HomeΓΝΩΜΕΣΗ βίαιη επίθεση στο βωμό της Περγάμου και οι συνωμοσιολογικές αφηγήσεις

Η βίαιη επίθεση στο βωμό της Περγάμου και οι συνωμοσιολογικές αφηγήσεις

Διαφήμιση
Διαφήμιση

Toυ Σίμου Ανδρονίδη

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο για τις προεκτάσεις που λαμβάνει εν καιρώ πανδημικής κρίσης ο συνωμοσιολογικός λόγος έτσι όπως αναπαράγεται στη δημόσια σφαίρα, υπογράφει στην εφημερίδα ‘Τα Νέα Σαββατοκύριακο’ η δημοσιογράφος Κατερίνα Ροββά.

Πιο συγκεκριμένα, η δημοσιογράφος αναφέρεται στις επιθέσεις που έχουν δεχθεί την τελευταία περίοδο διάφορα έργα τέχνης στο Βερολίνο, στην πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με το πλέον γνωστό εξ αυτών, να είναι ο βωμός της Περγάμου, που εν προκειμένω, σε εξτρεμιστικούς-νεοναζιστικούς κύκλους θεωρείται ως ο βωμός του θεού Βάαλ ο οποίος και ταυτίζεται με την μορφή του Σατανά.[1] Μάλιστα, ο υποστηρικτής της ακροδεξιάς Ατίλα Χίλντμαν έσπευσε να πανηγυρίσει την άσκηση συμβολικής έως και αξιακής, για ό,τι δεν εκφράζει και δεν ενέχει το μνημείο, βίας, γράφοντας ενδεικτικά: «Γεγονός, είναι ο θρόνος του Βάαλ».[2]

Σε αυτό το πλαίσιο, ο αρθρωμένος συνωμοσιολογικός λόγος που παράγεται και αναπαράγεται σε διάφορες πλατφόρμες, και στα μέσα (πλέον, δεν θα τα αποκαλέσουμε νέα διότι έχουν υπερβεί αυτό το στάδιο), κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία και, όπως τονίζουν στη μελέτη τους οι Λίζα Τσαλίκη και η Σόνια Κοντογιάννη, «συμβάλλουν, δηλαδή, στη δημιουργία ενός πλήθους δημόσιων μικρο-σφαιρών, όπου οι άνθρωποι συνομιλούν, συντονίζουν και οργανώνουν δράσεις»,[3] μετατοπίζεται ‘φορτισμένα’ προς την κατεύθυνση της δαιμονολογίας ή αλλιώς, της άμεσης δαιμονολογικής προσέγγισης.

Εκεί όπου, ο βωμός της Περγάμου, για την συγκεκριμένης φοράς, συνωμοσιολογική σφαίρα, δεν καθίσταται παρά ο τελετουργικός βωμός εκ των προτέρων συνεννόησης των ‘ισχυρών’ της Γερμανίας και του κόσμου, η πραγμάτωση του εν-σώματου και πνευματικού-πολιτικού ‘κακού’ που ζητά ανθρώπινο ‘αίμα’ (όντας το ίδιο ‘ακόρεστο’), προσδιορίζοντας ως ‘υπηρέτες’ του ‘Σατανά-Βάαλ,’ την Άνγκελα Μέρκελ αλλά και τον Αμερικανό επιχειρηματία Μπιλ Γκέιτς, ένα πρόσωπο που και με αφορμή την πρόσφατη πανδημία του κορωνοϊού συνέχει τις διάστικτες θεωρίες συνωμοσίας.

