«Το τρυπάκι» του Μάριου Λεβέντη

Το τρυπάκι είναι αυτή η μικρή εσοχή που έχουμε εμείς οι άνθρωποι για να κάνουμε τη βουτίτσα στα σκοτάδια μας.

Ακόμη κι αν θεωρούμε ότι ρίχνουμε τα μάτια μας μέσα στη μαύρη τρύπα της εξορίας μας. Ακόμη κι αν δεν έχουμε καμιά διάθεση να μπούμε ξανά στο ίδιο τρυπάκι που λέγεται εν συναίσθηση και προσπάθεια.

Στο τρυπάκι που μπορεί να βγάζει φίδια, κάστανα από τη φωτιά, στάχτες, αλλά να, που φημίζεται ως τ’ ωραιότερο σημείο για  τον διαλογισμό μας. Γιατί μετά την γιόγκα της ψυχής, τ’ ακροδάχτυλά της αποδίδουν καλύτερα την όποια δυσβάσταχτη μελωδία της στο πιάνο της αντοχής.

Αν λύναμε τα πράγματα χωρίς να τους δένουμε μαντήλι, σα να παίζουμε τυφλόμυγα, λες και παραπαίουμε σαν αρχάριοι ακροβάτες, ίσως η φύση μας να ήταν πιο καλλιτεχνική.

 Δεν θα ήταν τόσο απρόσιτη, τόσο αδηφάγα. Ό,τι κι αν μας αποστρέφει από τη λύτρωση, οφείλει ν’ αδυνατίσει κάπως τη λογική μας από τα παραπανίσια κιλά της.

Ελάχιστα που θα φτάνει για παραπάνω, κατά έναν μαγικό τρόπο,  για να έρθουμε και στην θέση του άλλου.

Κι αυτό όχι γιατί η συνείδησή μας έχει ξαφνική ανάγκη από ρήτορες, αλλά γιατί χρειάζεται επί μονίμου βάσεως το απλώς ανθρώπινο.

Να κάνουμε τον κόπο να μπούμε στο τρυπάκι του άλλου, την δική του εταιρεία περιορισμένης ευθύνης,  χωρίς  να βιαστούμε να παραιτηθούμε από τα καθήκοντα. Να δοκιμάσουμε, να δουλέψουμε σ’ όποιο πόστο αντέχουμε.

Φτάνουν οι έξοδοι απ’ την πίσω πόρτα. Από μπροστά η βουτιά, κατά πρόσωπο με τα λακκάκια και τα σημάδια μας.