«Τα τσιγάρα» του Μάριου Λεβέντη

Μοιρασμένα τα ‘χουμε μέσα μας τα τσιγάρα του κουράγιου μας. Στριφτά και εργοστασιακά συναισθήματα στο σταχτοδοχείο της αναστάτωσης. Καπνός συλλεκτικός με μετά θάνατον ελπίδα και εν ζωή προσπάθεια. Μεγάλη προσπάθεια και αφοσίωση πιστού ερημίτη. Ενός ερημίτη που στοχοποιήθηκε από τον χρόνο, εκείνον τον χρόνιο καπνιστή που καπνίζει μανιωδώς αφορολόγητα την ίδια ώρα που η αγωνία των ανθρώπων κορυφώνεται ως ευπαθής ομάδα.

Έτσι προκλητικά ανάβουν και σβήνουν τα τσιγάρα όλων μας. Έτσι απροκάλυπτα κακοπερνάει με ενδοφλέβια η λαχτάρα στον οργανισμό μας. Ακόμη κι αν η σύριγγα είναι απόφοιτη μιας φημισμένης σχολής προσδοκιών, δεν μας χαρίζεται η βελόνα. Έτσι κι αλλιώς μια σύριγγα με βιογραφικό, μας απαλύνει τον τρόπο, όχι τον πόνο.

Η επικαιρότητα συνεχίζει να διχάζει ασυστόλως την διαχρονικότητα της έκπληξης. Η ζωή πέρασε στην απομόνωση, βγήκε σε διαθεσιμότητα, πέρασε πειθαρχικό ολόκληρος ο χάρτης του κόσμου για να επαναπροσδιοριστούν στις εσώκλειστες περιφορές μας… οι συμπεριφορές μας.

Όσο ακόμη καπνίζει ο χρόνος, ας κάνουμε μια τράκα στο πακέτο του στοχασμού του. Ας υποτροπιάσουμε, ας εκπέσουμε χωρίς να αποποιηθούμε την βαριά κληρονομιά αυτής της δοκιμασίας. Και της κάθε δοκιμασίας. Ν’ αποκτήσουμε οικειότητα με την οργάνωση μιας ψυχής  που πριν βγει οφείλει να γιορτάσει. Κάθε φωτιά που ανάβει, όσο σμυρναίικη κι αν είναι, οφείλει στο τέλος ν’ ανάβει τα τέλια της. Όπως κάνει και με τα τσιγάρα της: με γνώση κι επίγνωση.