«Μαρασμός» του Μάριου Λεβέντη

Μαραθήκαμε να περιμένουμε. Κι αφού δε βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει και  ν’ ανθίσει στον κήπο της ορθής σκέψης μας, μάς δουλεύει η συγκυρία. Μας δουλεύει σαν επιχειρήσεις που ενώ πλήττονται διαρκώς, δεν επιχειρούν να σκεφτούν σοβαρά μια τονωτική ένεση στο χέρι της εκκρεμότητας τους. Μονάχα τ’ αφήνουν να κρατάει άτσαλα την καθημερινότητα όλων μας. Και την κρατάει τόσο άτσαλα που στο τέλος είναι επικίνδυνο να πέσει και να χτυπήσει στην κόγχη του τέλματος. Κι αν το τέλμα δεν έχει έφεση στο να γίνεται τόλμη, έχουμε αποτύχει.

Κι αν μέσα στις κρίσεις της στενότητας που μας διακρίνει δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για ανοίγματα και υψηλά ιδανικά, έστω συναισθηματικά, το ανθρώπινο επίπεδο δεν ανεβαίνει κι ο πάτος κουτουλάει πάλι πάτο.  Διότι, καλώς ή κακώς, είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι ενός κόσμου που ραγίζει μέρα με τη μέρα, απομακρύνεται απ’ το σύνολο και μοιράζει διαζύγια κατανόησης. Και παρόλο που τα κίνητρά μας μοιάζουν να είναι παράλυτα από το δυστύχημα μιας ανωτέρας και όχι μόνο βίας, εμείς συνεχίζουμε σε μια λογική που όχι μόνον δεν δουλεύει υπέρ μας, αλλά γίνεται προσληφθείσα του κάθε παραλογισμού μας εις βάρος των άλλων.

Μαραθήκαμε να περιμένουμε. Αν όμως θέλουμε ο κόπος κι κόπωσή μας  να γίνουν λουλούδια, θα πρέπει, επιτέλους, ο βάλτος μας να πάψει να είναι παρωχημένος, να πάψει να είναι απείθαρχος. Οφείλει να έρθει στην θέση του κομματιασμένου ψυχισμού μας. Οφείλει να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση. Οφείλει να ποτίσει το ακαταλόγιστό του με το σκεύος της θέλησης για ν’ αλλάξει το πεπρωμένο του. Μόνο έτσι θα μυρίσει ο κόσμος προσπάθεια. Μόνο έτσι η προσπάθεια θα γίνει κολόνια για την έξοδό μας. Μόνο έτσι η έξοδος δεν θα περνά από διόδια ελέγχων. Έξοδος από το φόβο γενικού περιεχομένου που είναι πια δεύτερη φύση μας. Έξοδος από την επέλαση του παραληρήματος που μας κρατά σφηνωμένους στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού και αν δεν διασωθεί το συντομότερο με την ενισχυτική δόση της πνευματικής μας ανόδου, θα υποκύψει στο τραύμα του μαρασμού.