Αντί-Τσίπρας ή εκφραστής της χαμένης αξιοπρέπειας;
Tου Γιώργου Σιακαντάρη
Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατήγαγε μια αναμφισβήτητη και δίκαιη νίκη και του αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτό. Βεβαίως μεγάλο μερίδιο σ’ αυτή τη νίκη είχε και η αυτοκτονική στρατηγική των δύο μεγαλύτερων αντιπάλων του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ηττήθηκε μόνο και μόνο που κατέβηκε στις εκλογές. Δεν κατεβαίνει για υποψήφιος ένας πρώην αρχηγός κόμματος και πρώην πρωθυπουργός, αν επιθυμεί την υστεροφημία του.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος ξεκίνησε καλά με το σύνθημα «αξιοπρέπεια για τον πολίτη», αλλά στη συνέχεια έκανε προεκλογική εκστρατεία για υποψήφιο κεντροδεξιού κόμματος και την πλήρωσε. Βεβαίως ο νέος αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής οφείλει το μεγαλύτερο ποσοστό της νίκης του στο μήνυμα «ανανέωσης» που ευαγγελιζόταν και σε μερικούς νέους ανθρώπους που είχαν θυσιάσει την προσωπική τους καριέρα γι’ αυτόν.
Για ένα όμως πρέπει να βιάζεται ο νέος αρχηγός του ακόμη ΚΙΝΑΛ. Να μη καταγραφεί ως ο αντί-Τσίπρας της πολιτικής σκηνής.
Παρόλο που ίσως μερικοί, ίσως και πάρα πολλοί, τον ψήφισαν ως αντί-Τσίπρα, αυτός μόνο θα χάσει, αν θελήσει και να γίνει αντί-Τσίπρας. Έτσι θα επιβεβαιώσει πως ο χώρος αυτός έχει πάψει πλέον να λειτουργεί πολιτικά και συνεχίζει να πολιτεύεται με εμμονές και απωθημένα.
Κυρίως όμως θα επιβεβαιώσει ότι εξακολουθεί να λειτουργεί με τη λογική του ούτε – ούτε. Ο θεμιτός στόχος της ανατροπής των κομματικών συσχετισμών, εξάλλου γι’ αυτό προσήλθαν 270.000 πολίτες στις εκλογές, δεν μπορεί να στηθεί με αντί-υλικά.
Χρειάζεται νέα και γερά υλικά. Διαφορετικά αυτή η ανατροπή θα μείνει fata morgana. Για να μη μείνει η φιλοδοξία και η ελπίδα ανατροπής των συσχετισμών «αντικατοπτρισμός», χρειάζεται έναν ηγέτη που δεν θα είναι αντί, αλλά κάτι το θετικό.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν φτάνει ο Ανδρουλάκης να είναι γενναιόδωρος, όπως μερικοί «γυμνοσάλιαγκες» πασών των αρχηγών ζητούν για τον εαυτό τους και οι οποίοι με τεράστια ευκολία περνούν από τον ένα στον άλλο.
Πρέπει, όπως έγραφε στον Ηγεμόνα ο Μακιαβέλλι, ο ηγέτης να μη χρησιμοποιεί τη γενναιοδωρία του για να φανεί γενναιόδωρος. Αλλά ούτε αυτό φτάνει, φυσικά. Χρειάζονται νέες πολιτικές και νέες ιδέες.
Χρειάζεται η νέα ηγετική ομάδα να βουτήξει στο βυθό της αναζήτησης του δύσκολου νέου και όχι να πλατσουρίζει στις παραλίες του εύκολου παλιού.
Βεβαίως οι πρώτοι πανηγυρισμοί με τους μεθυσμένους πράσινους ήλιους καμία ανανέωση δεν υπόσχονται, όταν μάλιστα σ’ αυτούς πρωτοστατούν νέοι άνθρωποι. Αλλά ας μη βιαζόμαστε.
Ο νέος αρχηγός πρέπει να ενεργήσει όπως ο Όλαφ Σόλτς, ο οποίος δεν θέλησε να εμφανιστεί ούτε ως νέα Μέρκελ, ούτε ως αντί-Μερκέλ. Αυτός ο «άχρωμος τεχνοκράτης» πολύ καλά γνώριζε ποιος είναι και μέχρι που φτάνουν οι ιδεολογικές του αποσκευές και γι’ αυτό θέλησε να εμπλουτίσει την ιδεολογική του φαρέτρα.
Γι’ αυτό κάλεσε τον μεγάλο Αμερικανό φιλόσοφο Μάικλ Σαντέλ, συγγραφέα της «Τυραννίας της αξιοκρατίας», για να κάνουν μια συζήτηση για τους λόγους που οι ψηφοφόροι των αδύναμων στρωμάτων είχαν εγκαταλείψει το SPD. Ο Σαντέλ του απάντησε πως αυτά στρέφονται προς τον αντισυστημισμό γιατί αισθάνονται πως τα «συστημικά» κόμματα δεν σέβονται την αξιοπρέπεια τους.
Ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια όλων, και όχι αυτή η «αξιοκρατία» που πετά στον Καιάδα όλους όσοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς, έγινε το κεντρικό σύνθημα των νικητών σοσιαλδημοκρατών.
Η επιστροφή της χαμένης αξιοπρέπειας των κατά Τζον Ρολς «λιγότερο ευνοημένων» και όχι ο αντί-Τσίπρας είναι ο δρόμος της νίκης και για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία.
Ιδού οι ιδέες, ιδού και η ανατροπή των συσχετισμών. Καλή επιτυχία στον νέο αρχηγό.
Γιώργος Σιακαντάρης
