HomeHL-CultureΟ Πέτρος Φιλιππίδης μιλά για τη Λυσιστράτη και άλλες… κωμικοτραγικές ιστορίες

Ο Πέτρος Φιλιππίδης μιλά για τη Λυσιστράτη και άλλες… κωμικοτραγικές ιστορίες

Διαφήμιση
Διαφήμιση
Tου Δημήτρη Καλαντζή

Ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι χειμαρρώδης άνθρωπος κι αυθεντικός σταρ του θεάτρου, όσο κι αν δεν του αρέσει ο τίτλος. Γεμίζει με την παρουσία του τον χώρο που θα βρεθεί και απαντά σε κάθε ερώτησή με έναν συνδυασμό παιδικής αφέλειας, αυτοπεποίθησης μεσήλικα και φιλοσοφημένης καλλιτεχνικής ωριμότητας. Το παιχνίδι της συνέντευξης μαζί του θέλει καλά αντανακλαστικά ώστε να μην παρασυρθείς στην απόσπαση «πιασάρικων» δηλώσεων «που θα συζητηθούν», (κάτι που γίνεται εύκολα λόγω του αυθορμητισμού του), αλλά να κερδίσεις ένα κομμάτι της σκέψης του για τον τρόπο που χειρίζεται το ταλέντο του. Στην κουβέντα μας θα διαβάσετε για τη Λυσιστράτη που ξεκίνησε ήδη την περιοδεία της, το χρήμα και το σεξ, τις παραστάσεις μπροστά σε άδεια καθίσματα, την αναγνώριση που συνήθως γίνεται μετά θάνατον, τις τηλεοπτικές σειρές που δε θα έβλεπε ακόμα κι αν σε όλα τα άλλα κανάλια έπεφτε «μαύρο», τη διαστροφή κάποιων να κάνουν θέατρο μόνο για «συνδρομητές» και τις απλές χαρές της καθημερινότητας που γεμίζουν τη ζωή ενός υπεραπαραγωγικού ανθρώπου του θεάτρου, όπως είναι ο ίδιος.

  • Κάνεις Λυσιστράτη το καλοκαίρι, δύο παραστάσεις το χειμώνα τις οποίες θα σκηνοθετείς και θα πρωταγωνιστείς και άλλες δύο που μόνο θα σκηνοθετείς. Μήπως έχεις φορτώσει πολύ τον εαυτό σου;

Ακούγεται τρελό αλλά δεν είναι. Υπάρχει σκηνοθέτης που ανέβασε έξι παραστάσεις μέσα στον χειμώνα που μας πέρασε. Εγώ, επειδή παίζω και στις περισσότερες παραστάσεις μου, έχω την ευχέρεια να απολαμβάνω και τα καλά της σκηνής και να παίρνω ερεθίσματα για τις σκηνοθεσίες μου. Ξέρεις, ο ηθοποιός εμπνέει τον σκηνοθέτη και ο σκηνοθέτης τον ηθοποιό. Είναι πάρα πολύ δημιουργική διαδικασία. Μπορεί να απαιτεί περισσότερο κόπο και εγρήγορση αλλά σε γεμίζει καλλιτεχνικά.

  • Σκηνοθέτης γίνεται κάποιος όταν αισθάνεται ολοκληρωμένος ως ηθοποιός και θέλει να προσφέρει το συνολικό του όραμα για μία παράσταση;

Δεν πιστεύω καθόλου στην έννοια της ολοκλήρωσης. Ολοκλήρωση για μένα σημαίνει τέλος. Και η τέχνη δεν έχει τέλος. Είναι μία συνεχής διαδικασία να εφευρίσκεις πράγματα, να αλλάζεις, να μεταμορφώνεις και να μεταμορφώνεσαι και να προσφέρεις κάτι διαφορετικό. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ επίπονο. Δε σου κρύβω ότι τα τελευταία χρόνια έχω φτάσει πολλές φορές στο σημείο να τα παρατήσω…

  • Εσύ να τα παρατήσεις; Με τόση δημιουργικότητα και επιτυχία;

