Ο ύστατος φόρος τιμής στο Μίκη «μας».

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Αρχές του 2011, εκείνες τις φοβερές μέρες που κάθε πρωί πού ξυπνούσαμε, ρωτούσαμε αριστερά-δεξιά αν είχε κανείς ακούσει για  κάποιο νέο «μέτρο», κάποια νέα «απόφαση»  που θα έκανε τη ζωή μας ακόμη δυσκολότερη κάτω από την πίεση του Δ.Ν.Τ. και με την υποχωρητικότητα των Ελληνικών κυβερνήσεων, όντας διευθυντής στο μηνιαίο περιοδικό CRASH , απογοητευμένος κι εγώ και χωρίς ελπίδα, αναζήτησα ένα «δυνατό» θέμα που θα προκαλούσε το γενικό ενδιαφέρον και θα αντικατόπτριζε αυτό που αισθανόταν ο μέσος Έλληνας.

Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε μιλήσει – για λίγο- ζωντανά στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, γεμάτος πικρία για τον «αποκλεισμό» του από τα Μ.Μ.Ε. Ναι λοιπόν, εκείνη την περίοδο, ο μεγάλος συνθέτης και πολιτικός αισθανόταν «κομμένος» από την τηλεόραση. Και το είχε πει.

Αποφάσισα να τού ζητήσω μια συνέντευξη. Διάφοροι με απέτρεπαν με την αιτιολογία ότι «δεν είναι πολύ καλά» και «δεν θα δώσει συνέντευξη τώρα». Το προσπάθησα. Και δέχτηκε. Δημοσιεύω τώρα ένα μικρό τμήμα της χειμαρρώδους συνέντευξής του.Αυτή ήταν και η πρώτη ερώτηση:

• Η συνέντευξή σας στον ΑΝΤ1, δημιούργησε τεράστια ερωτηματικά στους πολίτες. Πώς είναι δυνατόν τα Μ.Μ.Ε να είναι «κλειστά» για το Μίκη Θεοδωράκη;

« Από το 1950 έως σήμερα όλοι λένε σε όλους ψέματα στον ελληνικό λαό, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Παράλληλα ζούσαμε μέσα σε ένα καθεστώς ουσιαστικής υποτέλειας και οικονομικής εξάρτησης.

Επομένως αυτό που φοβούνται οι κρατούντες είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και ακριβώς γι’ αυτό όπως λέτε κι εσείς αψήφησα τους Γερμανούς και τη Χούντα, γιατί διέθετα δύο στοιχεία που λείπουν σήμερα: Θάρρος και αντικειμενικότητα. Δηλαδή βλέπω και λέω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, ενώ το Σύστημα και οι Εξουσιαστές κάνουν τα πάντα για να τα κρύψουν από τον λαό μας».

• Πόση δύναμη για ενεργό «αντίσταση» μπορεί να κρύβει ένα λαός που έχει δεχτεί τόσα πολλά χτυπήματα και τόση προδοσία;

«Αυτό θα εξαρτηθεί από τον βαθμό των πιέσεων που θα δεχθεί. Όπως είπα κάποτε, ο μέσος Έλληνας υποχωρεί, υποχωρεί, έως ότου νοιώσει ότι τον έχουν κολλήσει στον τοίχο. Οπότε γίνεται ή ραγιάς ή ήρωας».

• Πιστεύετε ότι ο «Έλληνας» που παρουσιάζεται επανειλημμένα τόσο από τα διεθνή ΜΜΕ όσο και από μεμονωμένους πολιτικούς ως «βολεψάκιας», «οκνηρός», «καλοπερασάκιας», «αδιάφορος»  είναι έτοιμος για ένα τέτοιο αγώνα;

«Ο ελληνικός λαός συνήθως γίνεται με τους κακούς χειρότερος, ενώ με τους καλούς καλλίτερος. Όταν επί 60 χρόνια κάθονται πάνω στην πλάτη του με το έτσι θέλω οι κάκιστοι, ήταν μοιραίο να θελήσει να ξεπεράσει τα βασικά τους χαρακτηριστικά και να γίνει χειρότερος απ’ αυτούς.

Όμως στις σπάνιες περιπτώσεις από το 1940 που είδε να μπαίνουν μπροστά οι κάλλιστοι, δηλαδή αυτοί που έβαζαν το συμφέρον του λαού επάνω ακόμα και από την ίδια τη ζωή τους, τότε είδαμε αυτόν τον ίδιο τον λαό να μεταβάλλεται σε αληθινό ήρωα.

Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα είναι αν εμείς οι ίδιοι τον πείσουμε ότι η αγάπη μας για την πατρίδα είναι ειλικρινής, ότι είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι και ότι διαθέτουμε την ηθική δύναμη και την πολιτική ευφυία να πραγματοποιήσουμε τις υποσχέσεις μας».

Σαν ύστατο φόρο τιμής στην τεράστια αυτή προσωπικότητα, λέω: « Με το θάνατο τού Μίκη, δεν χάσαμε τα τραγούδια του. Αυτά θα παίζονται, θα ακούγονται εις τους αιώνες των αιώνων.

Χάσαμε το ζωντανό πνεύμα του τη ζωντανή φωνή του, που κάθε φορά – πολύ σπάνια τα τελευταία χρόνια- αποφάσιζε να μάς τη χαρίζει ως μέσον κοινωνίας των σκέψεών του, μάς άνοιγε το πνεύμα μας.

Μάς χάριζε μια νέα σημαία για να την κυματίζουμε. Μάς βελτίωνε. Κρατώ σα φυλαχτό την τελευταία συνέντευξη που μού έδωσε πριν από 9-10 χρόνια. Ανατρέχω στα λόγια του συχνά. Είναι φάρος».

 Δημήτρης  Κωνσταντάρας