«Παίξε – γέλασε» του Μάριου Λεβέντη

Οι αποφάσεις σ’ αυτό το φεστιβάλ είναι αναποφάσιστες. Σαν ένα ορχηστρικό  που χάνει τα λόγια του και παίζει μια ανατρεπτική μουσική αγωνίας. Σαν αυτές τις μουσικές που προετοιμάζουν μια δολοφονία. Παρ’ όλα αυτά δεν σκοτώνεται  ο  λαός.

Κι όχι επειδή ξέρει να σπάει τη γκίνια του σαν ένα καθημερινό ασήμαντο ποτήρι, αλλά επειδή ο επόμενος δολοφόνος που θα εκτελέσει τη διαταγή είναι πάντα πιο ετοιμοπόλεμος απ’ τον προηγούμενο. Για το καλύτερο ή το χειρότερο θα το δούμε και θα το δούμε όλοι μαζί χωρίς καμιά προκατάληψη και χωρίς καμιά προφητεία. Άγνωστο προς το παρόν και το καλό και το κακό μας.

Γιατί τα φιλοσοφημένα κρακ που ακούμε, τα κάνουν οι προφητείες και οι αταξίες τους. Ωστόσο, τα ποτήρια και ξεχείλισαν και πληθύναν και σπάσανε. Και τα σπασμένα δε τα μαζεύει ποτέ η εισοδηματική παλάμη, αλλά το φθαρμένο χέρι με τις πρησμένες φλέβες που λανθάνει, απορεί και υπομένει.

Καλύτερα να πάμε στο  θερινό μπλε παραβάν. Χωρίς μανία, χωρίς πονηριά και χωρίς εκδίκηση. Μόνο με το χέρι μας, αυτό που λανθάνει, που απορεί, που υπομένει, που τώρα καλείται να συμμετέχει. Καλείται ν’ αντιδράσει μ’ όποιο τρόπο θέλει και νομίζει, αλλά ν’ αντιδράσει.

Οι εκλογές είναι οι πιο επικίνδυνες γυναίκες να βγεις ραντεβού. Απ’ αυτές διαπιστώνεται και κυρίως πιστώνεται η ανθρωπιά σου. Απ’ όλες, θα  διαλέξεις μία για βίον ανθόσπαρτον κι εύχεσαι να μη σου μαραθεί. Ευχές και προσευχές πολλές για να δέσει το καρύδι με το μέλι, ειδικά τώρα που διαλέγουμε «Εθνική Σταρ».

Φοβάμαι το γούστο των φοβισμένων. Φοβάμαι την πείνα των αδικημένων και τρέμω το άδειο στομάχι των χορτάτων ανθρώπων. Όλα τα φοβάμαι. Κι αυτή τη φορά φοβάμαι πολύ. Δεν είναι παίξε – γέλασε. Με τί να γελάσεις, πες μου: με το ποτήρι που θα ξανασπάσει;

Ή μήπως αντέχεις να παίζεις με τα θρύψαλα; Θρύψαλα που υπόσχονται να  γίνουν ένα κολονάτο ποτήρι μιας πανάκριβης σαμπάνιας, που θα πίνουν χλευαστικά στην υγειά που δεν σου επέτρεψαν να έχεις.