Σκύλο ή γάτα; Τι προτιμούν οι Έλληνες

Είμαστε σκυλόφιλοι, ή γατόφιλοι; Ή, μήπως, αγαπάμε περισσότερο τα πτηνά;

Η έκθεση του FEDIAF (2017)*, του συνδέσμου της Ευρωπαϊκής Βιομηχανίας Τροφίμων για ζώα συντροφιάς, δείχνει πως οι Έλληνες έχουν ανοίξει την πόρτα του σπιτιού τους στα πτηνά, καθώς 970.000 πουλιά ζουν μαζί τους, ενώ το 14% των νοικοκυριών στη χώρα μας, που έχει τουλάχιστον ένα κατοικίδιο, έχει αδυναμία στον σκύλο και το 13% στη γάτα. Εκτιμάται, δηλαδή, ότι υπάρχουν 660.000 δεσποζόμενοι σκύλοι και 590.000 δεσποζόμενες γάτες. Ακολουθούν, με σχετικά μικρή διαφορά, τα μικρά θηλαστικά (417.000), ενώ τα ψάρια ενυδρείου αγγίζουν τα 90.000 και τα ερπετά, μόλις, τα 9.500.

Η διαφορά σκύλου και γάτας κρίθηκε… στον πόντο. Το πόσο υπέροχα πλάσματα είναι, μας το εξηγούν η σχεδιάστρια μόδας, Κατερίνα Τότσκα, λάτρης της γάτας, και η ελεύθερη επαγγελματίας, Έλενα Κοκκινά, που τρέφει παθολογική αγάπη για τους σκύλους.

Οι γάτες της Κατερίνας

Η κα Κατερίνα Τότσκα, όταν ήταν 13 ετών βρήκε στον δρόμο ένα γατάκι. Τον Μήτσο. Από τότε κυλά στο αίμα της το «μικρόβιο» της γάτας. Όχι μόνον σε κείνην, αλλά και σε όλη της την οικογένεια. Δεν είναι ότι δεν αγαπούν τα υπόλοιπα ζώα, αλλά αγάπησαν πιο πολύ τις γάτες. Όσο ζούσε στο πατρικό της, μοιράστηκε τα χρόνια εκείνα με επτά γάτες. Το «μικρόβιο» το μετέδωσε στον σύζυγό της και στο παιδί της. Σήμερα έχει δύο γατούλες. Την Οκτάβια και τον Αρθούρο. «Οι γάτες είναι έρωτας. Τις αγαπώ, και όταν τις κοιτώ, λιώνω. Δένονται περισσότερο με έναν άνθρωπο της οικογενείας, επιζητούν τα χάδια και τη ζέστη, και είναι ανθρωποκεντρικές. Θα σου κάνουν τα χατίρια, αλλά έχουν και την ανεξαρτησία τους, λειτουργούν μεμονωμένα. Ζώα με προσωπικότητα και αυτονομία, όσο χρειάζεται. Όσο μεγαλώνουν, ο δεσμός γίνεται πιο στενός, καθώς σου μιλούν και αρχίζεις να έχεις μια επικοινωνία μαζί τους. Μαθαίνουν κινήσεις και λέξεις, όπως «έλα», «πάμε». Σου δίνουν να καταλάβεις τι ζητούν, τι θέλουν, με το νιαούρισμά τους και με τη στάση του σώματός τους. Όσο περισσότερο ασχολείσαι μαζί τους, τόσα περισσότερα πράγματα μπορείς να τους μάθεις.

Είναι καλύτερο να έχεις δύο γάτες. Διαφορετικού φύλου, όμως. Αν και δύο θηλυκές μπορούν να συνυπάρξουν, δύο αρσενικά γατιά είναι δύσκολο. Απολαμβάνουν το παιχνίδι μεταξύ τους και τους αρέσει να πετούν από ψηλά, και προς τα κάτω, μικρά αντικείμενα και να τα κρύβουν. Πόσες φορές δεν έχω βρει κέρματα ή μολύβια κάτω από το χαλί…

Είναι απαραίτητο το ονυχοδρόμιο, γιατί διαφορετικά θα ακονίζουν τα νύχια τους σε οποιοδήποτε έπιπλο. Τους αρέσει και θα πηγαίνουν μόνον εκεί.

Δεν τις ευχαριστεί η αλλαγή περιβάλλοντος. Κρύβονται και εμφανίζονται μόνο για φαγητό και για να επισκεφτούν την άμμο τους. Για να συνηθίσουν τον νέο χώρο, χρειάζονται περίπου 20 ημέρες. Εξαρτάται, βέβαια, και από το γατί.