Ναι, γιατί σου κάνει εντύπωση; Έχω μπουχτίσει. Όχι από το ίδιο το θέατρο, αλλά από το πνιγηρό κομμάτι που το περιβάλλει. Από τους ανθρώπους που το θέλουν στατικό και μίζερο. Πάρε για παράδειγμα τον αριθμό των παραστάσεων. Φέτος είχαμε περίπου 1.500 παραστάσεις από 1.300 την προηγούμενη σεζόν. Ποιος θα τις δει όλες αυτές; Και μαθηματικά να το πάρεις, ο χρόνος έχει 365 ημέρες, η σεζόν ακόμα λιγότερες… που θα βρεθεί το κοινό για 1.500 παραστάσεις; Εκτός κι αν ανεβαίνουν μόνο για να ικανοποιήσουν την ανάγκη των συντελεστών τους κι ας είναι η άδεια η πλατεία. Ε λοιπόν εμένα, να με συγχωρείς, αλλά δεν με αφορά να παίζω σε άδεια πλατεία.

  • Καταλαβαίνεις ότι αυτό μπορεί να παρεξηγηθεί…

Ναι, το ξέρω ότι πολύς κόσμος θα πει «πως επεμβαίνεις εσύ στο όραμα του άλλου;» Δεν επεμβαίνω. Ας γίνονται και 2.000 παραστάσεις αλλά μήπως χρειάζεται κάποια στιγμή να κάνουμε και έναν απολογισμό; Αν μία παράσταση φέτος είχε δέκα θεατές, με ποια λογική θα κάνουν οι ίδιοι συντελεστές άλλη μία παράσταση του χρόνου που πιθανότητα θα έχει πάλι δέκα θεατές; Γιατί να μην μπορούμε να μοιραστούμε τα οράματά μας; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν 1.500 διαφορετικά οράματα κάθε σεζόν για το θέατρο…

  • Και τι θα μπορούσε να γίνει;

Αυτή η ερώτησή σου καταλήγει σε αδιέξοδο. Δεν μπορώ να δώσω λύση και ούτε βέβαια να πω σε κάποιον να μην κάνει το όραμά σου. Αλλά πριν πάμε στο αδιέξοδο, γιατί να μην σκεφτούμε λίγο με τη λογική; Ένας γιατρός, για παράδειγμα, μόλις βγαίνει από το Πανεπιστήμιο, δεν πηγαίνει να ανοίξει τη δική του κλινική. Πηγαίνει και μαθητεύει δίπλα σε πιο έμπειρους γιατρούς κι, αν έχει τις ικανότητες και την επιτυχία, θα ανοίξει στην πορεία την κλινική του. Στην ιατρική, θα μου πεις, κινδυνεύουν ζωές. Αλλά και στο θέατρο δεν κινδυνεύουν μυαλά και ψυχές; Δεν κινδυνεύει ίσως και το ταλέντο των συντελεστών μίας τέτοιας παράστασης να χαθεί μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα;

  • Δεν μπορείς να αρνηθείς όμως ότι μέσα σε αυτές τις 1.500 παραστάσεις υπήρξαν εξαιρετικές δουλειές, ανεξάρτητα από τα εισιτήρια που έκοψαν.

Όχι μόνο εξαιρετικές. Διαμάντια κανονικά. Υπάρχουν νέοι με πολύ μεγάλο ταλέντο αλλά κι αυτοί κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στον υπερπληθυσμό.

  • Σε ένα τέτοιο τοπίο «υπερπληθυσμού» που περιγράφεις, πως πορεύεται ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης;

Προσαρμόζεται. Συνδυάζει τις δικές του επιθυμίες με τρόπους για να προσελκύσει το κοινό.  Εγώ δεν καταλαβαίνω ένα θέατρο χωρίς κοινό και δεν καταλαβαίνω ένα θέατρο χωρίς εισιτήριο. Το εισιτήριο σημαίνει την ανάγκη του κόσμου να σε δει. Δεν έχει να κάνει με το οικονομικό μέρος, αλλά με την ανάγκη να νιώσεις ότι ο κόσμος επιλέγει να δει εσένα, όχι γιατί είσαι τσάμπα ή έχει μία πρόσκληση, αλλά γιατί σε εμπιστεύεται ότι θα του προσφέρεις μία καλή παράσταση.

