Τελείωσε Κοινωνικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και τώρα γυρίζει τον κόσμο με μια Vespa
Το ταξίδι τους ξεκίνησε το 2013
Το ταξίδι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να βλέπεις αξιοθέατα. Είναι μια συνεχόμενη αλλαγή τόσο βαθιά και μόνιμη στις αντιλήψεις σου για τη ζωή» έχει πει η ιστορικός Μίριαμ Μπέαρντ. Στη λογική αυτή στηρίζονται ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα, οι οποίοι αποφάσισαν να γυρίσουν τον κόσμο ταξιδεύοντας πάνω σε μια Vespa PX200.
Το ημερολόγιο των ταξιδιών τους είναι γεμάτο από χιλιόμετρα διαδρομών, εικόνες, εμπειρίες, συναντήσεις, φόβους και νέα τοπία.
Η ιστορία τους ξεκίνησε το 2013, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά τυχαία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και λίγο καιρό μετά ξεκίνησαν ένα «δοκιμαστικό» στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Η βέσπα κατάφερε να σηκώσει τα καινούργια βάρη κι εκείνοι ανακάλυψαν πως αποτελούν μια δυνατή ομάδα. Από τότε ταξιδεύουν μαζί και σκοπός τους είναι να μη σταματήσουν, αν δεν δουν και την πιο απομακρυσμένη γωνιά της Γης.
Η ιστορία τους ξεκίνησε το 2013, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά τυχαία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και λίγο καιρό μετά ξεκίνησαν ένα «δοκιμαστικό» στη Νότια Αφρική και το Λεσότο. Η βέσπα κατάφερε να σηκώσει τα καινούργια βάρη κι εκείνοι ανακάλυψαν πως αποτελούν μια δυνατή ομάδα. Από τότε ταξιδεύουν μαζί και σκοπός τους είναι να μη σταματήσουν, αν δεν δουν και την πιο απομακρυσμένη γωνιά της Γης.
Ο Στέλιος Γκόγκος, 29 ετών, έχει σπουδάσει τεχνικός αυτοκινήτων και τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως σερβιτόρος σε διάφορα καφέ. «Ξεπούλησα ό,τι είχα και δεν είχα, από το παλιό μου κινητό μέχρι το ποδήλατό μου, και Κυριακή πρωί στις 27 του Οκτώβρη του 2013 ήμουν πάνω στο βεσπάκι μου με κατεύθυνση την Αφρική. Μέχρι στιγμής αυτή η περιπέτεια είναι ό,τι καλύτερο και πιο δυνατό έχω ζήσει» αφηγείται.
Συνοδοιπόρος του η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου, 34 ετών. «Πήρα το πτυχίο μου από το τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στην Κοινωνική και Ιστορική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και τώρα παλεύω ‒ελπίζω όχι μάταια‒ να τελειώσω το διδακτορικό μου στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Γιοχάνεσμπουργκ. Μου αρέσει να γνωρίζω διαφορετικούς ανθρώπους, ακόμα κι αν μου είναι αντιπαθείς, καινούργια μέρη και να βγάζω χιλιάδες φωτογραφίες.
Επίσης, μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ και να κακομαθαίνω τον σκύλο μου με ασταμάτητες αγκαλιές και χάδια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα ήταν περίεργα. Δεν μπορώ να πω πως δεν ήταν ωραία. Είχα φίλους πραγματικούς και μια οικογένεια πολύ δεμένη. Επίσης, είχα τον καλύτερο σκύλο στον κόσμο. Ωστόσο, κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω αιχμάλωτη της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα» υποστηρίζει. Ένα από τα ξεχωριστά ταξίδια του Στέργιου και της Αλεξάνδρας ήταν εκείνο στην Αφρική μόνο με μία βέσπα. Τις εντυπώσεις τους τις έγραψαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Ρύζι και Χώμα – Ένα ταξίδι με βέσπα στην Αφρική».
