Για τις προτάσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ

Tου Σίμου Ανδρονίδη

Τις τελευταίες ημέρες, έχει δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην πρόταση που υπέβαλλε ο πρόεδρος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Προοδευτική Συμμαχία (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ), για την εκλογή του προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, από την οργανωμένη βάση του κόμματος.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως, με κάποια χρονική καθυστέρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετεί και αυτός το μοντέλο εκλογής προέδρου από την βάση του κόμματος, αν και ήδη η πολιτική επένδυση σε μία τέτοια επιλογή, δεν συγκεντρώνει καθολική αποδοχή, καθότι στελέχη του κόμματος, μεταξύ αυτών ο Νίκος Φίλης και ο Πάνος Σκουρλέτης, εκφράζουν τη διαφωνία τους με αυτή την επιλογή.
Βέβαια, η ειδοποιός διαφορά, έγκειται στο ό,τι δικαίωμα ψήφου, σύμφωνα με τις προτάσεις που υπέβαλλε ο Αλέξης Τσίπρας, θα έχουν μόνο τα μέλη του κόμματος, και όχι πολίτες που δύνανται να ενδιαφερθούν για την όλη διαδικασία, σπεύδοντας να συμμετάσχουν σε αυτήν.

Όπως συνέβη και στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ), εκεί όπου ο Νίκος Ανδρουλάκης επικράτησε άνετα στον δεύτερο εκλογικό γύρο επί του Γιώργου Παπανδρέου, λαμβάνοντας άνω του 60% των ψήφων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, επιδιώκει, πολιτικώ τω τρόπω, να εναρμονίσει το κόμμα του με μία διαδικασία που έχει πλέον καταστεί κοινός τόπος για το Κίνημα Αλλαγής και για την Νέα Δημοκρατία, επιδιώκοντας, αφενός μεν να προσελκύσει το ενδιαφέρον γύρω από το κόμμα του, δημιουργώντας θόρυβο και, αφετέρου δε, να του προσδώσει μία ιδιαίτερη κοινωνικοπολιτική δυναμική εν όψει και του επερχόμενου συνεδρίου του, όπου και θα συζητηθούν οι συγκεκριμένες προτάσεις.

Υπό αυτό το πρίσμα, θα τονίσουμε πως, μέσω της υποβολής αυτών των προτάσεων, τίθεται στο προσκήνιο η διαδικασία μετασχηματισμού του κόμματος, με άξονα το οργανωτικό επίπεδο, αν και οι αντιφάσεις, ως προς το πολιτικοϊδεολογικό σκέλος, εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι λόγοι (ή οι μεταβλητές) που ώθησαν σε μία τέτοια επιλογή, είναι οι εξής:

Πρώτον, η θετική αποτίμηση, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, της ανοιχτής διαδικασίας εκλογής προέδρου από τη βάση, η οποία και προσλαμβάνεται ως πλέον ως εκείνη η διαδικασία που μπορεί να συμβάλλει στην διεύρυνση της απήχησης του κόμματος, καθιστώντας εφικτό τον διακηρυγμένο στόχο του κόμματος: Ήτοι, την αντιστοίχιση της οργανωτικής με την κοινωνική του βάση.

Δεύτερον, η στροφή αυτή, τελεί υπό την άμεση επιρροή των πρόσφατων εσωκομματικών διεργασιών στο Κίνημα Αλλαγής/ΠΑΣΟΚ, οι οποίες, ακόμη και υπόρρητα, κατέστησαν επιδραστικές, επιταχύνοντας διεργασίες και γέρνοντας τελικά την πλάστιγγα υπέρ της συγκεκριμένης επιλογής.

Τρίτον, η συνειδητοποίηση ό,τι η υιοθέτηση μίας περισσότερο αμυντικής στάσης αυτή την περίοδο, ως προς την συμμετοχή μελών στις εσωκομματικές διεργασίες, δεν δύναται να ωφελήσει το κόμμα, το οποίο πρέπει να μετεξελιχθεί σε ένα συμμετοχικό και ανοιχτό κόμμα (ας θυμηθούμε την ανάλυση του Ευάγγελου Βενιζέλου περί ‘ανοιχτού κόμματος).

Τέταρτον, η αναγνώριση του ό,τι, αν το κόμμα επιθυμεί την άμβλυνση και δη την δραστική άμβλυνση του περιώνυμου αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, οφείλει να ‘ανοιχθεί’ και να ‘μπολιασθεί’ με ιδέες και με προτάσεις μελών που διατηρούν την επαφή με πολίτες ή αλλιώς, με την εν ευρεία εννοία, κοινωνία.

Ο πρόεδρος του κόμματος, υποβάλλοντας τις προτάσεις αυτές, επιζητεί να ισορροπήσει μεταξύ πολιτικής παράδοσης και μοντερνισμού, που περιλαμβάνει και την χρήση ψηφιακών μέσων για την λειτουργία του κόμματος, προκρίνοντας ένα μοντέλο οργανωμένου ανοίγματος που μένει να φανεί πως θα λειτουργήσει.

Για την στροφή αυτή, ο πρόεδρος του κόμματος και το επιτελείο του, είχαν κατά νου κύρια τις εσωτερικές εξελίξεις και το πως έχουν επιλέξει να εκλέγουν τον πρόεδρο τους κόμματος που ανήκουν στην κομματική οικογένεια της ευρύτερης Αριστεράς.

Αν και είναι το ‘κεκτημένο’ της άμεσης εκλογής που έχουν καθιερώσει Νέα Δημοκρατία και Κίνημα Αλλαγής/ΠΑΣΟΚ, το στοιχείο που επέδρασε σημαντικά ώστε να επιχειρηθεί αυτή η στροφή της ηγεσίας του κόμματος.

Πρωτίστως όμως, για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ζήτημα είναι βαθύτερο και άπτεται των πολιτικοϊδεολογικών και προγραμματικών του κατευθύνσεων και επεξεργασιών, των κοινωνικών του απευθύνσεων, του πολιτικού του ύφους. Οι πλευρές αυτές προϋπάρχουν των όποιων εξελίξεων σε οργανωτική κατεύθυνση και δεν έχουν επιλυθεί.

Σίμος Ανδρονίδης