Κάλαντα με το … έτσι θέλω;

Ε, λοιπόν, ποτέ στο παρελθόν δεν δέχθηκα στο σπίτι μου τόσο πολλούς υποψήφιους καλαντάρηδες, παραμονή των Θεοφανείων. Τις προηγούμενες δεκαετίες, ελάχιστα ήταν τα παιδιά που χτυπούσαν το κουδούνι για να τραγουδήσουν στους νοικοκυραίους «Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό…», σε σύγκριση πάντα με τα Κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.

Αυτή τη φορά, φαίνεται πως κάποιοι πιτσιρικάδες το είδαν λίγο πιο αυθάδικα το θέμα κάλαντα, κάτι σαν … επιχείρηση ας πούμε, με οργανόγραμμα, πλαίσιο ανάπτυξης και plan B σε περίπτωση αποτυχίας της αρχικής επένδυσης.

Καταρχήν ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τα πιτσιρίκια που λένε τα κάλαντα τούτες εδώ τις μέρες και επιλέγουν, ακόμη κι αν το κίνητρο είναι το χαρτζιλίκι, να τηρήσουν ένα έθιμο με συστολή και ρομαντισμό. Εκεί πραγματικά το απολαμβάνεις.

Με ενοχλούν όμως κάτι μαντράχαλοι, γύρω στα 16-17, που θεωρούν ότι είναι υποχρέωσή σου να τους ανοίξεις την πόρτα, την οποία βροντούν (σ.σ. στην κυριολεξία) με τα χέρια και σου φωνάζουν απ’ έξω «γιατί δεν ανοίγεις (σ.σ. έτσι στον ενικό γιατί κάναμε μαζί φαντάροι και γνωριζόμαστε καλά) αφού είσαι μέσα!». Κι αν υποθέσουμε ότι υποκύπτεις στο σαματά και δώσεις το καθιερωμένο 50λεπτο θα το κοιτάξει με τρόπο σαν να μην πιστεύει στα μάτια του και θα σου πει «μα πως θα το μοιράσουμε αυτό, έξι είμαστε;» (σ.σ. εγώ πάλι πώς τους έξι τους βλέπω για έναν… μήπως να πάω στον οφθαλμίατρο;).

Ξεκινώντας νωρίς το πρωί για τα χρειώδη της ημέρας, έπεσα πάνω στο …στρατηγείο των μαντράχαλων. Δεν θα το πιστέψετε, μέχρι και σημειώσεις είχαν, από την συγκεντρωθείσα εμπειρία Χριστουγέννων – Πρωτοχρονιάς. Ήταν όντως έξι, και είχαν μοιράσει τη γειτονιά ανά ζεύγη. «Εσείς θα πάτε από δω, εσείς εκεί κι εσείς οι δυο από την άλλη». «Η μοιρασιά θα γίνει στο σύνολο»… (σ.σ. Στο σημείο αυτό ακούστηκαν και οι πρώτες ενστάσεις από κάποιους που φαίνεται ότι χαρτζιλικώθηκαν καλά σε μεμονωμένες περιπτώσεις και κομματάκι τους κόστιζε να τα μοιραστούν).

Ο «αρχηγός» το είχε ..σπουδάσει το αντικείμενο. Κι έδινε εντολές σαν να επρόκειτο να επισυμβεί καμία επέλαση καλαντάρικης ταξιαρχίας.

• Να μην καθυστερείτε πολύ, να λέτε τους δυο τρεις πρώτους στίχους, να παίρνετε το χρήμα και να φεύγετε
• Να χτυπάτε δυνατά γιατί οι γέροι δεν ακούνε
• Αν ακούτε φασαρία από μέσα και δεν σας ανοίγουν να τους ξαναχτυπάτε
• Στον τέταρτο όροφο, εκεί, είναι μια γριά που δίνει πεντάευρα.
• Ρε, τα κεράσματα πάνε στη μοιρασιά κι αυτά
• Να έχετε τελειώσει μέχρι τις 8:30, και ραντεβού εδώ στις 8:45, γιατί θα πάμε και παρακάτω

Και φυσικά, όπως κάθε «συμμορία» έχει και κάποιους που δεν προσφέρουν «γη και ύδωρ» στον αρχηγό. Λέει ένας από τους έξι: «Δεν ξέρω τι λες εσύ, εγώ μόλις συγκεντρώσω τα 60 ευρώ (σ.σ. 60 ευρώ από τα κάλαντα; Μα που το έχω το τρίγωνο;) θα την κάνω φίλε, τόσα θέλω ακόμη για το playstation…»

Και φυσικά με αντιλαμβάνονται που τους παρακολουθώ…

• Τι τρέχει θειά, θέλεις τίποτα; μου λέει ο «αρχηγός» (σ.σ μωρέ καλά έκανα εγώ και σου έδωσα 50λεπτο, άκου θειά…)

Ε.Φ.