HomeΓΝΩΜΕΣ«Το κασέ» του Μάριου Λεβέντη

«Το κασέ» του Μάριου Λεβέντη

Διαφήμιση
Διαφήμιση

Ότι το ρίξαμε, το ρίξαμε το κασέ μας. Οι αμοιβές και έπεσαν και χτύπησαν. Κι επειδή δεν υπάρχει αντάλλαγμα, είμαστε εντυπωσιακά φειδωλοί στα συναισθήματα μας. Και μάλιστα σε χρονικά που είναι εντελώς παραδόπιστα με την αγκαλιά. Είναι φιλάργυρα με την ουσία. Με την ουσιαστική ουσία. Αυτή που δεν είναι καταναγκαστική, δεν είναι περιστασιακή και δεν λέγεται ούτε κατά διάνοια αυτονόητη.

Γενικά δεν λέγεται. Και ειδικά σωπαίνει. Όλο αυτό που δεν βγαίνει προς τα έξω, καταλήγει μέσα μας ισοβίτης. Να το βγάλουμε τ’ αγκάθι, να το πάμε στην θέση του, επάνω στο κοτσανάκι του τριαντάφυλλου. Έχει κι εμάς ανθοδέσμες η σκέψη μας. Έχει τόσες που αν δεν φτάνουν για όλους, φτάνουν για τους περισσότερους. Και όταν θέλουν μοσχοβολούν, όταν θέλουν είναι στολίδια.

Έχει συμβεί μια παρανόηση: με τα μεγαλοπρεπή μπουκέτα των λουλουδιών έχουμε άριστες σχέσεις. Την  ύλη της τυπικότητας την καλύπτουμε επάξια.  Στις ευχές υστερούμε – στο δημιουργικό δια ταύτα είμαστε δυσλεξικοί.  Σ’ αυτά που απαιτούν, αν μη τι άλλο, να είναι κάτι στοιχειωδώς βαθύτερο, υποδόριο, να πηγάζει από μέσα μας. Να φαίνεται ότι ξέρουν από γυμναστήριο οι λέξεις, ν’ αντέχουν, να μην λαχανιάζουν, να εννοούνται.

Ότι το ρίξαμε, το ρίξαμε το κασέ μας. Και το επίπεδο ρίξαμε. Και μάλιστα σε χρονικά που είναι εντελώς παραδόπιστα με την υπομονή. Είναι φιλάργυρα με την κρυφή ελπίδα. Αυτή που στέλνει το αίμα στην καρδιά. Αυτή που δεν είναι ούτε μολυβένια απαισιόδοξη, ούτε γκρίζα πεσιμίστρια. Είναι κόκκινη σαν αίμα. Κι είναι δοτική.

Διαφήμιση
Διαφήμιση