκοτώνοντας τη ζωή και όχι ζώντας την. Όλοι είμαστε πρόσφυγες αυτής της συμφοράς. Όλοι φέρουμε πάνω μας σημάδια του βιαστή ξεριζωμού που βιάζει επιδεικτικά και αιφνιδιαστικά την ποιότητα και την ασφάλεια των λαών μας. Τίποτα δεν είναι δικό μας και καμιά κατάκτηση δεν περηφανεύεται σε μερόνυχτα πολέμου. Τίποτα δεν είναι δικό μας εκτός απ’ τα ερείπια που σέρνουν τα σαρκία μας. Αυτά που είναι  το καλύτερο προσάναμμα, αφού το ιστορικό αίμα ανάβει πάντα απ’ το ανθρώπινο, απ’ το θυσιαζόμενο αίμα.

Τελικά αυτός ο κόσμος έχει πάντα τις πατρίδες του στη στάχτη. Στάχτη που γίνεται πούδρα στο απανθρακωμένο πρόσωπο της γερασμένης μας ζωής.  Γιατί η ζωή μας γέρασε. Είναι γηραιά κυρία μπροστά σε ντοκουμέντα άνευ προηγουμένου. Είναι γηραιά κυρία και πενθεί όλους όσοι χάνονται. Πενθεί που η τέφρα γίνεται μάνα μας και η ίδια η πατρίδα μας ο τόπος του εγκλήματος.  Με τον δολοφόνο να γυρίζει μόλις επιθυμεί ζεστή, ανθρώπινη ανυπεράσπιστη σάρκα. Κάποτε πολεμούσαμε για το δίκιο μας. Τώρα ούτε γι αυτό δεν αξίζει εχθροπραξία. Μια ζωή την έχουμε – κοιτάξτε τη. Μπροστά σας είναι. Καίγεται ζωντανή,  λίγο πριν φτιάξει την βαλιτσούλα της προσφυγιάς της. Ειρήνη υμίν. Ειρήνη. Αμήν.