Γι’ αυτό το ταξιδιωτικό ημερολόγιο μιλήσαμε με τον συγγραφέα του βιβλίου «Η χαμένη τέχνη του ταξιδιού» και καθηγητή Οικονομικής και Πολιτικής του Τουρισμού Στέλιο Βαρβαρέσο, ο οποίος μας είπε: «Μετά από μια ευτυχή σύμπτωση έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Στέργιου και της Αλεξάνδρας. Πάντα πίστευα ότι οι ευτυχείς συμπτώσεις είναι οι καλύτερες στη ζωή, το ίδιο και τώρα. Ο τίτλος του, «Ρύζι και Χώμα», λίγο περίεργος στην πρώτη ανάγνωση, αποκαλυπτικός ωστόσο στη συνέχεια, εφόσον αφορά ένα ταξίδι περιπλάνησης στη Δυτική Αφρική.
Το «Ρύζι και Χώμα» είναι ένα βιβλίο δρόμου με χώρο δράσης τη Δυτική Αφρική, που υπογράφουν δύο νέοι άνθρωποι, ο Στέργιος Γκόγκος και η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου. Ο Στέργιος, ο πρωταγωνιστής του ταξιδιού, και η Αλεξάνδρα, η πρωταγωνίστρια της συγγραφής του βιβλίου. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραλείψω τον μεγάλο πρωταγωνιστή του ταξιδιού, χωρίς τον οποίο δεν θα υπήρχε αυτό το ταξίδι ή, τουλάχιστον, δεν θα ήταν το ίδιο, τη βέσπα του Στέργιου, τον Κίτσο. Ο Στέργιος και ο Κίτσος, διασχίζοντας τη Δυτική Αφρική, διασχίζουν την αφρικανική πραγματικότητα.
Στέργιος και Κίτσος φεύγουν από τη Θεσσαλονίκη ή, καλύτερα, φεύγουν μακριά από την Ελλάδα της κρίσης για να περιπλανηθούν κατά μήκος της Δυτικής Αφρικής, από την Ταγγέρη έως το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, φορτωμένοι με πολλά όνειρα. Αυτά τα όνειρα είναι το σημαντικότερο αντίβαρο που αντισταθμίζει τα πενιχρά οικονομικά του Στέργιου, εφόσον οι οικονομίες του είναι ό,τι έχει εξοικονομηθεί από τη σκληρή δουλειά του ως σερβιτόρου στη Σαντορίνη. Εδώ ο Στέργιος, ένας νέος άνθρωπος, συγκρούεται με την παγιωμένη άποψη του Έλληνα ότι θα πρέπει να έχεις χρήματα για να ταξιδέψεις, και τελικά βγαίνει νικητής.
Μας διαψεύδει, ευτυχώς, και φεύγει ενθουσιασμένος και χαρούμενος για ένα ταξίδι που δεν έχει ημερομηνία επιστροφής.
Φεύγει χωρίς πολύ προγραμματισμό, αφήνει το ίδιο το ταξίδι να τον καθοδηγήσει και να τον οδηγήσει».
Κατά τον συγγραφέα Στέλιο Βαρβαρέσο ο Στέργιος, με τον τρόπο του ταξιδιού του, ασπάζεται το πιστεύω δύο μεγάλων ταξιδιωτών, του Φρανκ Τσάτελ και του Πάτρικ Λι Φέρμορ. Στην πραγματικότητα, το ταξίδι δεν απαιτεί χρήματα, μόνο ελεύθερο χρόνο. Όποιος διαθέτει ένα μικρό εισόδημα μπορεί να ταξιδεύει συνεχώς.
Σε τι γλώσσα γελούν οι άνθρωποι; Σε τι γλώσσα αγαπούν; Όπου κι αν πήγα, όποιον και να συνάντησα στον καινούργιο μου δρόμο, κάπως κατάφερα και τον κατάλαβα. Και με κατάλαβε κι εκείνος» «Ο Φρανκ Τσάτελ, κληρικός και ταξιδιώτης, έγραψε το 1923 το βιβλίο «Ο ευτυχής ταξιδιώτης – Ένα βιβλίο για φτωχούς». Σ’ αυτό υποστηρίζει ότι «την πραγματική χαρά του ταξιδιού τη βιώνει μόνο όποιος αρκείται να ταξιδεύει σαν φτωχός. Στην πραγματικότητα, το ταξίδι δεν απαιτεί χρήματα, μόνο ελεύθερο χρόνο. Όποιος διαθέτει ένα μικρό εισόδημα μπορεί να ταξιδεύει συνεχώς».
Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ τόνιζε ότι «οι ξένοι που αποκτούν τη μεγαλύτερη εκτίμηση για την Ελλάδα είναι οι μοναχικοί, που τα ταξίδια τούς οδηγούν από τύχη, φτώχεια ή περιέργεια στις ταπεινές και απόκρυφές παρυφές της ελληνικής ζωής». O Τρελός Νομάς της Θεσσαλονίκης που κυκλώνει τον κόσμο με μια μηχανή 1.7.2018 O Τρελός Νομάς της Θεσσαλονίκης που κυκλώνει τον κόσμο με μια μηχανή Ο Στέργιος, μπολιασμένος με τα πιστεύω του Τσάτελ και του Φέρμορ, ακολουθεί τα χνάρια τους. Ταξιδεύει με λίγα χρήματα, μόνος του, έξω από ομάδες, με φίλους που φτιάχνει από μόνο του το ταξίδι, με πολύ ελεύθερο χρόνο, μεγάλη δόση περιέργειας και πολλές αναζητήσεις, για να ανακαλύψει τις ταπεινές και απόκρυφες παρυφές της αφρικανικής ζωής.
Όμως αυτή η απλή και χιλιοδοκιμασμένη συνταγή απαιτεί ξεβόλεμα, εσωτερικά και εξωτερικά ξεκαθαρίσματα, πολλά όνειρα. Δεν γίνεται να ταξιδεύει κάποιος μόνος του, χωρίς ημερομηνία επιστροφής, δίχως να είναι ή τρελός ή ονειροπόλος. Και ο Στέργιος μοιάζει μ’ έναν ονειροπόλο Τζακ Κέρουακ που πήδαγε στα βαγόνια των τρένων για να ανακαλύψει την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ, με τη μόνη διαφορά ότι αυτός καβαλάει τη βέσπα του, τον Κίτσο, για να ανακαλύψει τη Δυτική Αφρική» επισημαίνει. Στην περιπλάνησή του προς το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, στους χωματόδρομους της Δυτικής Αφρικής, ο Στέργιος έπεσε πολλές φορές, αλλά πάντα σηκωνόταν και συνέχιζε προς την επίτευξη του στόχου, ίσως και την εκπλήρωση του ονείρου.
Στη συνέχεια αναρωτιέται: «Ποιος έχει διαβάσει τους «Αλήτες του Ντάρμα» και το «Στον Δρόμο» του Κέρουακ και δεν έχει σκεφτεί, έστω και για μια στιγμή, να τα παρατήσει όλα, να τα διαλύσει όλα, να φορτωθεί έναν σάκο και να φύγει, να χαθεί;». Και συμπληρώνει: «Κάθε άνθρωπος κρύβει καλά μέσα του, επιμελώς θα έλεγα, ουτοπίες και πολλά όνειρα που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν μια δίοδο προς τα έξω, όπως κάνουν και οι ήρωες του «Δρόμου» του Κέρουακ, οι «ιεροί προσκυνητές» του. »Το ίδιο κάνει και ο Στέργιος, κόντρα στους χαλεπούς καιρούς της κρίσης, των μνημονίων, της μιζέριας και των παγιωμένων αντιλήψεων.
Φορτώνει τα λίγα υπάρχοντά του στον Κίτσο και φεύγει. Απλώς φεύγει, γίνεται κοινωνός της αρχαιότερης δραστηριότητας του ανθρώπου, του ταξιδιού. Από τη Θεσσαλονίκη στην Ταγγέρη, από την Ταγγέρη στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, όπου γνωρίζει την Αλεξάνδρα, και από το Κονγκό στη Νότια Αφρική».
