Ο αντιεμβολιασμός είναι καταπάτηση ηθικού συμβολαίου

Άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου μια εργαζόμενη σε δομή διαβίωσης ηλικιωμένων ατόμων να επιχειρηματολογεί κατά του εμβολιασμού των εργαζόμενων σ’ αυτές τις δομές, υποστηρίζοντας πως αφού οι ηλικιωμένοι είναι όλοι εμβολιασμένοι και οι εργαζόμενοι φορούν μάσκες, δεν συντρέχει λόγος αυτοί να εμβολιαστούν.

Θέλω να είμαι σαφής. Το πρόβλημα δεν λύνεται με την πειθώ. Η Πολιτεία πρέπει να λάβει αποφάσεις για τον εμβολιασμό όλων όσοι έχοντες επαφή με άλλους συμπολίτες τους, αρνούνται να εμβολιαστούν.

Οι αρνητές όμως του εμβολιασμού δεν είναι όλοι το ίδιο. Μερικοί αρνούνται καν την ύπαρξη του ιού και αυτοί δεν αποκρούονται με λογικά επιχειρήματα. Κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι θα γίνουν ελίτ απορρίπτοντας αυτά που οι ειδικοί προτείνουν.

Κάποιοι τρίτοι όμως φοβούνται. Καμία στατιστική δεν καταρρίπτει τους ατομικούς φόβους από τις παρενέργειες. Αλλού είναι το σφάλμα τους. Αλλά και οι υποστηρικτές του εμβολιασμού δεν είναι όλοι το ίδιο.

Σ΄ αυτούς  υπάρχουν υπεραντιδραστικοί οπαδοί του «κοινωνικού αυτοματισμού» που στους μη επιθυμούντες να εμβολιαστούν βλέπουν μόνο ανόητους και ψεκασμένους αλλά και εκείνοι που βλέπουν μια κοινωνική συμπεριφορά άκρως επικίνδυνη για το δημόσιο σύνολο, η οποία όμως πέρα από τη νόμιμη αντιμετώπιση χρειάζεται και ερμηνεία.

Οι αρνητές επικαλούνται την ελευθερία της επιλογής του τρόπου με τον οποίο θα ζήσουν. Όπως υποστήριζε και ο Τζον Στιούαρτ Μιλλ το άτομο είναι ελεύθερο για πράξεις που βλάπτουν τον εαυτό του. Συνέχιζε μάλιστα υποστηρίζοντας πως η ελευθερία του ατόμου έχει ως μεγαλύτερο εχθρό της την κοινή γνώμη.

Σωστά μέχρι εδώ. Αλλά ο ίδιος συνέχιζε τονίζοντας πως το ίδιο άτομο είναι υπόλογο για τις πράξεις του που βλάπτουν τη νεωτερική κοινωνία.

Και τι είναι η νεωτερική κοινωνία στην οποία ακόμη ζούμε παρά τις μεγάλες της αλλαγές; Είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο, η πρώτη απάντηση. Ο καθείς για να επιζήσει σ’ αυτή την κοινωνία είναι αναγκασμένος να παραχωρήσει τμήμα των ελευθεριών του για να κρατήσει τις περισσότερες. Δεν είναι όμως μόνο κοινωνικό αυτό το συμβόλαιο. Είναι και ηθικό.

Η ελευθερία μας έχει τα όρια της στην ηθική μας στάση έναντι του άλλου και όχι του εαυτού μας. Αν και κατά τον Ρουσσώ η κοινωνική κατάσταση είναι ανελευθερία σε σχέση με τη φυσική, από τη στιγμή που χάθηκε η φυσική, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να οικοδομήσουμε τους καλύτερους κοινωνικούς θεσμούς.

Και αυτοί οι θεσμοί δεν οικοδομούνται χωρίς την ηθική της ευθύνης έναντι των άλλων. Οι αρνητές του εμβολίου δεν κατανοούν πως η ελευθερία τους δεν αξίζει αν δεν στηρίζεται στην τήρηση αυτού του ηθικού συμβολαίου.

Αλλά και οι υποστηρικτές του εμβολίου οφείλουν να αντιδρούν με τέτοιο τρόπο που δεν θα απαξιώνει όλους όσοι δεν συμμερίζονται την άποψή τους, να λειτουργούν με τρόπο που θα εκπληρώνουν και το δικό τους ηθικό συμβόλαιο.

Γιώργος Σιακαντάρης