«Απόστημα» του Μάριου Λεβέντη

Το απόστημα της πληροφορίας στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, απλώνει τις πολλαπλές φλεγμονές του στην εφημερίδα μιας  κοινωνίας που πληρώνει το μελάνι που ξοδεύει από μοιραία γεγονότα για το καλό μας. Για το καλό μας που βομβαρδίζεται από τον κακόβουλο εμπρηστή της κακής οθόνης και θρηνεί την κριτική μας σκέψη. Γιατί οι σκέψεις πια, επιβάλλονται, διαβάλλονται αλλά δεν αποβάλλονται. Σκέψεις που γέμισαν σκάνδαλο, πανικό, δυσμορφία και ανισορροπία τον κόσμο.

Μέχρι που αυτός ο κόσμος έφτασε να παραπαίει σαν μέθυσος που μπερδεύει τα λόγια και τα έργα του. Μπερδεύει τις υποσχέσεις με τις κατασχέσεις της αξιοπρέπειάς του. Μπερδεύει τη ανάγκη με την απάτη. Με την δική μας αυταπάτη πως στεκόμαστε στα πόδια μας. Γιατί στην πραγματικότητα δεν στεκόμαστε, καθόμαστε. Καθόμαστε στο εκρού του νεκρού καναπέ μας και λιμνάζουμε πύο. Αυτό το αδυσώπητο πύο που στάζει από το απόστημα του φοβισμένου μέλλοντος και κατασταλάζει μέσα μας. Μέχρι που το φοβισμένο μέλλον ανατρέπεται και γίνεται παρόν. Ένα σαρωτικό, εφιαλτικό, αλύγιστο και κυρίως ανέπαφο παρόν που σκορπάει την βρωμιά και τη δυσωδία του αιώνα.  Του αιώνα που η πληροφορία καταδικάζει την ψυχική ευφορία. Του αιώνα που παρακολουθούμε παθητικά από το μόνιτορ μιας ξεδοντιασμένης κοινωνίας να μασάει πως και πως το κουτόχορτο της αναγκαίας λήθης του.

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως από τον εμβολιασμό της ελευθερίας αποκλείστηκε η μνήμη. Η μνήμη που κανένα σύστημα υγείας, δεν θα της δώσει θάλαμο για την αποθεραπεία της. Η μνήμη που δε θα ξέρει πως ν’ ανατρέψει και ν’ αποτρέψει την αυτοχειρία της. Γιατί στην δωρεά της απέραντης θλίψης που προσφέρεται στο ίδρυμα της καθημερινής μας ζωής, πρώτα η μνήμη δηλώνει καταθλιπτική. Την ίδια ώρα που εμείς καθόμαστε στο εκρού του νεκρού καναπέ μας, ζωντανοί τηλεθεατές και νεκροί άνθρωποι.