«Μπούμερανκ» του Μάριου Λεβέντη

Φτάσαμε τις μέρες της φοβισμένης αναπνοής. Με κρίσιμη την εισπνοή και τεταμένη την εκπνοή μας.  Μας έστησε τέτοια ενέδρα το απόλυτο κακό, που χαθήκαμε σαν κακογραμμένα σημειώματα σε έναν μολυσμένο αέρα που δεν μας τάζει, δεν μας υπόσχεται, μονάχα μας σύρει κακότεχνα σ’ ένα κατάμαυρο ατελιέ. Χωρίς να ξέρoυμε τι χρώμα έχει ο φόβος και τι παλέτα ο πανικός.

Κοιτάμε το κάδρο ενός κόσμου, βλέπουμε κατάματα το πορτραίτο του, χωρίς να ξέρουμε τι μολυβιά επίθεσης χρειάζεται η τρομοκρατία και μαθαίνουμε ότι κι αυτός ο κόσμος έχει κόκκινες γραμμές. Κι αυτός ο κόσμος έχει αίμα και όριο μέσα του. Κι αυτός είναι  τρωτός, εύθραυστος και κουρασμένος πια. Μάλλον κάτι παραπάνω από τον άνθρωπο.  Εμείς την πατάμε τη γη, δε πατάει η γη επί πτωμάτων.

Φτάσαμε τις μέρες που αμφισβητείται η καλημέρα μας. Που δεν εξαρτάται από μας. Είναι άλλος ο παράγοντας, χωρίς να είναι απόλυτα άλλος ο φταίχτης. Διαχρονικά και καθόλου επίκαιρα, βάλαμε πολλά λιθαράκια για να γυρίσει ο κόσμος. Να γυρίσει πάνω μας. Γυρίζει και ζητάει τον σεβασμό μας. Ακόμη και τώρα, στο κομβικό σημείο του προσωπικού απολογισμού. Ακόμη και τώρα, στην πιο ειδική περίπτωση της πτώσης μας.

Κοιτάμε το κάδρο ενός κόσμου κι ακούμε το κλάμα του. Βλέπουμε κατάματα το πορτραίτο του, χωρίς να ξέρουμε πόσο καιρό θα πάρει να γίνει το μαύρο πράσινο. Σα να κάηκε όλη η βλάστηση της ελπίδας μαζεμένη. Και θέλει χρόνο να επανέλθει από το μπούμερανκ. Γιατί μόνο απ’ τα προσχήματα κρατάμε στοκ. Για πίστη και δύναμη παρακαλούμε πάντα την ψυχραιμία με μαθηματική ακρίβεια. Όταν δεν τη βγάζουμε την άκρη. Όταν κοιτάμε το σκίτσο του κόσμου και δεν τον αναγνωρίζουμε.