Πέθανε ο «πατέρας» του μοντέρνου χορού, Πολ Τέιλορ
Ήταν επίσης γεφυροποιός ανάμεσα στον κλασικό και τον σύγχρονο χορό
Έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη σε ηλικία 88 ετών ο Πολ Τέιλορ, ένας από τους πατέρες του σύγχρονου χορού, όπως ανακοίνωσε σήμερα ο θίασός του, ο Paul Taylor Dance Company, επιβεβαιώνοντας μια πληροφορία των New York Times.
«Αναπαύσου εν ειρήνη Πολ Τέιλορ», έγραψε ο θίασος στο Twitter.
Ο αμερικανός χορογράφος ήταν μαζί με τον Μερσι Κάνιγχαμ από τις πιο λαμπρές προσωπικότητες και κυριάρχησε στον αμερικανικό «modern dance» ενώ ήταν επίσης ένας γεφυροποιός ανάμεσα στον κλασικό και τον σύγχρονο χορό.
Θεωρείται ένας από τους τιτάνες του μοντέρνου χορού του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Γουίλκινσμπουργκ της Πενσιλβάνια και μεγάλωσε στην Ουάσινγκτον. Τη δεκαετία του 1940 σπούδαζε ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών και ήταν κολυμβητής. Ανακάλυψε το χορό μέσα από βιβλία στη σχολική βιβλιοθήκη και πήρε μεταγραφή στη σχολή Juilliard, από όπου πήρε πτυχίο στο χορό το 1953 υπό την διεύθυνση της Μάρθα Χιλ.
Το 1954 έφτιαξε μία μικρή ομάδα χορευτών και άρχισε να δημιουργεί τις δικές του δουλειές. Παρά το καθυστερημένο ξεκίνημά του, μπήκε στο χορευτικό θίασο «Martha Graham» το 1955 για ως σολίστας, όπου δημιούργησε το ρόλο του Αίγισθου στην παράσαση «Κλυταιμνήστρα». Παράλληλα, όμως συνέχισε τις χορογραφίες και στη δική του μικρή χορευτική ομάδα. Συνεργάστηκε με χορογράφους, όπως οι Ντόρις ΧάμφρεΪ, Τσαρλς Γουάιντμαν, Χοσέ Λιμόν και Τζέρομ Ρόμπινς. Το 1959 προσκλήθηκε από τον Τζορτζ Μπαλανσίν ως guest στο New York City Ballet.
Οι πρώτες χορογραφίες του θεωρήθηκαν αρκετά διαφορετικές από τα σύγχρονα έργα για τα οποία θα γινόταν γνωστός και συγκρίθηκαν με τις παραστάσεις του Judson Dance Theatre τη δεκαετία του ’60, ενώ για τους κριτικούς ήταν το «κακό παιδί» του χοροού. Αν και με το πιο αξιοσημείωτο έργο του ήταν το Aureole (1962), παρεξέκλινε από την αβάν γκαρντ αισθητική, η παράσταση συνέχισε να προκαλεί τους κριτικούς χορού, καθώς είχε με «θρασύτητα» προσαρμόσει σύγχρονες κινήσεις, σε μία πιο μπαρόκ μουσική.
Εμπνεόταν από την καθημερινή ζωή
Οι πρώτες χορογραφίες του θεωρήθηκαν αρκετά διαφορετικά από τα σύγχρονα έργα για τα οποία θα γινόταν γνωστός και συγκρίθηκαν με τις παραστάσεις του Judson Dance Theatre τη δεκαετία του ’60. Αν και με το πιο αξιοσημείωτο έργο του ήταν το Aureole (1962), παρεξέκλινε από την αβάν γκαρντ αισθητική, η παράσταση συνέχισε να προκαλέι τους κριτικούς χορού, καθώς είχε με «θρασύτητα» προσαρμόσει σύγχρονες κινήσεις, σε μία μπαρόκ μουσική. Στις χορογραφίες του οι κινήσεις που χρησιμοποιούσε σήμαιναν κάτι.
Κάποιες από αυτές σχετίζονταν με την αγάπη του για τα έντομα και τον τρόπο που κινούνταν, ενώ άλλες ήταν επηρεασμένες από την κολύμβηση που λάτρευε. Ο Τέιλορ έγινε ευρύτερα γνωστός για το έργο του «Esplanade» (1975). Για αυτό ο Τέιλορ γοητεύτηκε από τις καθημερινές κινήσεις των ανθρώπων, από το τρέξιμο μέχρι το γλίστρημα, το περπάτημα, τα πηδήματα και τις πτώσεις.
Το έργο χωριζόνταν σε πέντε πράξεις βασισμένο στο Κονσέρτο Νο 2 για βιολί του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Άλλα γνωστά έργα του ήταν τα «Private Domain (1969)» «Lost, Found, Lost» (1969) « Big Bertha (1970)» , «Airs» (1978), «Arden Court» (1981), «Sunset »(1983), «Last Look» (1985), «Speaking in Tongues» (1988), «Brandenburgs» (1988), «Company B» (1991), «Piazzolla Caldera» (1996), «Black Tuesday» (2001), «Promethean Fire» (2002), και «Beloved Renegade» (2008). Μερικά από αυτά παρουσιάστηκαν και από τα θιάσους, όπως Royal Danish Ballet, Miami City Ballet, American Ballet Theatre και Alvin Ailey American Dance Theater.
Ο Πολ Τέιλορ είχε αποσπάσει πλήθος βραβείων και τιμητικών διακρίσεων, μεταξύ των οποίων και ένα βραβείο Emmy για το «Speaking in Tongues».