Κάθε γάτα είναι διαφορετική, μοναδική. Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται ανάλογα με το τι έχει ζήσει. Δηλαδή, αν υιοθετήσουμε ένα γατάκι από το δρόμο, μπορεί να έχει φοβίες, οι οποίες με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να ελαττωθούν, όμως δεν θα εξαλειφθούν».

Σε όποιον σκέφτεται να βάλει στη ζωή του μια γάτα, η κα Τότσκα έχει κάτι να πει: «Να το σκεφτεί πολύ καλά. Να ρωτήσει και να μάθει: για τις ανάγκες, τον χαρακτήρα και τη φροντίδα της. Οι γάτες είναι ψυχούλες, κάνουν ζημιές αλλά μαθαίνουν. Είναι μέλη της οικογένειάς μας».

Η Έλενα και ο Πάρις

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, δεν έλειπε από το πλευρό της ένας σκύλος. Δεν ήταν του σπιτιού, αλλά ήταν του θείου, του παππού, του γείτονα. Το 1986, όμως, η κα Έλενα Κοκκινά συναντά ένα αδεσποτάκι. Το αδεσποτάκι έζησε με την οικογένειά της 19 ολόκληρα χρόνια. Έως το 2005.

Ο σκύλος όμως, που έχει εξολοκλήρου την φροντίδα του -και ζουν οι δυο τους κάτω από την ίδια στέγη- είναι ο Πάρις.

Ο Πάρις ήρθε στη ζωή της το 2013 και είναι από την Ίο. «Εργαζόμουν στην Ίο. Ο Μπάρνυ, το Λαμπραντόρ που είχαμε στο ξενοδοχείο, έγινε μπαμπάς. Με τον Μπάρνυ ήμασταν πολύ δεμένοι, καθώς επί έξι χρόνια κάθε καλοκαίρι είχαμε «ραντεβού», στην Ίο. Μια από τις στιγμές μας ήταν όταν έκανα ένα μικρό μεσημεριανό διάλειμμα και εκείνος ερχόταν και καθόταν κάτω από τα πόδια μου. Το ίδιο έκανε και ένα από τα κουτάβια του, ο Πάρις», θυμάται η κα Κοκκινά και συμπληρώνει: Είμαι περήφανη για τον Πάρι. Θαυμάζω την εξυπνάδα του, την αντίληψή του, το ήθος του. Το ένστικτό του: πώς θα πλησιάσει έναν άνθρωπο, ένα άλλο σκυλί, ακόμα και γάτα. Δεν προκαλεί ποτέ καυγά και είναι πολύ κοινωνικός. Δεν ανακατεύτηκα ποτέ στις «σκυλο-δουλειές» του. Πάντα τις ξεδιάλυνε μόνος του, με τον πιο ήρεμο τρόπο. Μαζί του νοιώθω ασφάλεια. Είναι η παρέα μου, εκείνος που θα μου φτιάξει τη διάθεση. Οι βόλτες μας είναι η προσωπική μας στιγμή. Με ηρεμεί. Είναι το διάλειμμά μου, μέσα στη μέρα. Ο λόγος που θα βγω έξω. Βρέξει – χιονίσει. Ο Πάρις είναι και το «σκασιαρχείο» μου. Όταν πρέπει να παρευρεθώ υποχρεωτικά σε κάποια εκδήλωση, τον «χρησιμοποιώ» για να φύγω νωρίτερα: «Ο Πάρις είναι μόνος του. Πρέπει να φύγω».

Αγαπά τα παιδιά και δεν τους χαλά χατίρι, ενώ όλη η γειτονιά τον γνωρίζει. Δεν αντέχει τις φωνές», μας αφηγείται η κα Κοκκινά.

Θυμάται με πόση προσοχή την πλησίασε, όταν χειρουργήθηκε στο πόδι, και ξάπλωσε δίπλα της. Άρχισε να μυρίζει και να γλύφει την τομή. Και δεν ξεχνά την ημέρα εκείνη, που ενώ δεν είχε βγάλει τα ράμματα, ο Πάρις παθαίνει αλλεργικό σοκ. Όλο του το πρόσωπο και τα αυτιά έχουν καρούμπαλα. Καλεί ταξί και στη διαδρομή ο λαιμός του Πάρι πρήζεται. Καλεί την κτηνίατρο: «πες στον οδηγό να κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί». Τους περίμενε στον δρόμο. Ανοίγει την πόρτα και του κάνει αμέσως ένεση κορτιζόνης. Ο Πάρις σώθηκε.

«Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ του δίνω ένα φιλί. Και αναρωτιέμαι: Μα, τι έκανα πριν από τον Πάρι»;

ygeiamou.gr