  • Η «προσαρμογή» που λες, έχει να κάνει με το ρεπερτόριο, ίσως με τις συνεργασίες;

Για παράδειγμα, πες ότι θέλεις να κάνεις ένα έργο που δεν είναι εμπορικό αλλά θέλεις να το κάνεις γιατί αισθάνεσαι ότι το οφείλεις στην πορεία σου, στο ταλέντο σου και στις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες. Θα πρέπει λοιπόν να το κάνεις με έναν τέτοιο τρόπο που, ναι μεν δεν θα το «ξεπουλάς», αλλά θα ιντριγκάρεις και το θεατή να το δει. Ποτέ βέβαια δεν είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα. Μπορεί να είναι εκεί όλα τα στοιχεία, αλλά ο θεατής να μην θέλει να το δει. Μου έχει συμβεί.

  • Και πως το αντιμετώπισες;

Δεν μπορώ να κατηγορήσω το θεατή που δεν ήρθε, αλλά ούτε και τον εαυτό μου, αφού νομίζω ότι τα έκανα όλα σωστά. Απλώς δε λειτούργησε η παράσταση και πηγαίνω στην επόμενη.

  • Μία εμπορική επιτυχία, τη διαπιστώνεις με μία γεμάτη πλατεία. Μία καλλιτεχνική επιτυχία πως την καταγράφεις;

Και πάλι με μία γεμάτη πλατεία (γελά). Σοβαρά τώρα, κάποιες φορές μία καλή παράσταση μπορεί να μην έχει γεμάτη πλατεία. Τότε θα μετρήσεις τις γνώμες αυτών που θα την δουν. Στην πραγματικότητα όμως γνωρίζεις κι εσύ ο ίδιος πότε έχεις κάνει μία καλή παράσταση και πότε κάτι σου έχει ξεφύγει. Το προβληματικό στο χώρο μας είναι ότι κάποιοι κρίνονται για κάθε δουλειά τους – και πολύ σωστά – ενώ κάποιοι άλλοι αποθεώνονται ακόμα και με την αναγγελία της παράστασής τους. Έχω υπόψη μου κριτική που χαρακτήριζε «αριστούργημα» την πρεμιέρα μίας παράστασης, η οποία όμως (πρεμιέρα) είχε αναβληθεί! Έχει συμβεί και σε μένα, να γραφτεί κριτική σε ένα γνωστό site για παράσταση που δεν είχα ξεκινήσει ακόμα. Ήταν κριτική από υποτιθέμενο θεατή, «κριτική κοινού», σε παράσταση που δεν υπήρχε!

  • Αυτά τα «παλαβά» προκύπτουν από… ενδο-θεατρικές αντιζηλίες;

Παίζονται οικονομικά συμφέροντα. Αν μας άφηναν εμάς, τους ανθρώπους του θεάτρου, στην ησυχία μας, νομίζω ότι θα μπορούσαμε να βρούμε την άκρη και να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε. Κοίταξε, το να μην κάνεις για ένα ρόλο και να κάνεις για κάποιον άλλο, δεν είναι κακό, δεν σε καθιστά άχρηστο. Όλοι οι γιατροί – το πάω πάλι στην ιατρική – δεν είναι Μπάρναρντ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακοί γιατροί. Έχουν τη δική τους χρησιμότητα. Το ίδιο και οι ηθοποιοί, το ίδιο και οι σκηνοθέτες… Δεν μπορεί όλοι να πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι. Και τι πάει να πει καλύτερος; Αν πιστέψεις ότι είσαι ο καλύτερος είναι σαν να έχεις τελειώσει, σαν να μην έχει χώρο να πας παραπέρα…

  • Έχεις κατηγορηθεί ότι μιλάς με οίηση για το ταλέντο σου…

Θα απαντήσω με χιούμορ – και το σημειώνω γιατί οι εποχές είναι περίεργες και παρεξηγούνται τα πάντα: αν δεν το πει ο άλλος, πρέπει να το πεις εσύ (γελάμε κι οι δύο). Κάποιος πρέπει να το πει! (συνέχεια γέλιων)

  • Σοβαρά τώρα, σε έχω ακούσει να εκφράζεις ένα παράπονο αναγνώρισης τη στιγμή που κάνεις τεράστιες επιτυχίες και κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο σου.

