Χωράνε τα νιάτα σε μια selfie;
Η καταγραφή της στιγμής αποτελεί ανάμνηση; Ή μήπως, όχι;
Το ξημέρωμα της Κυριακής, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η ανατολή βγάζει το ρόδινο νυχτικό της για να λουστεί το φως της μέρας, με βρήκε στον δρόμο σε αναζήτηση… καφέ! Περιμένοντας τη σειρά μου στον φούρνο, παρατηρώ γύρω μου, η επαγγελματική διαστροφή, βλέπετε! Στο πιο κοντινό τραπέζι μια παρέα από 20χρονα ζευγαράκια, τρία αγόρια και τρία κορίτσια, έχει κάνει την απαραίτητη στάση για την ανασυγκρότηση στομαχιού και κεφαλιού, μετά το ξενύχτι του Σαββάτου.
Τα κορίτσια διαγκωνίζονται η μια την άλλη σε εμφάνιση, ελκυστικότητα, προκλητικότητα αν θέλετε (εντάξει όλοι υπάρξαμε 20 χρονών, άλλωστε δεν είναι εκεί το θέμα μας) τα δε αγόρια έχουν όλα το αρμόζον ύφος που φωνάζει «εγώ με τη γροθιά μου θα αρπάξω τον κόσμο και θα τον στίψω»…
Εκεί κάπου ανάμεσα στα χαχανητά, τα νάζια και τα πειράγματα, τα κινητά, έχουν πάρει φωτιά στην κυριολεξία…. Μια selfie μόνο τα κορίτσια, άλλη μια μόνο τα αγόρια, τα ζευγαράκια μεταξύ τους, το τραπέζι με τους καφέδες, ο ουρανός, τα χέρια της υπαλλήλου την ώρα που έβαζε τον καφέ του πελάτη στο ποτήρι, οι προθήκες με τα λαχταριστά πρωινά, τα παπούτσια της μιας, το κραγιόν της άλλης, η τσάντα της τρίτης, τα κλειδιά του αγοριού, τα δάχτυλα του φίλου του κ.ο.κ. Στιγμές εγκλωβισμένες στις διαστάσεις της οθόνης του κινητού και οι συζητήσεις τους κάπως έτσι:
«Πόσα likes έκανε η φωτό που ανέβασες στο μπάρ;»
«Εκείνο το κοκτέιλ έπρεπε να το βγάλω στο instagram!»
«Έλα, για πες ένα καλό hashtag!»
«Σου είπα μη με τραβάς από πάνω προς τα κάτω!»
«Μη γράφεις την ώρα ρε, θα το δει η μάνα σου»
«Έπρεπε να πάρω το selfiestick αλλα δεν χωρούσε στην τσάντα μου κι ο Άκης δεν ήθελε να το κουβαλά»
«Βγάλε τα πόδια μου αλλά με καλό φίλτρο μη φαίνομαι καμένη πάλι»…
Να λοιπόν πως αποτιμάται ένα ξημέρωμα καλοκαιριού των 20 χρόνων. Το μετράμε σε likes, σε φίλτρα και έξυπνα σχόλια. Και η στιγμή, το βίωμα; Πάνε αυτά, χάθηκαν, μπροστά στην αγωνία του καλύτερου κλικ, μπροστά στην άλλη αγωνία για το πλήθος της επιβεβαίωσης των «φίλων» όχι αυτών που έχεις δίπλα σου, εκείνων των άλλων των διαδικτυακών. Μου ήρθε να τους φωνάξω:
«Έι, δεν θα είστε πάντα 20 χρόνων, μήπως να το ζούσατε;». Ήρθε όμως η σειρά μου για να παραγγείλω, και άφησα τη ματερναλιστική νουθεσία. Εξάλλου, φοβάμαι ότι δεν θα είχε αντίκρισμα. Μόδα είναι θα περάσει κι αυτή, αλλά οι στιγμές που χάνονται δυστυχώς δεν ξανάρχονται…
Ελίνα Φαρσάρη
