«Η σπόντα» του Μάριου Λεβέντη

Η σημερινή χλιδή των λέξεων και των ανθρώπων είναι η σπόντα. Μια σπόντα με ειρωνική διαύγεια και πρωτοφανής ευφυΐα που διαπρέπει απέναντι στην καλοσύνη. Είναι η άμυνα και η επίθεση, είναι το άλλοθι και το κατηγορώ, μαζί. Που σε περικυκλώνουν.  Κι επειδή το γνήσιο καλό δεν είναι ποτέ πονηρό αλλά βιοπαλαιστής, πιάνει ό, τι μπορεί μέσα σ’ αυτό τον κύκλο και φτιάχνει μια καμπύλη ίδια, φτυστή με την καμπύλη ενός χαμόγελου.

Η ζωή δεν γίνεται δύσκολη από τον άνθρωπο, γίνεται δύσκολη από τον απάνθρωπο. Κι επειδή η ευκολία καμώνεται για σοφερίνα με πληρωμένο δίπλωμα, ευτυχώς που πατάμε στα πόδια μας. Κι αν η χλιδή μας συνεχίσει να λέγεται σπόντα κι όχι ψυχή, αν συνεχίσει να λέγεται στόμφος επιδέξιων θεατρίνων κι όχι μεταμέλεια και κάθαρση, παρακαλώ πολύ να μην απορούμε.

Μην απορούμε γιατί πέσαμε σε στρατιωτικά σιωπητήρια και σκοπιές ανελέητες για να παραφυλάμε το αληθινά πολύτιμο. Μην απορούμε που εκλείπει το δέος της τρυφερότητας και η ποίηση της αγνότητας. Μην απορούμε που δεν μεσουρανούνε άστρα και βασιλεύουν αστερίσκοι υπενθύμισης για να μην αμελήσουμε να στάξουμε χολή αντί βροχή στον πυρετό των άλλων.

Αν χτυπάει μέσα μας καρδιά, να φερόμαστε με καρδιά. Αν χτυπάει πέτρα, βγάλτε τη και κάντε τη ύφαλο κάτω απ’ την επιφάνεια της δικής σας πολυτελούς ραστώνης. Μπορεί και να σκοντάψει ο βαθύς σας πλούτος. Μα και η χαμένη ευκαιρία να γλυκάνει μια φορά το αλάτι σας!