«Ραγίζει καρδιές» το μοιρολόι της μητέρας του Μανόλη Στρατάκη

Σαράντα μέρες συμπληρώνονται από το φονικό που έγινε στα Ανώγεια και στοίχισε τη ζωή του 23χρονου Μανόλη Στρατάκη.

Το μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του θα τελεστεί αύριο στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη στο Αρμί.

Η οικογένεια του Μανόλη Στρατάκη έστειλε στο anogi.gr, ένα κείμενο αποχαιρετισμού στον άνθρωπο της όπου ευχαριστούν και όλο τον κόσμο για την στήριξη του στο πένθος τους. Στο κείμενο υπάρχουν τα συγκλονιστικά μοιρολόγια της μητέρας του, αλλά και μαντινάδες στη μνήμη του από τον καθηγητή Πανεπιστημίου Βασίλη Βουιδάσκη και τον μαντιναδολόγο μας Γιώργη Μπέρκη ή Κατσούγκρη.

Το κείμενο της οικογένειας

Ημέρα Κυριακή των Βαΐων 9 Απριλίου 2017. Ημέρα των Παθών του Κυρίου και των δικών μας. Η Μεγάλη Εβδομάδα που προμηνύει κρίση, πίκρα, πόνο, τεράστια θλίψη, οδύνη και σπαραγμό.. Που να φανταστούμε πως με το ξεκίνημα της, θα είχε την απόλυτη εναπόθεση όλων των αισθημάτων αυτών στις καρδιές όλων μας..

“Έφυγε ο Μανόλης μας στα 23 του”. Ξαφνικό, θλιβερό και αναπάντεχο. Γιατί; Γιατί τέτοια κακή ώρα; Γιατί κόπηκε το νήμα της ζωής του, της νιότης του, των ονείρων του, της συνύπαρξης μας, της ευτυχίας μας, δίχως να είναι θέλημα θεού.

Προσπαθούμε να βρούμε δυνάμεις, να αντισταθούμε σε όλο αυτό το ξαφνικό, το θλιβερό, το Αναπάντεχο. Μα αφού από μόνο του είναι Αναπάντεχο πως θα τα καταφέρουμε; Θα προσπαθήσουμε όμως. Θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ζωντανά τα αισθήματα , τις αξίες και τα ιδανικά του παιδιού μας.

Μανόλη θα προσπαθήσουμε να σε κρατήσουμε ζωντανό ανάμεσα μας, με ένα διαφορετικό εξωπραγματικό τρόπο. Σ ε σκεφτόμαστε κάθε στιγμή. Παρέα με τους υπόλοιπους Αγγέλους.

*Η οικογένεια του ευχαριστεί θερμά όλο τον κόσμο που συμπάσχει μαζί της.

Το μοιρολόι της μητέρας του

Άγγελος εγεννήθηκες παιδί μου και στσι Αγγέλους πήγες γιασεμί μου.

Έκανες πολλά όνειρα παιδί μου, με αισιοδοξία για το μέλλον σου ψυχή μου.

Μα στο παρόν μπήκε το γκολ χαρά μου, τερμάτισε το νήμα της ζωής σου έρωντα μου.

Με πόθο και λαχτάρα μ’ αγάπη και στοργή, σ’ανάθρεψα παιδί μου σπλάχνο μου και ζωή.

Πάρε τσι πιο καλές ευχές βάλε τσι στη καρδιά σου, δε θα ‘μαι εγώ ας είν’ αυτές παντοτινά κοντά σου.

Κλωνάρι μου ελύγισες δε ντο θέλες παιδί μου, όμως οι ρίζες σου βαθιά θα είναι στη ψυχή μου.

Έφυγες παλικάρι μου σαν αστραπή ψυχή μου, κι η Βροντή σου ακούστηκε στο Άπειρο παιδί μου.

Έφυγες παλικάρι μου , μέσα απ’ την αγκαλιά μου και δε μ’ αποχαιρέτησες με ένα φιλί χαρά μου.

Αητός ήσουν και πέταξες στους ουρανούς παιδί μου κι άφησες αποτύπωμα τ’αδέρφια σου ψυχή μου.

Μανόλη μου τα κάλλη σου κι η λεβεντιά ψυχή μου, μα κι η αξιοπρέπεια σ’ αξίζανε ψυχή μου.

Η ζήλια τους Αγάπη μου, το μίσος το ρημάδι, σ’ έκαναν και γονάτισες  ει στα σκαλιά του Άδη.

Μανόλη μου λογάριαζες ψυχή μου, το ταίρι σου πεσκέσι να φέρεις γιασεμί μου.

Τη Μοίρα σου τη κόψανε χαρά μου, κι αντί για γέλια και χαρές παιδί μου, δάκρυ και πίκρες πίνουμε ψυχή μου.

Η Μοίρα σου σε χτύπησε καρδιά μου, πισώπλατα στολίδι μου αρχοντιά μου.

Δεν είχε η τη τόλμη ανθέ μου, μπέτη με μπέτη να πιαστεί αητέ μου.