Προσφέροντας τις ένα νόημα και ένα πλαίσιο ερμηνείας του ό,τι λαμβάνει χώρα, με τον ίδιο να αποτελεί προσφιλή στόχο ως ουσιώδες πρόσωπο-υποκείμενο που θεωρείται ό,τι απεργάζεται την ‘καταστροφή’ του κόσμου και την  κοινωνική-πολιτισμική ‘αλλοτρίωση,’ όντας (ιδιαίτερη παράμετρος), ‘πανούργος’ ως ‘Εβραίος’ (συνωμοσιολογικός αντι-σημιτισμός), επικίνδυνος ως ‘κάτοχος’ μυστικής γνώσης (γνωσιακός σχετικισμός) την οποία και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει για τους δικούς τους ‘αλλότριους σκοπούς.’ Αυτή την φορά, το φάντασμα του επιστρέφει συμμαχώντας με την καγκελάριο Μέρκελ, με πρωταρχικό διακύβευμα, «την καταστροφή της Γερμανίας».[4]

Τυπολογικά όσο και πολιτικά-θεωρητικά, κάνουμε λόγο για μία διαλεκτικού τύπου αλληλο-συσχέτιση μεταξύ συνωμοσιολογικών αφηγήσεων σχετικά με το συνιστά και είναι το μνημείο και για την εκδήλωση του παγκοσμίου σχεδίου αλλοίωσης δομών που ως κεντρικούς άξονες έχει τον κορωνοϊό[5] και την διαχείριση του, καθώς και την εύρεση και παρασκευή εμβολίου το οποίο επισφραγίζει την αναβαθμισμένη εκδοχή της πανδημικής ‘αποχαύνωσης’ που είναι η δυνατότητα της μαζικής πλέον, ‘υποδούλωσης’ στα σχέδια της περιώνυμης ‘Νέας Τάξης Πραγμάτων,’[6] με την συγκρότηση και την άσκηση βίας σε έργα τέχνης και στο βωμό της Περγάμου, ώστε ο τελευταίος να κατακρημνισθεί από το βάθρο του ανίερου, της ανοικειότητας και μη-ιερότητας που φέρει ως φορτίο, συγκεντρώνοντας κοντά τους, τους επικυρίαρχους όπου γης.

Εάν το εμβόλιο, σε μία επίδειξη αντι-επιστημονικής πρόσληψης και έλλειψης καταλλαγής θεωρείται ό,τι φέρει το ‘τσιπάκι’ που θα μας περάσει αυτά ‘που θέλουν αυτοί’ και όχι οι κάποιοι ‘άλλοι,’ τότε ο βωμός της Περγάμου αναπαριστά εκείνο το είδος του μετα-αποκαλυπτικού ‘διαφωτισμού’ που επενδύει στην αλήθεια σε μεγάλες ποσότητες: Εδώ, το αίμα, εδώ ο πόνος, εδώ και η καταστροφή. Νοηματοδοτώντας, και εμπρόθετα, συνωμοσιολογικές ρητορικές σταδίων, ο βωμός ως βωμός μύησης στη μη-αγγελολογία, ήτοι στο δαιμονικό εντός ιστορίας, αφενός μεν τίθεται στο στόχαστρο δεχόμενος βία, και, αφετέρου δε, εγγράφει εντός του τον σκοπό της πλήρους καταστροφής του. Κάτι που θυμίζει υπόσχεση και δη ‘απελευθερωτική’ υπόσχεση.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο βωμός που ευρίσκεται στο μουσείο του Βερολίνου έχει απωλέσει  για τους επιθετικούς συνωμοσιολόγους που ρέπουν στον εξτρεμισμό, την ιστορική και καλλιτεχνική-συμβολική του αξία που δεικνύει πολλά για την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών και των διαφόρων τελετουργιών από αρχαιοτάτων χρόνων. Σε αυτό το πλαίσιο, στο επονομαζόμενο ως ‘θρόνο του Βάαλ’ συντελείται η αναγωγή της ψεύτικης πανδημίας σε ‘εργαλείο’ καταστροφής των κοινωνιών ‘μας’ και του κόσμου ‘μας,’ σημασιοδοτώντας ένα σχήμα που από το μικρό άλλα εξόχως σημαντικό που είναι το εμβόλιο ως ενστάλαξη ‘δηλητηρίου’ και όλης της ‘παρασιτικής’ γνώσης, μεταβαίνουμε στο μεγάλο που είναι ο βωμός-θρόνος ωσάν κατασκευή που συστηματοποιεί την καταστροφή και τον θάνατο.

