Μόνο ο συζυγος είναι δολοφονος;

Toυ Γιώργου  Σιακαντάρη

Το αποτρόπαιο έγκλημα της άτυχης κοπέλας στα Γλυκά Νερά ευτυχώς εξιχνιάστηκε. Οι αστυνομικοί που δούλεψαν πάνω σ αυτό αποδείχθηκαν απόλυτοι επαγγελματίες. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Την Καρολάιν όμως δεν την σκότωσε μόνο ο σύζυγός της.

Την “σκότωσε “ και η “ψυχολογος” της που εξέθετε στα κανάλια, τα οποία φυσικά την δέχονταν ασμένως, την ιδιωτική ζωή της κοπέλας. Την “δολοφονει” όμως και μετά την αποκάλυψη του εγκλήματος η ανάγκη της τηλεορασης και των μέσων δικτύωσης να προκαλούν εντυπωσιασμό και συγκίνηση.

Στο καθεστώς της ενημερωδιασκέδασης η αξία και το κέντρο βάρους των σοβαρών ειδήσεων μειώνεται για χάρη των «ελαφρών» ειδήσεων που αφορούν εγκλήματα ή δράσεις διασημοτήτων από τον χώρο του θεάματος και του αθλητισμού.

Τα όρια μεταξύ «πολιτικών» και «μη πολιτικών» ειδήσεων,  μεταξύ θεμάτων δημόσιου και ιδιωτικού ενδιαφέροντος, μεταξύ προσέγγισης σε βάθος και αβαθούς ανάλυσης, μεταξύ σοβαρών προσκεκλημένων και τηλεπερσόνων, μεταξύ μετριοπαθών αναλυτών και κομματικών φωνών, μεταξύ αγάπης για την πατρίδα και εθνικισμού έχουν προ πολλού ρευστοποιηθεί.

Δυστυχώς ο έντυπος λογος στον οποίο γενικώς αυτά τα όρια τηρούνται δεν είναι «δημοφιλής».

Ο τύπος παραμένει μια σταθερά σε μια ρευστή, χωρίς όρια, κοινωνία (Ζίγκμουντ Μπάουμαν). Οι πολιτες δεν διαβάζουν, περι-διαβάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο “ελεύθερος” κόσμος του διαδικτύου ζει στη σκλαβιά της εμπορευματοποίησης του λόγου. Όπως δείχνουν μελέτες, σαν αυτές του Keneth Newton, οι πολίτες που ακόμη διαβάζουν εφημερίδες είναι πολύ καλύτερα ενημερωμένοι.

Σε κοινωνίες ηθικά ρευστές το κοινό έχει εθιστεί να μη σέβεται την πνευματική δημιουργία και να μην αντέχει τη σύνθετη σκέψη.

Τύποι αναρτούν σχόλια εμετικά ή ανόητα που τα ονομάζουν αρθρα, αναρτώνται μεταφρασμένα ποιήματα ή αποσπάσματα έργων απ’ όπου απουσιάζει η μεταφράστρια ή ο μεταφραστής και ο εκδοτικός, πολλές φορές ακόμη και ο δημιουργός τους. Αναρτώνται άρθρα που χωρίς να διαβαστούν προκαλούν χιλιάδες likes ή  γινονται πεδίο βολής μίσους.

Πολιτικοί και άλλοι αναρτούν τα δημοσιευμένα σε εφημερίδες “κλειστά” άρθρα τους αμέσως, χωρίς να σέβονται την πολιτική των εντύπων που τους φιλοξενούν και να περιμένουν να τα αναρτήσουν την επομένη.

Το χειρότερο? Ούτε καν διανοούνται, ακόμη κι όταν τους το επισημαίνουν, ότι αυτό είναι αντιδεοντολογικό. Να μη μιλήσω για την κατα λέξη κλοπή άρθρων, τα οποία παρουσιάζονται ως άρθρα του αναρτωντος.

Ενώ στην τηλεόραση η μη εθνικιστική σκέψη εξορκίζεται. Παρακολουθούσα μια τηλεσυζήτηση όπου ερωτήθηκε ο έλληνας ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και όταν αναφέρθηκε στη συνθήκη της Λωζάννης όλα ήταν  “μέλι γάλα», μόλις  όμως ψέλλισε κάτι περί τουρκικής καταγωγής ορισμένων εξ αυτών και περί δικαιώματος ατομικού προσδιορισμού, “τελείωσε» ο χρόνος.

Ο τηλε-εντυπωσιασμός και ο εθνο-αμυντορισμός δεν αντέχουν ούτε τον συνταγματικό πατριωτισμό.

Οι εγκληματίες σκοτώνουν  το σώμα μερικών ανθρώπων. Ο πρώτος θάνατος είναι τραγωδία. Ο δεύτερος έρχεται όταν η τηλεοπτική ενημερωδιασκέδαση όπως και ο κανιβαλισμός των κοινωνικών μέσων σκοτώνουν τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Δυστυχώς και η δεύτερη φορά τραγωδία είναι.

Γιώργος Σιακαντάρης