«Γούρι» του Μάριου Λεβέντη

Το γούρι αυτής της χρονιάς ήταν δασκαλεμένο. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί βγήκε τόσο αναλφάβητη η ηρεμία μας. Το γούρι αυτής της χρονιάς ήταν σαφώς μιλημένο. Δεν ξέρουμε ακόμα, ποιο μαύρο βάσανο του ‘βαλε λόγια και φόρεσε τέτοιον φόβο, κορώνα στο κεφάλι του. Φόρεσε το στέμμα της μοναξιάς, τα δαχτυλιδάκια της ανασφάλειας και βγήκε πρώτη στα καλλιστεία της τυραννίας μας. Βγήκε με διαφορά η μις αβεβαιότητα, η μις αποξένωση σε όλο της το μεγαλείο. Με όλα τα κομφόρ των μέτρων και των παραμέτρων της.

Το γούρι αυτής της χρονιάς ήταν το αμείλικτο φλουρί της ατυχίας μας. Κι έκρυβε μέσα στις χρυσές ραβδώσεις του ατέλειωτα μερόνυχτα, που κράτησαν το γενικό τους κλειστό όπως τις επιχειρήσεις και τις καρδιές μας. Κατέβασαν τα ρολά τους, όπως τα θνητά μας βλέμματα απέναντι στον Μέγα αξιότιμο κύριο Θάνατο. Μια χρονιά-φάρσα, γεμάτη κλάματα. Μια χρονιά-ανέκδοτο που θα σπαράζει χρόνια μέσα μας και θα ζητάει τα χαμένα γέλια της αναδρομικά. Μια χρονιά που δυστυχώς θα καθορίσει και τις επόμενες. Γιατί μας άλλαξε. Άλλους στο χειρότερο, άλλους στο ενδιάμεσο, άλλους στο πλέον καλύτερο. Άλλαξε τις μπαταρίες της αντοχής και της προσδοκίας μας. Τώρα φορτίζουμε και φορτιζόμαστε στο ρεύμα ενός πολέμου.

Στη γκρίζα ζώνη ενός έτους που αρχίζει πάλι να φτιάχνει την φάτνη της. Φωνάζει «Μάνα» την Παναγιά και στολίζει το θαύμα της στο κυπαρίσσι της ελπίδας. Προσμένει τους μάγους με τα δώρα. Προσμένει Χρυσό, Λιβάνι και Σμύρνα στο θυμιατό μιας ζωής που έχει χρέος να υπόσχεται αφίξεις δυνάμεων, χωρίς να κατακλύζεται από ειδήμονες του θανάτου. Προσμένει Χρυσό, Λιβάνι και Σμύρνα κι έχει χρέος σε όλα τα δυσοίωνα να βρίσκει το φάρμακο, όχι το φαρμάκι. Να βρίσκει το ενέσιμο για τη βιωσιμότητα της ξεγνοιασιάς. Με τέτοιο πάθος που να μπορούμε όλοι ν’ αγκαλιαζόμαστε.