Γλυπτά στο Λονδίνο μας ταξιδεύουν στην εποχή της «ανοικοδόμησης»

Μια σειρά γλυπτών που κατασκευάστηκαν στην μεταπολεμική περίοδο, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να συμβολίσουν την ανοικοδόμηση του Λονδίνου (και των άλλων βρετανικών πόλεων) και να αναζωογονήσουν τους ανοικτούς δημόσιους χώρους, τέθηκαν υπό την «προστασία» των βρετανικών αρχών με τα πιο πολλά να χαρακτηρίζονται ως Grade II διατηρητέα.

Μεταξύ αυτών το διάσημο κόκκινο γλυπτό στο Μίλτον Κέινς που δημιούργησε το 1970 ο Bernard Schottlander, το εξαιρετικό μπρούτζινο δημιούργημα του 1967, ενός από τους πιο avant garde καλλιτέχνες της Μεγάλης Βρετανίας, του Henry Moore και το άγαλμα του Γουίλστον Τσόρτσιλ από τον David MacFall, το 1959, στα αποκαλυπτήρια του οποίου βρέθηκε και ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου.

Μεταξύ των 40 γλυπτών που ανακηρύχθηκαν διατηρητέα μνημεία, βρίσκεται το εντυπωσιακό Rosewall της Barbara Hepworth, κατασκευασμένο μεταξύ 1960 και 1962, το οποίο απεικονίζει την ίδια να «ατενίζει τον Ατλαντικό υπό τον ήχο και την μυρωδιά της Θάλασσας», το χαρακτηριστικό δημιούργημα του Bernard Schottlander στο Λάμπεθ, το οποίο και βασίζεται πάνω στα ιδιαίτερα σκουλαρίκια που φορούν οι γυναίκες Φουλανι της Αφρικής, καθώς και η επιβλητική πρόσοψη στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, κατασκευασμένη από τον Allen Johnson, το 1963, που αναπαριστά την «αιώνια διαμάχη μεταξύ ανθρώπου και μηχανής».

iefimerida.gr