«Το αστέρι της οροφής» του Μάριου Λεβέντη

Μέρες που έρχονται μη νυχτώνουμε. Ας περιμένουμε με ανυπομονησία τις εξελίξεις. Δεν χρειάζεται πάντα να είναι διανοούμενες και αινιγματικές. Δεν χρειάζεται πάντα να θυμίζουν τα λάθη μας.

Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στα γεγονότα που έρχονται. Στα γεγονότα που θα μοιραστούμε, που αργότερα θα γίνουν αναμνήσεις και θα βρουν την αχίλλειο πτέρνα της νοσταλγίας.

Όταν τίποτα δεν μας επιτρέπει την ελπίδα και την φημίζει ως το πιο κακοπληρωμένο μας αστείο, είναι αναίδεια να ελπίζουμε, και να φωταγωγούμαστε. Αυτή η αναίδεια – κατά τον χαρακτηρισμό της επικαιρότητας – είναι ό, τι καλύτερο κάνουμε διαχρονικά.

Δεν είναι τυχαίο, που θέλουμε πως και πως να χιονίσει νωρίτερα. Να παγώσει ο χρόνος, να ‘ρθουν οι στιγμές μια στο τόσο όπως στα όνειρά μας. Να γίνει φάτνη ο εφιάλτης και τί στο κόσμο δεν θα ‘ναι όμορφο; Και τι δεν θα ‘ναι γαλήνιο!

Ως μέτρο πρόνοιας και ευφάνταστης πραγματικότητας, στρας, πολύχρωμα φωτάκια και γιρλάντες έχουν αρχίσει να στολίζουν τα σπίτια μας. Με όση δύναμη μπορεί κι όση έχει ο καθένας.

Με την ίδια δύναμη που θα γελάσει παρατεταμένα, θα κάνει τα γλυκά και τις ευχές του και θα τεντώσει δυνατά το χέρι του για το αστέρι της οροφής.

Επειδή ο Άγιος Βασίλης έχει πάψει να διαβάζει βουλωμένα γράμματα, άκου να δεις τι σκέφτηκα: Θα του στείλω φωνητικό μήνυμα, θα του το φωνάζω δυνατά στον ουρανό:  «Να έχουμε αγάπη και υγεία, κύριε με τα κόκκινα.

Να έχουμε πίστη, κύριε με τα πυκνά άσπρα γένια.

Υ.Γ. Κάθε χρόνος είναι εγκαίνια. Κράτα ψαλίδι να κόψεις την κορδέλα!