Ξέρεις τι συμβαίνει; Εγώ παθιάζομαι με τη δουλειά μου. Δίνω όλο μου τον εαυτό. Και πιστεύω ότι είναι ωραίο οι καλλιτέχνες – όχι εγώ προσωπικά, όλοι οι καλλιτέχνες – να δικαιώνονται στην ώρα τους, εν ζωή. Έχω βαρεθεί να βλέπω να δικαιώνονται άνθρωποι από τη στιγμή που θα μπει το φέρετρό τους στο χώμα.

  • Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισες να περιοδεύσεις με Λυσιστράτη, ίσως τη δημοφιλέστερη κωμωδία του Αριστοφάνη.

Είναι ένα μεγάλο στοίχημα που βάζουμε με τον Γιάννη Μπέζο, ο οποίος έχει τη σκηνοθεσία και παίζει τον Πρόβουλο. Είναι ένα έργο που είναι αστείο, αλλά ταυτόχρονα το κεντρικό του πρόσωπο, η Λυσιστράτη δεν είναι κωμικό. Αντιμετωπίζει βέβαια με χιούμορ τις καταστάσεις, αλλά λέει αλήθειες, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Αριστοφάνης σ’ αυτό το έργο γίνεται όσο πιο προκλητικός γίνεται, βάζοντας μία γυναίκα – αδιανόητο για την εποχή του – να κερδίζει τους άνδρες, να τους λέει όλα αυτά που κανένας άνδρας δε θα μπορούσε να πει σε άλλον άνδρα. Το θέμα στην Λυσιστράτη δεν είναι η αποχή από το σεξ, ώστε να αναγκαστούν οι άνδρες να κάνουν ειρήνη. Αυτό είναι μόνο ο μύθος. Η ουσία βρίσκεται στο χρήμα. Οι γυναίκες έχουν καταλάβει την  Ακρόπολη, όπου εκεί μέσα υπάρχει ο χρυσός. Χωρίς τον χρυσό οι άντρες δεν μπορούν κάνουν πόλεμο κι έτσι υποχρεώνονται σε ειρήνη. Αυτή είναι η ανάγνωσή μας με τον Γιάννη Μπέζο.

  • Δηλαδή το χρήμα είναι πιο δυνατό από το σεξ;

Το σεξ είναι το κωμικό στοιχείο που βρήκε ο ιδιοφυής Αριστοφάνης για να κάνει το έργο του μία σπουδαία κωμωδία. Αντιπαραβάλει τους ζωώδεις άντρες, που δεν μπορούν να περιορίσουν την επιθυμία τους να βρεθούν με τις γυναίκες τους, με τις ίδιες τις γυναίκες που, ως πιο δυνατές και πιο ανθεκτικές, μπορούν νε ελέγξουν τις ορμές τους. Αλλά το διακύβευμα, ας μην γελιόμαστε, είναι το χρήμα.

  • Η Λυσιστράτη είναι αντρικός ρόλος;

Πιστεύω βαθιά ότι αν στην εποχή του Αριστοφάνη το θέατρο παιζόταν και από άνδρες και από γυναίκες, ειδικά την Λυσιστράτη θα την έπαιζαν άντρες. Είτε εξετάσεις το έργο δραματουργικά είτε ψυχοκοινωνικά θα δεις ότι αυτό το πρόσωπο που παίρνει την πρωτοβουλία να σηκώσει έναν καθρέφτη και να δείξει στην κοινωνία το πραγματικό της πρόσωπο, υπηρετείται καλύτερα από άνδρα υποκριτή.

