Σκέψεις – Μνήμες – Θύμισες

Όταν εκάψανε Γιώργη το χωριό οι Γερμανοί τον Αύγουστο του ‘44, οι αθρώποι εσκορπίσαμε σαν τα παιδιά του λαγού.

Άλλοι επήγανε στα Λειβάδια, άλλοι στα Ζωνιανά άλλοι στον Κάτω Μυλοπόταμο, άλλοι στη Γέργερη και οι πιο πολλοί στο Ηράκλειο, στο Ανωγειανό σχολείο. Βαθύς αναστεναγμός και συνεχίζει.

Ας είναι καλά οι αθρώποι που ανοίξανε τσι πόρτες και μας συμπαρασταθήκανε. Κάναμε μήνες μέχρι να γυρίσουμε πίσω. Και όταν γυρίσαμε και είδαμε το χωριό καμμένο και το σπίτι μας ένα σωρό πέτρες, ο πατέρας μου πήγε πέρα-πέρα και τρέχανε τα μάθια του.

Μα τα σκούπισε γρήγορα. Ντράπηκε για την αδυναμία του.

Η μάνα μου -η γιαγιά σου – έστεκε αμίλητη σαν άγαλμα. Ντυμένη στα μαύρα. Δεν την νε θυμούμαι Γιώργη με άλλα ρούχα. Για το χατίρι του Σωκράτη που χάθηκε στη Μικρασία και του Βαγγέλη που σκοτώθηκε στην Αλβανία (αδέλφια της).

Οι θείες σου, μικρές τότε άρχισαν τα ουρλιαχτά. Παναγία μου, Παναγία μου ήντα επάθαμε, λέγανε. Και συ μάνα, ρωτούσα; Εγώ δεν έκλεγα γιατί ήμουνα η μεγάλη (14 χρονών τότε) και έπρεπε να είμαι δυνατή.

Ο αδερφός μου ο Κίμος (12 χρονών) θυμούμαι και είπε: μη στενοχωράστε. Πιο καλό θα το κάμομε! Σκουπίζει τα μάτια της. Γροικάς Γιώργη; Γροικώ* μάνα!

Σπαράγματα μνήμης από συνομιλίες με την μάνα μου.

Γιατί τα θυμήθηκα όμως όλα αυτά σήμερα;

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης μαζί με την Αντιδημαρχία Κοινωνικής Πολιτικής, την Δημοτική Επιτροπή Ισότητας και την Αναπτυξιακή Ηρακλείου υποδέχονται και τιμούν την μάνα πρόσφυγα με τα παιδιά της στον χώρο μας.

Οι ωφελούμενοι του προγράμματος «ΕΣΤΙΑ» της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ θα νιώσουν για άλλη μια φορά την κρητική φιλοξενία!

*Γροικώ=Ακούω