«Μαγνήτες»

Tου Μάριου Λεβέντη

Τα μεροκάματα συνεχίζουν κανονικά. Οι εργάτες της μέρας έχουν ξεκινήσει αξημέρωτα. Για την αναπαλαίωση ενός αύριο. Μη πούμε  τώρα, το κλισέ του «χιλιοειπωμένου καλύτερου». Φτάνει κάπως πιο αποφασισμένου, κάπως πιο κοντά σ’ εμάς. Έτσι απλά, χωρίς τα λοιπά. Όχι με τόση απόσταση, όχι με τόση αδράνεια.

Δεν είναι τα χρώματα, δεν είναι οι σοβάδες, τα κεραμίδια που πέφτουν, ούτε η πολυκαιρία, που καταρρέουν πολυκατοικίες μας – οι μεταξύ μας σχέσεις. Τα χέρια φταίνε, οι κλωτσιές φταίνε κι έγινε η κατολίσθηση. Πάνω στο φιλόδοξο όνειρο μιας μονοκατοικίας · μόνο που ακούγεται πολύ άχαρα ο αντίλαλος, αν λείπει ο δεύτερος. Και το πρώτο συνθετικό της «ΜΟΝΟ-κατοικίας» να καλοπιάσεις με πρώτης τάξεως κομπλιμέντα κι η ίδια η ελπίδα έχει κάθε λόγο να απελπίζεται.

Δεν θα  βάλουν τα κλασσικά και μη εξαιρετέα υλικά. Φοβούνται την άμεση κατάρρευση, μιας και είμαστε ασυγκράτητοι. Μαγνήτες θα βάλουν. Μάλιστα, σωστά διαβάζετε, δεν τρέμει η οθόνη. Ήταν η πρώτη και τελευταία σκέψη όλων μας. Μαγνήτες στους εσωτερικούς τοίχους, να μη βρεθούμε ποτέ έξω. Να μας τραβάνε, να μας τιθασεύουν, να μας θυμίζουν και κυρίως να μας ενώνουν, να έλκουν τις αποστάσεις μας.

Δεν είναι ώρα για αναπαλαιώσεις. Συμβαίνουν τόσα κι εμείς πιάσαμε το οδοιπορικό της ανακαίνισης. Όχι τυχαία. Για να δούμε τις ρωγμές κι αν είναι δυνατόν να τις στοκάρουμε.

Γι αυτό έχω διαρκώς μέσα μου έναν ασβέστη φωτός. Δεν επαναλαμβάνομαι. Μονάχα θυμίζω. Θυμίζω ότι οι εργάτες είναι στις σκάλες και εμείς επιβλέπουμε. Θλιβερή ανισότητα. Πάντα οι άλλοι ξελασπώνουν. Οι άλλοι, τις δικές μας ρωγμές…