  • Η παράστασή σας έχει νεωτερικές αναφορές ή ακολουθεί το κλασικό κείμενο;

Η μετάφραση είναι του Κώστα Γεωργουσόπουλου και η απόδοση του Γιάννη Μπέζου. Είμαστε πιστοί στο κείμενο. Το έχουμε μεταφέρει στην εποχή, δεν παίζουμε δηλαδή με χλαμύδες, η εικόνα είναι πιο μοντέρνας αισθητικής και υπάρχουν κάποιες καινούργιες φράσεις με αναφορές στο σήμερα. Ο Αριστοφάνης ούτως ή άλλως σχολίαζε την επικαιρότητα της εποχής στις κωμωδίες του. Εκείνος που αναλαμβάνει να αποδώσει το έργο του σήμερα, είναι υποχρεωμένος να το επικαιροποιήσει, ώστε ο θεατής να μην χρειάζεται να γνωρίζει ποιος ήταν ο Κλέωνας και ο Ευρυσθέας αλλά να του δίνονται έτοιμα τα σημερινά ανάλογα πρόσωπα.

  • Έχουμε παρακολουθήσει πάντως και παραστάσεις που έμοιαζαν περισσότερο με επιθεωρήσεις παρά με αττικές κωμωδίες…

Αυτό είναι ζήτημα μέτρου. Εγώ σέβομαι και την αρχαία κωμωδία και το είδος της επιθεώρησης. Όποιος ενοχλείται, όταν οι σύγχρονες παραστάσεις έργων του Αριστοφάνη έχουν επίκαιρες αναφορές, μάλλον πρέπει να μελετήσει καλύτερα τον ποιητή. Εξάλλου πιστεύω ότι μία παράσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να απευθύνεται μόνο σε «επαΐοντες». Το ιδανικό είναι να μπορεί να την απολαύσει και ένας καθηγητής πανεπιστημίου και ένας υδραυλικός. Δεν κάνουμε θέατρο για «ειδικό κοινό», για… «συνδρομητές», όπως λέω για αστείο, αλλά για όλον τον κόσμο. Ο δικός μας θεατής δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τίποτα. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τον ψυχαγωγήσουμε, κι αν καταφέρουμε να τον μάθουμε και κάτι, τότε έχουμε κάνει διπλή επιτυχία. Και να στο πω κι αλλιώς: εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε στον θεατή πέντε πράγματα και αυτός έχει το δικαίωμα να τα ακούσει ή, αν δεν θέλει, να μην τα ακούσει. Είναι δικαίωμα του θεατή ενώ για εμάς είναι υποχρέωση.

  • Το κάνεις να ακούγεται πολύ απλό.

Μα είναι πολύ απλό. Πάντα ήταν. Ακούω να κάνουν αναφορές για την «αποστασιοποίηση του Μπρεχτ» και πόσο… δύσκολα είναι τα έργα του… Μα είμαστε καλά; Ο Μπρεχτ είναι δύσκολος ή εσύ είσαι μαλάκας που τον κάνεις δύσκολο; Ο Μπρεχτ απευθυνόταν στον πιο απλό κόσμο. Ήταν γνήσιο λαϊκό θέατρο. Χρειάζεται προσπάθεια για να τον κάνεις δύσκολο και διαστροφή να τον κάνεις μη κατανοητό, ώστε να φανείς εσύ δήθεν σπουδαίος. Όχι, φίλε μου. Το ζήτημα είναι να ξεχωρίσεις, λέγοντας στους ανθρώπους κάτι που μπορούν να καταλάβουν. Τότε έχει αξία.

