«Εν Ιορδάνη» του Μάριου Λεβέντη

Τα Θεοφάνεια της καθημερινότητάς μας γιορτάζονται στην φουρτουνιασμένη θάλασσα της μεταδοτικότητας μιας αρρώστιας που φιμώνει, κλειδώνει και σκοτώνει. Και όλοι εμείς γινόμαστε έμπειροι κολυμβητές στα κύματα που εξεγείρονται εναντίον μας. Κύματα που φουσκώνουν την επιφάνεια της ζωής μας. Κύματα που τα παλεύουμε και φυτρώνουν ξανά, δημιουργώντας νέες εστίες αλατιού για τις ανοιχτές πληγές μας. Γιατί η εποχή πέταξε στο νερό τον οικουμενικό σταυρό μιας πανδημίας. Γιατί τα έθιμα αλλάξανε. Τρομάξανε. Γιατί δεν βουτάμε πια στα βαθιά για τον μεγάλο αγιασμό, δεν βουτάμε για  να πιάσουμε τον Τίμιο Σταυρό της πίστης και της ελευθερίας μας. Βουτάμε στα βαθιά για να κρυφτούμε. Γιατί φοβόμαστε.

Το Εν Ιορδάνη ψάλλεται πια με ιδιαίτερη βαρύτητα αφού οι άνθρωποι βαπτίζονται κάθε μέρα σε επιζώντες και νεκρούς στον ποταμό των επιπλοκών και των συμπλοκών τους.  Γίνονται αριθμοί και παίζουν το λόττο του φωτός για να κερδίσουν το σκοτάδι που προσφέρεται. Γίνονται άτυχες ζαριές  μιας μοίρας που περίμεναν να πέσει στο πέλαγος, να σβήσει την φωτιά των εθνών και με γρήγορα ανακλαστικά να φιλήσει το πιστεύω της. Να φιλιώσει με το εμπάργκο και να ασπαστεί το τελετουργικό της ψυχής της,  χωρίς ν’ απαιτείται η έγκλειστη συναίνεση.

Τα Θεοφάνεια της καθημερινότητάς μας έχουν εορταζόμενο τον φόβο τους να μη μας πνίξει το κακό. Γιορτάζουν τον Φώτη μας, τον Φωτάκο μας, τον φωτεινό μας σύμβουλο που τρυπώνει πάντα με τις καλύτερες  προθέσεις στ’ αριστερά της καρδούλας μας, αλλά δεν αντέχει χωρίς να μας κάψει το στήθος. Και τι στο κόσμο να βαπτιζόταν ξανά ο Ιησούς Χριστός που νικά κι όλα τα κακά σκορπά! Και τι στον κόσμο η θάλασσα να γύριζε ξανά στο κάλμα της κι όχι στο κλάμα της! Γιατί δεν αντέχει άλλο αλάτι το πτώμα των αποστάσεων από τις παραδόσεις. Γιατί αυτός ο νέος τρόπος ζωής αρχίζει να μυρίζει πολύ άσχημα. Κάθε εποχή έχει ανάγκη τον Σταυρό της για να ισχύσει ο μέγας αγιασμός και ο μέγας Γολγοθάς.