Ενας συνεταιρισμός που θα έπρεπε να έχει διαλυθεί
Για 14 ανίκανους συνέταιρους, που αδυνατούν να εκμεταλλευτούν το δημοφιλέστερο προϊόν διασκέδασης στον πλανήτη, το ποδόσφαιρο...
Του Μιχάλη Τσόχου
Παντού, σε όλο τον κόσμο, η βιομηχανία του ποδοσφαίρου μεγαλώνει, σε κάποιες περιπτώσεις εκτοξεύεται, αλλού γιγαντώνεται, αλλού γίνεται η Νο1 βιομηχανία θεάματος, στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ενα τσούρμο ανίκανων παραγόντων στην πλειοψηφία τους, δυσκολεύονται να μοιράσουν δύο γαϊδάρων άχυρα, αδυνατούν να συννενοηθούν στα βασικά και δεν μπορούν να πετύχουν ούτε τα βασικά, να υπάρχει προσμονή στους πελάτες τους να ξεκινήσει το κορυφαίο προϊόν τους, το πρωτάθλημα.
Σε όλο τον κόσμο το προηγούμενο και αυτό το Σαββατοκύριακο σχηματίστηκαν και θα σχηματιστούν ξανά ουρές χιλιάδων ανθρώπων για να βρουν ένα εισιτήριο και να δουν επιτέλους (μετά την εποχή της πανδημίας) ξανά κανονικό ποδόσφαιρο.
Και όσοι δεν τα κατάφεραν, πήγαν στην καφετέρια, στην παμπ, στην μπυραρία ή άνοιξαν το τάμπλετ τους στην παραλία για να απολαύσουν την αγαπημένη συνήθειά τους.
Στην Ελλάδα κάνουν τηλεδιασκέψεις για να δουν πότε, πως κι’ αν θα ξεκινήσουν το πρωτάθλημα πέντε ημέρες πριν την προγραμματισμένη έναρξή του.
Και μην γελιέστε και μην τρώτε το παραμύθι ότι φταίνε οι μεν ή οι δε, οι “μικροί” ή οι “μεγάλοι”, ακόμη περισσότεροι οι έχοντες ή οι μη έχοντες τηλεοπτικό συμβόλαιο.
Φταίνε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, φταίει η αδυναμία τους να συννενοηθούν, να υπερσπιστούν το προϊόν τους. Μερικές χιλιάδες ευρώ είναι αρκετές το κοινό συμφέρον να πάει περίπατο για το ατομικό συμφέρον.
Δεν έβαλαν μυαλό ούτε όταν έφτασαν στο σημείο να πρέπει να γίνει σκάνδαλο κανονικό προκειμένου να τους δώσει τα λεφτά η ΕΡΤ για να μην μείνουν τηλεοπτικά άστεγοι και δεν κατάλαβαν ποτέ ότι όλα αυτά τα χρόνια αδυνατούν να βρουν, κάποιες χρονιές, οποιονδήποτε σοβαρό χορηγό που να θέλει να ταυτιτεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οποιοδήποτε παγκόσμιο brand που δραστηροποιείται στην Ελλάδα κι’ αν ρωτήσεις για το αν θα ήθελε να συνδυαστεί το όνομά του με το ελληνικό ποδόσφαιρο θα σου απαντούσε ‘όχι’.
Πριν μερικά χρόνια ένας παράγοντας μου μετέφερε την εμπειρία του από μία συζήτηση με εκπροσώπους μίας πολυεθνικής εταιρείας που βασικό προϊόν της είναι ένα αναψυκτικό.
Σε ερώτηση για το αν θα ενδιαφέρονταν για μία χορηγία στο ελληνικό πρωτάθλημα η απάντηση ήταν αμέσως αρνητική.
Οταν υπήρξε επιμονή με τη φράση “μα καθίστε να σας πούμε τους όρους, δεν είναι μεγάλο το ποσό…”, η απάντηση ήταν “δεν ενδιαφερόμαστε ούτε και τσάμπα να ήταν, δεν θέλουμε καμία ταύτιση με το ελληνικό πρωτάθλημα…”.
Τίποτα όμως δεν τους θορυβεί, όχι η έλλειψη χορηγών, όχι η αποστροφή του κοινού (όλο και πιο έντονη για το προϊόν), αλλά ούτε καν η αδυναμία να βρουν τηλεοπτικό πάροχο και να συννενοηθούν μαζί του, συνολικά.
Σε όλο τον κόσμο γίνεται σκοτωμός για το ποιός θα αποκτήσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα και οι τιμές κάθε χρόνο εκτοξεύονται, στην Ελλάδα δεν θα αρχίσει το πρωτάθλημα γιατί οι ομάδες δεν βρίσκουν τηλεοπτικό συμβόλαιο.
Μεγαλύτερη κατάντια για αυτόν τον συνεταιρισμό από αυτήν δεν υπάρχει και υπό αυτή την έννοια δεν έχει και κανέναν λόγω ύπαρξης. Μπορούν άνετα να το διαλύσουν το μαγαζί…
Μιχάλης Τσόχος
gazzetta.gr