  • Στην παράσταση είσαι και στιχουργός, έτσι; Ο Κωστής Μαραβέγιας έχει συνθέσει τραγούδια πάνω σε δικούς σου στίχους. Πως προέκυψε;

Είναι η δεύτερη φορά που γράφω στίχους. Το είχα κάνει στους «Απατεώνες και Τζέντλεμαν» και μου άρεσε πολύ. Άλλωστε όλοι οι Έλληνες δεν κρύβουμε κι έναν στιχουργό μέσα μας; Τα τραγούδια για τη Λυσιστράτη εξυπηρετούν την παράσταση, κάποια είναι πολύ κοντά στο κείμενο και άλλα πιο ελεύθερα. Μερικά είναι αστεία, άλλα τρυφερά, άλλα επικά και άλλα συγκινητικά. Ο Μαραβέγιας κάνει εξαιρετική δουλειά και ελπίζω να αρέσουν.

  • Σε αυτή τη μεγάλη περιοδεία ανά την Ελλάδα, πως πιστεύεις ότι θα βρεις τον κόσμο; Είμαστε τώρα στον όγδοο χρόνο της οικονομικής κρίσης και φως δεν φαίνεται…

Ναι, είμαστε μία χώρα στον πάτο. Ή μάλλον κοντά στον πάτο – δεν φτάσαμε ακόμα σε επίπεδο Βενεζουέλας… Τώρα, ποιος φταίει; Θα πρέπει να πιάσουμε την ιστορία από τη μεταπολίτευση. Δεν είναι κάτι που πήγε ξαφνικά στραβά, ούτε είναι κάτι που θα τελειώσει εύκολα. Το μόνο θετικό σε αυτό το θλιβερό τοπίο είναι ότι βλέπεις τον κόσμο να ψάχνει για το καλό, να σκέφτεται καλύτερα τις επιλογές του. Εγώ χαίρομαι στο θέατρο να έρχεται ο κόσμος μετά την παράσταση και να μου λέει ότι του δώσαμε μία ανάσα, ότι αξίζαμε την επιλογή του.

  • Έχεις κάνει τεράστιες επιτυχίες στην τηλεόραση με μυθοπλασία. Πως σου φαίνεται που αυτή τη σεζόν κυριάρχησε ένα παιχνίδι, το Survivor;

Μια χαρά ήταν το Survivor. Είχες δει τι έπαιζε απέναντι; Υπήρχουν σειρές – δεν χρειάζεται να πω ποιες – που προσωπικά δεν θα έβλεπα ούτε αν είχε πέσει μαύρο σε όλα τα άλλα κανάλια! Θα προτιμούσα να πάω βόλτα.

  • Εσύ θα έκανες αυτή την εποχή τηλεόραση;

Ναι, αυτή είναι η δουλειά μου και δεν πιστεύω ότι είναι τόσο μεγάλο το οικονομικό πρόβλημα, όσο η απόφαση ενός υπεύθυνου προγράμματος καναλιού να επενδύσει στην καλή μυθοπλασία. Μπορεί να μη φτάσει ποτέ να κάνει τα νούμερα του Survivor αλλά μήπως πρέπει και να το δούμε και ανάποδα; Μήπως το Survivor κάνει τόσο μεγάλα νούμερα επειδή δεν έχει απέναντι του κάτι καλό για να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή; Ξέρεις, πιστεύω ότι ο κόσμος που ψυχαγωγείται από την τηλεόραση δεν διαλέγει τα είδη των προγραμμάτων, δεν επιλέγει δηλαδή με κριτήριο αν είναι σίριαλ ή τηλεπαιχνίδι, ή ριάλιτι ή ταινία. Επιλέγει ένα καλό τηλεοπτικό προϊόν, ανεξάρτητα από το είδος του. Καλές σειρές χρειάζονται τα κανάλια.

  • Κλείνοντας, μίλησε μου για τις φιλοδοξίες σου, σε αυτό το σημείο που βρίσκεσαι.

Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι οι συναντήσεις. Βεβαίως με ενδιαφέρουν τα έργα, με ενδιαφέρουν οι ρόλοι, αλλά δεν θα έκανα τον Μάκβεθ, απλώς για να τον βάλω στο βιογραφικό μου. Με ενδιαφέρει να συμβεί ένα καλλιτεχνικό θεατρικό γεγονός που θα έρθει ο κόσμος να το δει. Με ενδιαφέρει να συνεργαστώ με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ. Το «Και τώρα οι δυο μας» το χειμώνα, για παράδειγμα, το έκανα περισσότερο για να συναντηθώ με τη Λυδία (Κονιόρδου).

