«Τζάμια φιμέ» του Μάριου Λεβέντη

Τζάμια φιμέ που προστατεύουν τη φήμη μας. Τζάμια φιμέ που ενισχύουν  την ορατότητά μας μέχρι τη μύτη μας. Τζάμια φιμέ που δεν μας εκθέτουν στον ήλιο της ερημιά μας. Που προστατεύουν το δέρμα από την καρκινογόνα αυτοκριτική μας, που προφυλάσσουν την πιθανότητα να μας τυφλώσει το φως της κοινή λογικής. Της λογικής του αυτονόητου που έφτασε να παραλογίζεται. Έφτασε να παρεξηγείται αντί να εξηγείται. Γιατί το αυτονόητο –το προφανές που ποτέ δεν σκεφτόμαστε για τον άλλο – δεν μας αφορά, αφού δεν μας συμπεριλαμβάνει στην διαθήκη του.

Πάλι θ’ απλώσουμε τζάμια φιμέ στο πανάκριβο αυτοκίνητο του θεαθήναι πού μας διακρίνει. Θ’ απλώσουμε τους υαλοπίνακες της φιγούρας μας σ’ έναν κόσμο ασύλληπτης επιφάνειας που «κρύβεται» στον πλούτο της ησυχίας του και δεν σκοπεύει να τον δυσαρεστήσει με κανένα επείγον περιστατικό. Αυτό το επείγον περιστατικό που θα τον επαναφέρει στην λαϊκή και πονεμένη πραγματικότητα: Πως όλοι, αν μη τι άλλο, όλοι είμαστε προσωρινοί και κάπου-κάπου θα πρέπει να κατεβαίνουμε από την αμαξάρα της μόνιμης αφεντιάς μας και να βάζουμε νερό στο κρασί της εύπορης συνείδησής μας.

Αντί να οδηγούμε μια ζωή στα μεγαλεία του αυτόματου, να περιμένουμε το πράσινο φως της πεζής ανάγκης μας. Της ανάγκης που μας κάνει ευρηματικούς της απλοχεριάς και ανθρώπους του μόχθου. Της ανάγκης που πάντα πάει με τα πόδια και ζητιανεύει με καθαρή καρδούλα λίγο απ’ την προσοχή μας. Της ανάγκης που έμαθε να κοιτάζει τον ήλιο της ερημιάς της στα μάτια. Της ανάγκης που σπάει την σιωπή της με απόλυτο σεβασμό σε καιρό πανδημίας και μιλάει για τα κρούσματα του αλάθητου που κανείς δεν πλησιάζει μη και κολλήσει κι άλλο εγωισμό.