«Ο άνθρωπός μας»

Θα ‘ρθει περίμενε. Τόσα χρόνια στα παραμύθια, μέχρι το τέλος δεν περίμενες για να δικαιωθείς; Βέβαια θα μου πεις, τώρα μεγαλώσαμε. Θα μου κλείσεις το μάτι μ’ ένα αινιγματικό υπονοούμενο σα να μου λες «Tα χρόνια περνούν, περνάμε κι εμείς μαζί τους».

Και κάνουμε τον γύρο του τετραγώνου στον κύκλο της ζωής. Είδες πως τα καταφέρνουμε οι άνθρωποι; Και φτάνουμε πάλι κάτι να περιμένουμε. Σα να πορευόμαστε διαρκώς με άδειο στομάχι. Ένα κομμάτι χάδι φτάνει. Και η ψίχα ενός φιλιού είναι αρκετή.

Η εμπιστοσύνη έχει καταργήσει τις πολυτέλειες. Δεν είναι καιρός για τέτοια ανοίγματα.  Η αγάπη αυτοαναιρείται σε τόσο μαύρο μίσος. Είναι υπο-χρεωμένη. Και μέσα σ’ όλο αυτό το σκότος, δεν είναι νόμιμο πια το να «μπορείς» ακόμα. Να ‘το ρίξεις έξω, θέλει έξοδα… «Κράτα τα για ώρα ανάγκης» συμβουλεύουν.

Και τελικά τα ρίχνουμε όλα μέσα μας. Όπως συμβαίνει στις αποθήκες: Αραδιάζουμε ένα σκασμό σημαντικά μέσα στην λιτότητα του χώρου. Πράγματα που μας τίναξαν κάποτε από χαρά, πράγματα που τα διαλέξαμε, που ‘γίναν δώρα, που ήρθαν σφραγισμένα. Κι όμως τ’ αφήνουμε στην άκρη. Ως που το ηφαίστειο ενηλικιώνεται.

Οι άδειοι χώροι λοιπόν, έχουν ανάγκη τους ανθρώπους τους, τα γνωρίσματα τους, όχι στάσιμα αντικείμενα υπογείου, σε προγραμματισμένη περιοδεία υγρασίας.

Αυτό θέλω να πω και παίρνω την ευθύνη. Ότι περιμένω τον άνθρωπό μου, να πάμε μαζί. Αυτό νοσταλγούμε: τον άνθρωπό μας να μείνει. Να μας παρασύρει μ’ ένα σ’ αγαπώ ακατέργαστο, κοντά στο στήθος του και να διαψεύσει το κακό…