  • Από πού παίρνεις ευχαρίστηση στην καθημερινότητά σου;

Από ασήμαντα και ανάξια λόγου μικροπράγματα. Ευχαριστιέμαι να έρχεται ο γιός μου σπίτι με το σκύλο του και να δίνω ένα φιλάκι σε εκείνον και να χαϊδεύω το σκυλάκι. Με ευχαριστεί να βγαίνω στη φύση και να θαυμάζω το τοπίο. Είχα πάει στο χωριό της μάνας μου το Πάσχα και καθόμουν και κοίταζα με τις ώρες το απέναντι βουνό. Θα πρέπει να το έβγαλα πάνω από 40 φωτογραφίες. Το ίδιο βουνό – δεν άλλαζε (γέλια). Τέτοια πράγματα με ευχαριστούν. Πολύ απλά. Είναι πολύ έντονη η επαγγελματική μου ζωή που στην προσωπική μου με κάνει να αναζητώ τα πιο απλά πράγματα. Πάνω στη σκηνή αλλάζω προσωπικότητες, αισθήματα, συγκινήσεις… Κάτω από τη σκηνή, χρειάζομαι να «σβήσω τις μηχανές» και να αφήσω το καράβι, μετά από το φουρτουνιασμένο ταξίδι, να μπει ήσυχα στο λιμάνι.

  • Τα επόμενα σχέδιά σου  μετά τη Λυσιστράτη;

Θα επαναλάβω το «Ψέμα στο ψέμα» με τον αγαπημένο μου Παύλο Χαϊκάλη, γιατί πραγματικά νιώθω την ανάγκη να κάνω μία κωμωδία που θα γελάσει ο κόσμος με την ψυχή του (και θα γελάσω κι εγώ). Είναι μία παράσταση που διατρέχει όλη την κωμική γκάμα: από το βουβό μέχρι την επιθεώρηση, μία μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Και μετά θα κάνω τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή και έναν συγκλονιστικό θίασο. Ακόμα θα σκηνοθετήσω την Κάτια Δανδουλάκη σε ένα καινούργιο αμερικάνικο έργο και θα σκηνοθετήσω ακόμα μία παράσταση.

Λυσιστράτη του Αριστοφάνη

Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία – Απόδοση: Γιάννης Μπέζος
Στίχοι: Πέτρος Φιλιππίδης
Μουσική: Κωστής Μαραβέγιας
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκορού
Χορογραφίες – Κινησιολογία: Ελπίδα Νίνου
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς
Βοηθός χορογράφος: Ζωή Πολυχρονιάδη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ντένια Στασινοπούλου
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Παίζουν:

Πέτρος Φιλιππίδης (Λυσιστράτη)
Βλαδίμηρος Κυριακίδης (Κινησίας)
Ναταλία Τσαλίκη (Μυρρίνη)
Γιάννης Μπέζος (Πρόβουλος)

Μαζί τους:

Δανάη Μπάρκα, Ελευθερία Μπενοβία, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Κατερίνα Μισιχρόνη, Δάφνη Δαυίδ, Ντένια Στασινοπούλου, Χριστίνα Σπατιώτη, Γιώργος Γιαννακάκος, Παναγιώτης Κατσώλης, Στέλιος Ιακωβίδης, Θάνος Κοντογιώργης, Γιώργος Κατσής, Σταύρος Μαρκάλας, Γιάννης Ζαράγκαλης.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 19/7 ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 20€ – 15€
ΠΕΜΠΤΗ 20/7 ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 20€ – 15€
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/7 ΡΕΘΥΜΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΡΩΦΙΛΗ ΦΟΡΤΕΤΖΑ 20€ – 15€
ΣΑΒΒΑΤΟ 22/7 ΧΑΝΙΑ – ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ 20€ – 15€

Δημήτρης Καλαντζής

Διαφήμιση
Διαφήμιση