«Ποιος είναι ποιος» του Μάριου Λεβέντη

Στις παγκόσμιες ημέρες τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε. Τις νύχτες των παγκόσμιων ημερών είναι που γνωρίζουμε ποιος είναι ποιος. Όταν πια έχουν φύγει οι σημασίες, οι συμβολισμοί και κανείς δεν κινδυνεύει να παραφορτώσει το λεξικό του. Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν το διαφορετικό είναι ένας ικανός εορτασμός μια μέρα το χρόνο, ή αν είναι υπεραρκετή μια ετήσια επέτειος που απλώς συμπονάμε το ‘ευτυχώς μακριά μας’.

Ευτυχώς κοντά μας υπογραμμίζει η καθημερινότητα! Το φωσφορίζει με κίτρινο στάμπιλο για να μην παραλείψει το γεγονός. Γεγονός που η τσαλακωμένη εφημερίδα της ιδιοτροπίας μας δεν δανείζει μισή στήλη απ’ τις εβδομαδιαίες φυλλάδες του κόσμου όλου, να μάθουμε τα νέα: τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι κοντά μας, δίπλα μας, γύρω μας. Είναι πλανόδιοι στο ίδιο δρομάκι που θα παρκάρει ένας άλλος ασυνείδητος σαρκοφάγος. Που εκτός από το ψαχνό της θέσης που τρώει, θα βάλει και χειρόφρενο και θα μασήσει, όπως του αρέσει, την μαστίχα της δικής του βολής.

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι άνθρωποι με μια καθαρή ανάγκη μόνο: τον σεβασμό. Περισσότερο ‘ειδική’ μοιάζει η κοινωνία που πρέπει ν’ απολογούνται την ώρα που παλεύουν στην αρένα της δικής μας περιέργειας για να νικήσουν το μεγάλο ψάρι: τη χλεύη μας, να εκμηδενίσουν τον χυδαίο οίκτο μας, σε μια επίσης χυδαία στιγμή μας. Αυτή που πάντα μας αρμόζει κοινωνικά και τουλάχιστον ανήθικα.

Δένουμε τη ζώνη ασφαλείας, ναυλώνοντας το ιδιωτικό μας αεροπλάνο μακριά απ’ το κρούσμα, μακριά απ’ το σύμπτωμα. Νοσούμε βαριά τελικά, με VIP ρατσισμό πορευόμαστε. Τ’ αυτιά μας βουλώνουν πολύ απ’ το υψόμετρο, χωρίς ποτέ να είμαστε έτοιμοι και έντιμοι ν’ ακούσουμε, ποιος είναι ποιος, ποιος είναι κάτι διαφορετικό επιτέλους, σε μια γη αφόρητα ίδια.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε ειδικά για την 3η Δεκεμβρίου και αφιερώνεται στην Παγκόσμια Ημέρα των «Α.με.Α».