ΠΑΣΟΚ γεννήθηκα, ΠΑΣΟΚ θε’ να πεθάνω

Του Γιώργου  Σιακαντάρη

Όλο και δυναμώνουν στο Κίνημα Αλλαγής οι φωνές που ζητούν επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, μια που ΠΑΣΟΚ γεννήθηκαν, ΠΑΣΟΚ και θε’ να πεθάνουν, διώχνοντας όλους όσοι πίστεψαν στο εγχείρημα της  συνάντησης διαφορετικών ρευμάτων.

Κάποιοι θεωρούν αυτή την επιστροφή μέσο για την προώθηση της «προοδευτικής διακυβέρνησης» και άλλοι όχημα «μεταρρύθμισης». Όλοι αυτοί εφαρμόζουν μια μηχανιστική ανάγνωση που λέει πως η παράταξη ως ΠΑΣΟΚ μεγαλούργησε και ως ΠΑΣΟΚ πάλι θα μεγαλουργήσει.

Ερμηνεύουν – όπως μου ανέφερε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ σε πάρα πολύ υψηλή θέση μέχρι το 2017- τις τρολιές του διαδικτύου για την επί ΠΑΣΟΚ  ευημερία ως στήριξη στο ΠΑΣΟΚ. Τους φτύνουν και νομίζουν ότι τους ραίνουν.

Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα μεγάλη συμβολή, τη μεγαλύτερη, στη μεταπολιτευτική ευημερία. Στο ΠΑΣΟΚ όμως έλαχε το μεγάλο βάρος και το ανέλαβε (ευτυχώς για την κοινωνία) να ψηφίσει μόνο του το πρώτο μνημόνιο.

Εξαιτίας όμως αυτής της σωτήριας επιλογής, όταν η ευημερία τελείωσε, κύριος υπεύθυνος για το τέλος της θεωρήθηκε εκείνος που την έφερε.

Μήπως όμως είναι το ίδιο το Κίνημα Αλλαγής υπεύθυνο για τη στασιμότητά του και όχι το ότι δεν το λένε ΠΑΣΟΚ; Αρχικά- με την πίεση τότε και του Σταύρου Θεοδωράκη- εγκατέλειψε τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και διάλεξε ένα όνομα που θυμίζει ΠΑΣΟΚ – Κίνημα και Αλλαγή- σ’ όλους όσοι θα ήθελαν κάτι καινούργιο, ενώ δεν είναι ΠΑΣΟΚ γι’ όλους όσοι θα ήθελαν να μείνουν σ’ αυτό το όνομα. Χάνει έτσι και προς τις δυο πλευρές.

Αλλά να δεχθώ πως δεν είναι το όνομα η κύρια αιτία για τη στασιμότητα του Κινήματος Αλλαγής. Αυτό φοβούμενο μη κατηγορηθεί για «κυβερνητισμό», προσπάθησε να πείσει πως είναι «αυτόνομο» και δεν πάει με κανέναν, αντί να τονίζει σε κάθε στιγμή πως εκπροσωπεί ένα χώρο που μεγαλούργησε, επειδή είχε πάντα πρόταση κοινωνικών και ταξικών συμμαχιών για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Αντί να εστιάσει σ’ ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που δηλώνει κεντροαριστερό και απογοητευμένο και από τους δυο, αυτό με τον αντισύριζα λόγο κυνηγάει τους «κεντρώους» του κ. Μητσοτάκη και με την «προοδευτική διακυβέρνηση» τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κερδίζει κανένα.

Μόνο αν προσεγγίσει αυτό το τμήμα, τόσο οι διαρρεύσαντες στη ΝΔ όσο και οι διαρρεύσαντες στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι τον ακολούθησαν, επειδή αυτός είναι τώρα ο μεγάλος και όχι γιατί πίστεψαν στις ιδέες του, θα επέστρεφαν στο ΚΙΝΑΛ ή σ’ ότι καινούργιο προέκυπτε απ’ αυτό.

Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα υπάρχουν και «αντικειμενικοί» λόγοι για τη μη ανάπτυξη της σοσιαλδημοκρατίας.

Αν σκεφτεί κανείς πως συστατικό στοιχείο της σοσιαλδημοκρατίας ήταν η αποθέωση του διαλόγου και του συμβιβασμού, σε μια χώρα που για παράδειγμα χαρακτηρίζονται αφελείς όσοι υποστηρίζουν τον διάλογο των διερευνητικών με την Τουρκία, θα διαπιστώσει πόσο δύσκολο είναι το ελληνικό έδαφος για σοσιαλδημοκρατικές καλλιέργειες.

Δυστυχώς και στο «πατριωτικό» ΚΙΝΑΛ μιλούν για αφελείς.

Γιώργος Σιακαντάρης