«Ελέησον ημάς»

Του Μάριου Λεβέντη

Χριστέ μου, ελέησον ημάς. Ελέησον ημάς τους αμαρτωλούς και τους τρωτά ανθρώπινους. Βόηθα με τα χνάρια και τα χνότα σου να βαδίσουμε σωστά και ν’ αναπνεύσουμε καλύτερα. Οι καμπάνες μιλούν με το σίγμα και το στίγμα σου. Ακόμη κι αν εμείς λάθος απαγγέλουμε το ποίημα σου, τον κόσμο, μάθε μας ξανά τις ακαριαίες παύσεις από  το κακό, από την αλαζονεία και την αλόγιστη υπερηφάνεια.

Μάθε μας πώς να τονίζουμε σωστά την αγάπη σου. Πώς θα γίνει να πέφτει το βάρος μόνο σ’ εκείνη.  Πως να επαναφέρουμε την αλληλεγγύη χωρίς να λογοφέρουμε μαζί της.  Ν’ αφήσουμε χωρίς οξεία τον ψυχρό εκτελεστή  του μίσους και του φθόνου που οξύνει τα πνεύματα και τα νεύματα μεταξύ μας.

Σήμερα που το ριζικό μας ψευτοζεί και η καρδιά μας κάνει πως χτυπάει, σήμερα που ο άνθρωπος χρίζεται από μόνος του Θεός, μάθε μας απ’ την αρχή την στράτα μας επάνω στην στεριά της ταπεινότητας, τώρα που μας ξελογιάζει όσο ποτέ η πίσσα και η λύσσα της αμαρτίας. Να ζήσουμε επιτέλους σαν άνθρωποι οι απάνθρωποι!

Με την επιστροφή της Θυσίας σου κάνε σαφήνεια την αγάπη. Δώσε μας πάλι την ευκαιρία να την μοιράσουμε απλόχερα. Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάμε και τις θυσίες και τα θύματα. Χειρότερα κι από χρυσόψαρα είμαστε εδώ στη γη. Χωρίς νερό, χωρίς ονόματα, σε μια βεντέτα με όλους και με όλα, ζούμε με φήμες άλλων τις στιγμές μας. Δώσε μας πάλι ταυτότητα και ελέησον ημάς Χριστέ μου. Και σήμερα και αύριο και πάντοτε.