«Το κόκκινο στυλό» του Μάριου Λεβέντη

Όλα διορθώνονται. Όλα όσα ορθώνονται μπροστά μας και μοιάζουν αδιόρθωτα. Όλα όσα κοιμήθηκαν με πλάγιο τρόπο και ξύπνησαν ευθέως στο λίκνο μιας ζωής από απομιμήσεις ζωντανών ανθρώπων. Ανθρώπων μαθητών που γέμισαν μια τάξη για να μάθουν τι προέκυψε, τι μεσολάβησε.

Πάντα κάτι προκύπτει και πάντα κάτι μεσολαβεί. Ώσπου η τάξη μας γεμίζει σώματα και κορμιά χωρίς χέρια. Χέρια που θα μπορούσαν να πιάσουν το κόκκινο στυλό και να βρουν τα σφάλματά τους. Όλη η τάξη το ξέρει πως όλα διορθώνονται. Παρεξηγούμαστε γιατί δεν ξέρουμε να εξηγούμαστε, περιμένοντας να μας μοιράσουν θέματα και κόλλες αναφοράς για να γράψουμε τι ξέρουμε.

Δεν μάθαμε ότι το μελάνι απ’ το στυλό είναι κόκκινο για να θυμίζει ζωή, δεν μάθαμε ότι το αίμα έχει το ίδιο και απαράλλαχτο κόκκινο χρώμα για να θυμίζει τραύμα. Αυτό τελικά που γίνεται πάθημα και μάθημα, είναι πως είμαστε γραμμές, είμαστε μοίρα στην ίδια παλάμη που κοιμάται σε χωριστά κρεβάτια. Οι άνθρωποι πάντα κοιμούνται σε μεγάλα κρεβάτια ενώ η ζωή πλαγιάζει στο λίκνο της. Δεν είμαστε πιο μεγάλοι απ’ τη ζωή, είναι ψέμα.

Όλη η τάξη το ξέρει πως είναι μικρή η ζωή. Η μεγαλομανία και οι αλάθητοι αριστούχοι είναι η πλάνη που κάνει τους αναλφάβητους διανοούμενους μιας σειράς, που απλώς ζαλίζει το απόγευμά τους απ’ την βραδινή ζώνη της συνείδησης. Και έτσι καταλήγουμε σ’ ένα ζαχαρί ριχτάρι, να περνάμε ζάχαρη χωρίς ίχνος τύψης και ανθρωπιάς.

Κάποια στιγμή θα πνιγούμε και απ’ το ριχτάρι της ανώδυνης καλοπέρασης και απ’ την λευκή κόλλα που παραδώσαμε χωρίς σκοπό, μ’ αιτία κι αφορμή ότι δεν ξέρουμε. Ότι ποτέ δεν ξέρουμε τις μας συμβαίνει και μας υπερβαίνει.