«Η μόδα πεθαίνει νωρίς» του Μάριου Λεβέντη

Ας ελπίσουμε πως η μόδα πεθαίνει νωρίς. Γιατί φοριέται πολύ η ασχήμια του κόσμου γύρω μας. Αρκετά αυτή η ένδυση έγινε επένδυση. Αρκετά φουστάνια αγόρασε η πληγή από την στεναχώρια μας. Αρκετά τα κράτησε κλεισμένα μέσα στη ντουλάπα της με μέτρα ναφθαλίνης. Γιατί όλος ο κόσμος πια είναι ντυμένος φόβους. Φόβους πυκνούς, απλωμένους σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Φόβους που αποτελούν τη στοίβα απ’ όλα όσα δεν σιδερώσαμε και μας τσαλάκωσαν. Γιατί όλα τα συναισθήματα στο τέλος συσσωρεύονται και γίνονται ρούχα. Ρούχα εποχής. Μιας σκοτεινής εποχής που, αν μη τι άλλο, μας μεγάλωσε απότομα.

Ας ελπίσουμε πως η μόδα πεθαίνει νωρίς. Γιατί λιγοστεύουμε όλο και πιο πολύ σε μια πραγματικότητα που μας προσφέρει κατάλυμα απ’ τα κατάλοιπα των άσεμνων καιρών μας. Ας ελπίσουμε πως δεν είναι αργά για να πετάξουμε τα μαύρα ρούχα που έγιναν αιφνιδίως τάση και κατάπιαν το χρώμα της ζωής μας. Μιας ζωής που ενεργοποιεί τον Καιάδα της αυτοθυσίας της, που πάντα μας κατατρέχει, αλλά ταυτόχρονα μας οδηγεί στη γνώση. Ας ελπίσουμε πως δεν είναι αργά για να πετάξουμε την πλερέζα της απελπισίας που έγινε αιφνιδίως απαραίτητη για τα “προληπτικά” πλέον εκφραστικά μας μέσα. Μέσα μαζικής αποφοράς που μας εκθέτουν στον κάδο της συνειδησιακής μας ανακύκλωσης. Τόσο που η ύπαρξη έγινε απορριμματοφόρο για να μαζεύει μισά-μισά τα “σκουπιδάκια” από τα μάτια μας. Γιατί όλα μισά τα μαζεύουμε απ’ τα πατώματα, ακόμα και τους εαυτούς μας.

Ας ελπίσουμε πως η μόδα πεθαίνει νωρίς. Γιατί ο μάχιμος αισιόδοξος δεν είναι παλιάτσος του δράματός του, αλλά ένας ρομαντικός τυπάκος που αισθάνεται υποχρεωμένος να εντοπίζει την χαρά μέσα του. Προσπαθεί να σπάζει τις αλυσίδες και ν’ ανοίγει πρώτος τον χορό της κοινωνίας του. Να σηκώνει άμυνες μαζί της. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι στο νούμερό μας. Δεν φοριέται τέτοιο χάος. Δεν είναι κάζουαλ ούτε ο πόνος, ούτε ο φόβος, ούτε ο φόνος. Καλύτερα γυμνοί, όπως μας γέννησε η προσπάθεια για το καλύτερο. Κι όσο κι αν η μόδα του κακού επιμένει να μας συνθλίβει, ας ελπίσουμε πως πεθαίνει πρώτη. Πριν από την ελπίδα μας που πεθαίνει τελευταία.