«Από μηχανής θνητός» του Μάριου Λεβέντη

Ο από μηχανής θνητός είναι ο σημερινός άνθρωπος που παλεύει να βρει μια λύση. Είναι ο σημερινός άνθρωπος που αυτοσαρκάζει το αδιέξοδό του και δεν το βάζει κάτω. Σαν ανέλπιστος σωτήρας του εαυτού του, αμύνεται σιγανά σε μια πραγματικότητα που λατρεύει να προβάλλει φανατικά τον εαυτό της. Τον κακό εαυτό της. Ο σημερινός άνθρωπος, σηκώνει τα μανίκια και αρωματίζεται βιοπάλη. Παρόλο που το ξέρει το έργο,  το παίζει και το ξαναπαίζει. Παίζει με σπασμούς στη φωνή και στο σώμα. Κάνει κομποσκοίνι τους κόμπους του λαιμού του και λέει επί σκηνής «Ελέησον με». Συναισθάνεται, προβληματίζεται και ταλαιπωρείται, την ίδια ώρα που οι “παραγωγές” των διπλανών ακολουθούν την τάση των άψογων απόψεων.

Τώρα που η επιβίωση παίρνει άλλη τροπή και ξεχορταριάζει το βιός της, τώρα που ο πλανήτης χάνει τον εαυτό του, ο από μηχανής θνητός κάνει τ’ αδύνατα δυνατά για να συντηρήσει τη γεύση της ζωντάνιας του. Κάνει τ’ αδύνατα δυνατά και χορηγεί με άυλη συνταγογράφηση τις δικές του ανέμελες καραμέλες βουτύρου. Αυτές που φτιάχτηκαν από ωραίες εποχές, ωραίους ανθρώπους και ωραίες μνήμες. Που πάντα γλυκαίνουν το μαράζι μας και μαλακώνουν τον τραχύ λαιμό των φαινομένων που μας κατακλύζουν. Που τώρα επιβάλλονται μέσα στο μαχαλά της πίκρας και της θλίψης τους.

Ο από μηχανής θνητός είναι ο σημερινός άνθρωπος που γυρίζει στη σεισμογενή ονειροχώρα του και παρακολουθεί ακρωτηριασμένος την υποδειγματική ορθοστασία της καθημερινότητάς του. Είναι αυτός που στήνει πρώτος το είδωλο του στον τοίχο κι ας μη φταίει πάντα. Είναι αυτός που εκτελείται στο σύγχρονο απόσπασμα σε δύο μέτρα απόσταση. Είναι αυτός που κάνει την κάθε μέρα του ένα μικρό κέρασμα πείρας και συνεχίζει να καλλωπίζει τις δυσκολίες του. Είναι αυτός που μάχεται με τα μανίκια του κατεβασμένα, για να αξιοποιεί το μανικετόκουμπο της εντιμότητάς του, σε μια ζωή που αλλάζει, μορφώνεται και παραμορφώνεται όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο πολύ.