Υπό αυτό το πρίσμα, προβάλλεται, ακόμη και ανάγλυφα, ένα λεπτό σημείο των συνωμοσιολογικών θεωρήσεων που ενώ σχετικοποιεί και αποδραματοποιεί όσο χρειάζεται τον καθημερινό θάνατο συνεπεία του κορωνοϊού (‘έχετε δει εσείς κανέναν φίλο και γνωστό να πεθαίνει από κορωνοϊό;’), από την άλλη, πλησιάζει και ονομάζει την πανδημία σε ‘θάνατο όλων όσων αγαπάμε,’ ήτοι των αξιών, των ελευθεριών, της ζωής και της ανάσας μας (βλέπε την εναντίωση στη χρήση της μάσκας), ενέχοντας συναισθηματικές και πολιτικοϊδεολογικές αποχρώσεις, και κραδαίνοντας λάβαρα μίας ‘ξακουστής αντίστασης’ που στη Γερμανία βρήκε στόχο: Έργα τέχνης[7] και τον βωμό της Περγάμου. Το μνημείο είναι ό,τι μισείται και μισείται δραστικά.

Ο αντι-συστημισμός  ως πανάκεια αναμειγνύεται με τον αντι-επιστημονικό αταβισμό της ιδιαίτερης αναφοράς του λαού-έθνους, με τον εξτρεμισμό της διαρκούς ‘πρώτης φοράς’ που θεωρεί την πανδημία ως έργο του ‘εχθρού.’

Στην περίπτωση της βίαιης επίθεσης στο βωμό της Περγάμου, έχουμε να κάνουμε με την συνωμοσιολογία εκείνη που εμπεριέχει το μήνυμα: «Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ό,τι είναι. Τα πάντα διαδραματίζονται στα «παρασκήνια» ή στα «υπόγεια» της ιστορίας. Άρα, οι προφάνειες είναι πάντα απατηλές, ανάγονται σε σκηνοθεσίες. Η ιστορική αλήθεια είναι στην «κρυμμένη όψη» των ιστορικών φαινομένων. Το αξίωμα, εδώ, είναι: «μας χειραγωγούν»,[8] κατά την ανάλυση του Pierre-Andre Taguieff. Στην επικράτεια του εξτρεμισμού (που  εδώ συνδέεται και με ακροδεξιές έως και νεο-ναζιστικές ομάδες) η συνωμοσιολογία κρατά το κλειδί της θεωρούμενης ‘αφύπνισης.’  Οι περί τον κορωνοϊό συνωμοσιολόγοι, αυτο-προσδιορίζονται ως οι σύγχρονοι μύστες μίας ήδη ‘υπερώριμης’ αλήθειας.

[1] Βλέπε σχετικά, Ροββά Κατερίνα, ‘Κορωνοϊός στον «θρόνο του Βάαλ»,’ Εφημερίδα ‘Τα Νέα Σαββατοκύριακο, 31/10-01/11/2020, σελ. 15. Όπως επισημαίνει η Κατερίνα Ροββά, «όπως απεδείχθη, στο στόχαστρο των αρνητών του COVID-19, έχει βρεθεί εδώ και μήνες ο περίφημος βωμός της Περγάμου, ο οποίος θεωρείται από κάποιους ο «θρόνος του θεού Βάαλ» και το «αρχηγείο των παγκόσμιων σατανιστών και κορωνοεγκληματιών. Διακινητής των θεωριών είναι ο, γνωστός στη Γερμανία, ακροδεξιός αρνητής των εμβολίων Ατίλα Χίλντμαν, ο οποίος ξεκίνησε να διασπείρει τις φήμες την περασμένη άνοιξη ισχυριζόμενος ότι στο κλειστό-λόγω της καραντίνας- Μουσείου της Περγάμου τελούνται τη νύχτα ακόμη και ανθρωποθυσίες».

