«Παγωμένο αίμα» του Μάριου Λεβέντη

Ανάβουν πάλι τα φεγγάρια της επιστροφής. Ανάβουν και μας θυμίζουν τις νοσοκομειακές νύχτες που περνούν αξημέρωτες. Φεγγάρια που τρυπώνουν σα σαΐτες  στις εντατικές και στις καραντίνες. Φεγγάρια πανσέληνοι της αγωνίας, της προσευχής και του καημού. Φεγγάρια που θρηνούν το άστρο της γενιάς τους και δε βρίσκουν λόγια να περιγράψουν τις καμένες τους ευχές. Ευχές για την ανάρρωση μιας ζωής, που πια δε μετριέται στα δάχτυλα, μετριέται στα λουκέτα. Ευχές για ταχεία αποκατάσταση μιας πληγής, που μοιάζει τραύμα από το ίδιο μαχαίρι. Από το μαχαίρι που έκοψε την εφημερία της παρέας, μοίρασε σε βάρδιες τη μοναξιά και λάβωσε μοιραία την ελπίδα.

Ανάβουν πάλι τα φεγγάρια της επιστροφής. Ανάβουν και απλώνουν στον ουρανό των κρουσμάτων. Γίνονται ξανά τα στατιστικά και τα συστατικά μας. Στατιστικά και συστατικά αγνώστου φόβου, ποινής και δακρύων. Δακρύων δυνατών, που κάνουν τα πάντα να διώξουν τα σκουπιδάκια της επί μονίμου θλίψεως από τα στραβά μάτια της προσομοίωσης που λέγεται ζωή. Γιατί εκτός από τον ιό που έχουμε στέμμα στο κεφάλι μας, φοβόμαστε και το ιό των λέξεων, που ενώ διαπομπεύει το άφωνο παρόν μας, προσπαθεί να χτίσει το μέλλον στις φωνές της λογικής.

Στις φωνές που θα πρέπει να μάθουμε ν’ ακούμε χώρια απ’ αυτές που υψώνουμε. Γιατί γεμίσαμε αρνητές όλων των ειδών κι όλων των γεύσεων. Μόνο που οι επιστροφές  δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους λέξη. Γιατί γεμίσαμε αρνητές όλων των λυγμών και όλων των πυγμών και ξεχάσαμε την ισότητα που έχουμε σ’ αυτή την τραγωδία. Μια τραγωδία που καρπώνεται καθημερινά ο θάνατος. Ο θάνατος που έκανε μελάνι το παγωμένο αίμα των ανθρώπων και έγραψε το αριστούργημα των άναυδων στα εργαστήρια της εξαντλημένης αντοχής τους.