Γράμμα του Φαζίλ προς τους μεγάλους

Ένα μικρό προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν πήρε τον δύσκολο, επικίνδυνο και άφιλο δρόμο της προσφυγιάς με σκοπό να συνδεθεί ξανά με την οικογένειά του.

Την περιπέτειά του διηγήθηκε στον Χρήστο Τσαντή στην Πάτρα και πλέον ζώντας στη θαλπωρή των συγγενών του στη Γερμανία, γράφει ένα γράμμα μεστό νοημάτων απευθυνόμενος στην κοινωνία της Κρήτης.

Όχι τόσο στα παιδιά, όπως λέει ο ίδιος που ενδιαφέρθηκαν για την περιπέτειά του, η οποία έγινε βιβλίο, αλλά για τους μεγάλους που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτού του κόσμου!

«Με λένε Φαζίλ. Αυτό είναι το όνομά μου και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας δώσω τα υπόλοιπα στοιχεία μου. Αυτό που έχει ίσως κάποια σημασία είναι ότι ανήκω σε εκείνους που κατάφεραν να κάνουν το ταξίδι από το Αφγανιστάν ως την Ελλάδα, με σκοπό να φτάσω στη Γερμανία και να βρω τους γονείς μου. Είχα την τύχη να συναντήσω ανθρώπους που με βοήθησαν και έτσι συνδέθηκα πάλι με την οικογένειά μου. Τότε ήμουν δεκαέξι χρονών.

Οι δικοί μου έφυγαν ξαφνικά από το Αφγανιστάν, μέσα σε πανικό και με κίνδυνο της ζωής τους. Ένα παιχνίδι της μοίρας με κράτησε πίσω… και περίμενα, περίμενα, ώσπου κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και τρύπωσα σε ένα φορτηγό. Την περιπέτεια του ταξιδιού μου την εκμυστηρεύτηκα στον Χρήστο, όταν γνωριστήκαμε στην Πάτρα πριν από χρόνια. Του είπα πως πρέπει να γράψει για αυτά που του διηγήθηκα και εκείνος το έκανε. Έτσι γράφτηκε το βιβλίο με τίτλο “Migozarad”.

Ξέρω πως πολλά παιδιά από τα Χανιά, από την Κρήτη, μου έγραψαν γράμματα, για τα οποία με ενημέρωσε ο Χρήστος. Ευχαριστώ πολύ γι’ αυτά τα γράμματα. Ήρθαν και αυτά στη ζωή μου σαν ένα χάδι μετά απ’ όλη αυτή την περιπέτεια.

Επίσης, θέλω να πω σε όλα τα παιδιά που ρωτήσανε, ότι τώρα είμαι καλά και νιώθω ευλογημένος γιατί κατάφερα να συναντηθώ ξανά με τους δικούς μου. Πριν να γίνει αυτό, σκεφτόμουν ότι δεν έχει κανένα νόημα η ζωή μου. Αυτές οι σκέψεις όμως ανήκουν στο παρελθόν.

Ξέρω πως είναι να αποχωρίζεσαι τους δικούς σου και κάποιοι άλλοι να σε κρατάνε δέσμιο, να σε βάζουν να δουλεύεις σκληρά για να σου δώσουν μισό πιάτο φαΐ και λίγο νερό. Ξέρω την πικρή γεύση που έχει η στέρηση της αγκαλιάς, η απώλεια του παιχνιδιού, ο πόλεμος και η ξενιτιά.

Δεν θέλω να θυμάμαι. Πονάω αφάνταστα όταν θυμάμαι. Προσπαθώ να μην διαβάζω ειδήσεις στο ίντερνετ. Να μην ακούω τα νέα. Να μένω μακριά από ό,τι μπορεί να μου θυμίσει εκείνες τις στιγμές στο φορτηγό και ύστερα στη θάλασσα. «Migozarad», (θα περάσει), έλεγα, μα δεν περνούσε! Και τώρα που πέρασαν αυτά για μένα, άλλα παιδιά πήραν τη θέση μου στο χρονικό των βασανιστηρίων.

Όσο και να θέλεις να κρυφτείς, η επικαιρότητα σε βρίσκει, και είναι κάποιες φορές που θα ακούσεις κάτι στο δρόμο, κάτι θα πάρει το αυτί σου σε μια συζήτηση των διπλανών, και τότε θα μάθεις πως ναι, «ο Θεός είναι μεγάλος» αλλά πολύ φοβάμαι ότι έχει ξεχάσει τα παιδιά!

Ετούτο το τελευταίο κομμάτι από το γράμμα που έστειλα στον Χρήστο, δεν θέλω να το διαβάσουν τα παιδιά. Θέλω να το διαβάσουν οι μεγάλοι και αν μπορούν, ας κάνουν κάτι, ό,τι μπορούν, για να πετούν ελεύθερα οι χαρταετοί στον ουρανό«.