[2] Βλέπε σχετικά, Ροββά Κατερίνα, ‘Κορωνοϊός στον «θρόνο του Βάαλ»…ό.π., σελ. 15.

[3] Βλέπε σχετικά, Τσαλίκη Λίζα & Κοντογιάννη Σόνια, ‘Μέσα κοινωνικής δικτύωσης,’ στο: Γεωργαράκης Ν-Γ., & Δεμερτζής Ν., (επιμ.), ‘Το Πολιτικό Πορτραίτο της Ελλάδας. Κρίση και η αποδόμηση του πολιτικού,’ Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών/Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 2015, σελ. 543.

[4] Βλέπε σχετικά, Ροββά Κατερίνα, ‘Κορωνοϊός στον «θρόνο του Βάαλ»…ό.π., σελ. 15.

[5] Σε διάφορες συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις, ο κορωνοϊός ως ασθένεια επί του ανθρώπινου σώματος, και η τάχιστη διάδοση του που τον μετέτρεψε σε πανδημία, δεν συνιστά παρά ολικό ‘ψέμα,’ πλάνη διαρκείας που βρίσκει έδαφος διάδοσης στους ‘εύπιστους’ και στους ‘αποχαυνωμένους’ που επηρεάζονται από τα ‘διεφθαρμένα’ Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (‘αποχαύνωσης’ στη γλώσσα των συνωμοσιολόγων). Με την πανδημική κρίση να είναι κατασκευή και πλάνη, σε μία μηχανιστική αντίληψη της κοινωνικής-πολιτικής και εν ευρεία εννοία, ιστορικής πραγματικότητας, θα επισημάνουμε πως τέτοιες αντιλήψεις προσιδιάζουν προς το έδαφος της επιθετικής συνωμοσιολογίας, που δύναται να βρει πρόσφορος έδαφος επέκτασης και επιρροής σε ακροδεξιούς και παρα-θρησκευτικούς κύκλους.

[6] Η ‘Νέα Τάξη Πραγμάτων’  αποτελεί το ιερό δισκοπότηρο στις απανταχού συνωμοσιολογικές αφηγήσεις, στο σημείο όπου η ίδια  καθίσταται εξαιρετικά ρευστή, δίχως να προσδιορίζεται συγκεκριμένα ως προς το ποια είναι και ποιοι την αποτελούν, όπως επίσης και ανοιχτά αναγνωρισμένη ως απλά, συνθηματολογικά, εγκλητικά ως ‘αντι-λαϊκός εχθρός,’ Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ).

[7] Την στρατηγική επιλογή μαζικών επιθέσεων με διάφορους τρόπους σε σημαντικά έργα τέχνης ενταγμένα στον κατάλογο της UNESCO με τα μνημεία παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, υιοθέτησε η οργάνωση του ‘Ισλαμικού Κράτους’ που εν προκειμένω, κατέστρεψε, με όρους βίας, πολιτισμικής, πολιτικοθρησκευτικής ως προς τα έργα των ‘απίστων’ τον αρχαιολογικό χώρο της Παλμύρας στη Συρία.

[8] Bλέπε σχετικά, Taguieff Andre-Pierre, ‘Ο εξτρεμισμός και τα είδωλα του. Επίκαιρες σκέψεις για τον τζιχαντισμό, την άκρα δεξιά, τον αντισημιτισμό, τον λαϊκισμό και τη συνωμοσιολογία,’ Πρόλογος-Μετάφραση-Επιμέλεια: Πανταζόπουλος Ανδρέας, Εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2017, σελ. 190.

Σίμος Ανδρονίδης

Διαφήμιση
Διαφήμιση