Θανατηφόρο τροχαίο: Τι αναφέρει εμπλεκόμενος 50 μέρες μετά το δυστύχημα
«Στην κολόνα του αυτοκινήτου μου ξεψύχησε ένας νέος άνθρωπος»
50 μέρες μετά το θανατηφόρο τροχαίο που σημειώθηκε στην Ιεράπετρα με θύμα έναν 25χρονο δικυκλιστή ο οδηγός του ΙΧ περιγράφει τα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα αλλά και τα συναισθήματά του σήμερα.
Με επιστολή του, στο radiolasithi.gr, αναφέρεται στις εφιαλτικές εικόνες που δεν λένε να φύγουν από το μυαλό του για τον τρόπο που ο 25χρονος Γιώργος έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή.
Μέρος της επιστολής του κ. Γενειατάκη:
Έχουν περάσει πάνω από 50 μέρες από το συγκλονιστικό θανατηφόρο τροχαίο μεταξύ Γρα-Λυγιάς και Στομίου.
Εκεί που έχασε τη ζωή του ένας νεαρός μεροκαματιάρης, ένα πολύ καλό παιδί. Έχασε τη ζωή του από το πάθος του για τις μηχανές , την εξάρτηση από την ταχύτητα, την έλλειψη κράνους, που το απέφευγε συστηματικά. Αλλά ο νεκρός λένε πάντα δικαιώνεται…
Στην αρχή δεν κατάλαβα τι έγινε. Ένοιωσα το αυτοκίνητο που οδηγούσα να ανασηκώνεται και να μετατοπίζεται πλάγια ο πίσω δεξιός τροχός. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έφευγα εκτός δρόμου, ότι έπεσα στο λάκκο, γιατί την ώρα εκείνη είχε έντονη αντηλιά , αλλά κοιτάζοντας μπροστά είδα ότι ήμουν στη θέση μου δεξιά πάνω στο οδόστρωμα. Κατέβηκα και τον είδα πεσμένο δεξιά εκτός δρόμου και πιο πίσω τη μηχανή του. Κοίταξα αν είχε σφυγμό (είχε και στα δύο χέρια) και φώναξα στον αυτόπτη μάρτυρα να ειδοποιήσει γρήγορα το ΕΚΑΒ και την αστυνομία. Εγώ τηλεφώνησα στο γυιο μου και μετά κατέρρευσα. Την επομένη είδα ότι είχαν φύγει όλα τα πράγματά μου από το ταμπλώ ακόμη και η πρόσοψη του κασετοφώνου. Τότε συνειδητοποίησα πόσο σφοδρή ήταν η σύγκρουση…
Η εφιαλτική εικόνα δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Καταπονώ υπέρμετρα τον εαυτό μου μήπως ξεχάσω την εικόνα αλλά δυστυχώς επανέρχεται ακόμη και στον πολύ λίγο ύπνο μου.
Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους δικούς του ανθρώπους και την κοινωνία μας. Από όλους αυτούς που ξέρουν τι έγινε και στενοχωρήθηκαν ή εκλαψαν για το Γιώργο. Το Γιώργο που έφυγε με αυτόν τον άδικο τρόπο τόσο νέος…
Έχω φτάσει δύο φορές κάτω από το σπίτι του στον κεντρικό δρόμο στην Αμμουδάρα (τη μία φορά με τον πραγματογνώμονα) και δεν αποτόλμησα να ανέβω και να ζητήσω συγνώμη. Γιατί δεν ήξερα αν αυτό ήταν καλό ή κακό για τους δικούς του ανθρώπους και δείλιαζα. Σκέφτηκα να πάω στο μνημόσυνό του και πάλι δείλιασα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι με κρατάει και δεν κάνω αυτό που αρμόζει. Ίσως είμαι μπολιασμένος με την περίεργη ψυχολογία αυτού που σκέφτεται ότι στην κολόνα του αυτοκινήτου μου ξεψύχησε ένας νέος άνθρωπος. Ίσως με επηρεάζει η εικόνα του πατέρα του με τα δικά του προβλήματα. Γιατί τον έβαλαν σε μια καρέκλα στο οξυγόνο ακριβώς δίπλα στο κρεββάτι μου στο νοσοκομείο. Και όταν ρώτησα μια κυρία που τον παρακολουθούσε, αν είναι ο πατέρας του παιδιού, μου απάντησε. Ναι είναι ο πατέρας του παιδιού που του έκλεισες προηγουμένως το δρόμο και χαροπαλεύει. Ίσως πολυμεγάλωσα και δεν παίρνω αποφάσεις… […]
Εύχομαι στους ανθρώπους του Γιώργου να έχουν υπομονή και κουράγιο γιατί είναι απαραίτητα για όλους και ιδιαίτερα για τους εμπλεκόμενους, και στους νεαρούς που έχουν πάθος με τις μηχανές να έχουν όταν οδηγούν, πάντα στο μυαλό τους το Γιώργο. Για να μην θρηνήσομε άλλα τέτοια θύματα.
