«Καλοκαίρι» Του Μάριου Λεβέντη

«Καλό καλοκαίρι!» η φράση της εποχής, των ημερών. Συρόμενη. Για τα βιαστικά ρολά της σαιζόν. Ναι κλείνουν. Ναι, πάει κι αυτός ο χειμώνας. Από βροχές… σταγονόμετρο. Τίποτα δεν έριξε.  Μόνο οι μετεωρολόγοι έβλεπαν νεροποντές. Τώρα παίζει ο καύσωνας με την γρανίτα στο στόμα.

Ο Ιούλιος με το αντηλιακό στα χέρια. Έχει κορμί να δείξει, έχει εξόδους:  Στην θάλασσα,  στο ανοιχτό θεατράκι της πόλης, σ’ ένα  βεραντέ βραδινό, σε μια ολοήμερη που προγραμματίζουμε την συντομότερη Κυριακή. Όπως τότε… όπως πάντα. Όπως τώρα. Που δεν είναι το «πάντα» και κυρίως δεν είναι το «τότε».

– Γιατί αυτός ο χαρωπός πρόλογος;

– Για όλους μας. Για τους πιο δυνατούς. Για όποιον αντέχει.

Στο θεατράκι  που ‘ναι γι’ αύριο, δεν θα πάω να ξέρεις. Ας είναι το αγαπημένο μου έργο. Το λες γιατί δεν ξέρεις πως το αγαπημένο μου έργο είσαι εσύ. Και μιας και το θίξαμε,  θα σου πω και τ’ άλλο να ανασάνω· ούτε την Κυριακή θα πάω με τα παιδιά. Προτιμώ να πάμε μαζί σ’ εκείνο το λημέρι με τα χωνάκια, που μας βάζει και δύο μπάλες παγωτό. Έτσι κι αλλιώς μπάλα θα παίζαμε. Εσύ μου το ‘μαθες. Έτσι δεν κάνουμε στα δύσκολα; Μπάλα και κλωτσιά. Για τα όνειρά μας.

Δεν πιάνεις πια το ψαθάκι απ’ το αυτί και φεύγεις γραμμή για να μαυρίσεις. Ούτε φοράς ένα Rey-Ban πιλοτικό και πετάς από χαρά. Φτάνει να πετάς επειδή τα κατάφερες κι αυτή τη σαιζόν. Ας είναι χωρίς γυαλί και χωρίς ψαθάκι. Χωρίς βεράντα και εκδρομή. Ας είμαστε εμείς, όπως μπορούμε. Φτάνει να έχω την τιμή, να σε συνοδεύσω σήμερα. Δύο εισιτήρια στ’ όνομά σου. Το αγαπημένο μου έργο.