HomeΓΝΩΜΕΣ«Κόκκινη κάρτα» του Μάριου Λεβέντη

«Κόκκινη κάρτα» του Μάριου Λεβέντη

Διαφήμιση
Διαφήμιση

Μπορεί η κατάσταση να κλωτσάει. Μπορεί η κόκκινη κάρτα να δίνεται πια ευκολότερα από το συγχωροχάρτι. Μπορεί να μετράμε φάουλ, να παθαίνουμε ρίξεις συνδέσμων πάνω στις διαρρήξεις των συγκυριών. Κι έχουμε να κάνουμε με συγκυρίες που πια φοβούνται το κακό σενάριο. Τρέμουν στο συνωστισμό του εγωισμού, στη συνάθροιση της πονηριάς και στο ανώφελο κυνήγι μεταξύ μας.

Κι ενώ οι μαύρες σκέψεις, δεν βρίσκουν έναν γενναίο, πολύχρωμο νου να ηγηθεί για να τις εξορίσει, κι ενώ τα δανεικά συμπεράσματα προτρέχουν σε τόκους, φέρνουμε τη μπάλα στο γήπεδο της αισιοδοξίας, αποφεύγοντας τα τάκλιν των αντίξοων συνθηκών. Συνεχίζουμε στο παιχνίδι και τρέχουμε, τρέχουμε. Λιώνουμε με τα αθλητικά του βίου μας το καουτσούκ στο γρασίδι και πατάμε τα κακοήθη και τ’ αφιλότιμα. Πατάμε όλα εκείνα που προσβάλλουν και απειλούν τη κοινότητα των ονείρων μας. Πατάμε όλα εκείνα που έχουν πάντα πληρωμένο τέρμα και αμφισβητούν τ’ αντανακλαστικά μας.

Και μιας κι ο αγώνας κάποια στιγμή σφυρίζει και λήγει, το μόνο αξιέπαινο γκολ είναι η προσήλωση στην ανθρωπιά μας. Σε μια ανθρωπιά και σε μια υπόληψη που δεν χωρίζει τους συνανθρώπους της σε επιθετικούς και αμυντικούς παρά μονάχα σε συνεσταλμένους ευαίσθητους. Αρκετό μετάξι υφάναμε με την άμυνα, την επίθεση και την αντιπολίτευση! Αρκετό μετάξι υφάναμε με τον ανταγωνισμό! Τώρα να παίξει μπάλα η συμπολίτευση με όλους και με όλα.

Κι αν ο κόσμος, έστω και με αφορμή μια μεγάλη κρίση, δεν μπορεί ακόμα και τώρα να ξεχωρίσει μια χρυσή ενδεκάδα και να φτιάξει μια ομάδα πολύτιμων ιδανικών που δεν θα κρατάει τους τύπους αλλά θα κρατά ψηλά το ιδρωμένο της κεφάλι, αν ακόμη και τώρα δεν δείξουμε πρόσωπο, τότε ας βάλουμε αυτογκόλ να τελειώνουμε. Ας τρυπήσουμε μια και καλή τη μπάλα με το ίδιο πυρωμένο καρφί που μας καίει το μυαλό και κάνει κάρβουνα από τις μαύρες σκέψεις. Ας τρυπήσουμε μία κι έξω το τόπι με το ίδιο πυρωμένο καρφί της αυτοκριτικής μας. Αν υπάρχει, αν υφίσταται, αν αντέχει.

Διαφήμιση
Διαφήμιση