Ευτυχισμένοι ζούσαμε Άγγελε μου, όλοι μαζί στο σπίτι μας Ανθέ μου.

Μα το χαμπέρι του Αποχωρισμού παιδί μου, ήρθε στα ξαφνικά αιστημαλή μου.

Στα μαύρα τα αδέρφια σου έντυσες παιδί μου και τσι ψυχές τόνε μαζί, ζωή μου και ψυχή μου.

Αναρωτιέμαι η δόλια μάνα σου παιδί μου, γιατί να μας συμβεί το αναπάντεχο ψυχή μου.

Εις τον ανθό τσι νιότης σου παιδί μου, έφυγες από την αγκαλιά μου γιασεμί μου.

Κι αντί χαρές μου έφερες καμάρι μου, το πιο πικρό ποτήρι κανακάρη μου.

Λεβέντη μου στολίδι μου πασά μου, Άρχοντα του σπιτιού μου αρχοντιά μου.

Μα ‘γω η μάνα σου παιδί μου, δε θα σε ξεχωρίσω γιασεμί μου, απ’ τα υπόλοιπα παιδιά χαρά μου, στο μέτρος θα σε βάνω μάλαμα μου.

Που ανά πάσα ώρα και στιγμή παιδί μου δίπλα μας θα ‘σαι πάντα γιασεμί μου.

Και το καλό κουμάντο σου χαρά μου, θα πραγματοποιούμε αναπνιά μου.

Άντρα μου αψεγάδιαστε, άντρα μου αιστημαλή μου, γλυκήτατο καμάρι μου πιτήδειο μου παιδί μου.

Η ομορφιά το γέλιο σου, η καλοσύνη Θέ μου, σε αντιπροσωπεύανε ανθέ και καντιφέ μου.

Λάθος στιγμή και ώρα γιασεμί μου, Μανόλη αποχαιρετιστήκαμε παιδί μου.

Και ειν’ ο πόνος ασήκωτος χαρά μου και πως θα τον παλέψω άρχοντα μου;

Το τρίτο απ’ τα παιδιά μου κανακάρη μου, πάντα θα ‘σαι στη θέση σου καμάρι μου.

Το γέλιο αντικαθίσταται με κλάμα γιασεμί μου και τη χαρά διαδέχτηκε η πίκρα σου παιδί μου.

Δεν το χωρεί ο νους μου κανακάρη μου η το χαμό σου ρόδο μου κλωνάρι μου..

Πάντα που σε αντίκριζα παιδί μουσε ποκαμάρωνα ψυχή μου γιασεμί μου.

Χαιρόμουνα σε θαύμαζα καμάρι μου, με σθένος περηφάνια κοπελιάρη μου.

Ετοίμαζες στολίδι μου παιδί μου να με ενθουσιάσεις γιασεμί μου.

Όμως τη τελευταία τη στιγμή ψυχή μου αλλάξαμε μοτίβο αιστημαλή μου.

Αντί χαρές και γάμο κανακάρη μου, κηδεία και μνημόσυνα βλαστάρι μου, επήραν τα πρωτεία στο σπίτι μας ψυχή μου και θα τα υποστούμε γιασεμί μου.

Είναι ένα πράγμα που δε σάζει αιτέ μου, όσο κι αν προσπαθήσουμε ακριβέ μου.

Μα εμείς θα το παλέψουμε χαρά μου με νύχια και με δόντια άρχοντα μου.

Μέρα και νύχτα παιδί μου είσαι δίπλα μας ζωή μου, δεν λείπεις ούτε λεπτό χαρά μου, από τη σκέψη μέσα άρχοντα μου.

Σε χρύσωσα σε στόλισα κλωνάρι μου, παράπονο μη μου ‘χεις κανακάρη μου.

Δώρο παντοτινό χαρά μου, σου δώσα τα μαλλιά μου ζωγραφιά μου.

Μόνος να μην αισθάνεσαι ψυχή μου, παρέα σου να μ’έχεις γιασεμί μου.

Μα και στον Άδη μέσα ακριβό μου, η την ευχή μου να έχεις ξομπλιαστό μου.

Χίλιες ευχές να έχεις και εκεί χαρά μου και πάλι να ‘ναι λίγες άρχοντα μου.

Το μόνο που επιθυμώ παιδί μου να ‘ρθείς η στο όνειρο μου γιασεμί μου.

να νιώσω και να αισθανθώ Χριστέ μου πως κάτι άλλο υπάρχει εγλετζέ μου.

Αναπολώ συνέχεια παιδί μου, μαζί τα όσα περάσαμε ζωή μου.

Και πως θα συνεχίσουμε χαρά μου, με την απώλεια σου ζωγραφιά μου.

Αητός του αοριού σου ‘ναι παιδί μου και πέταγες ψηλά αιστημαλή μου.

Μα κόψαν τα φτερά σου κανακάρη μου, δε θα ξαναπετάξεις κεχριμπάρι μου.

Όλα τα αντιπροσώπευες παιδί μου, ανθούς και μυρωδιές αρισμαρί μου,

με μιας εσταματήσανε χαρά μου στον άδικο χαμό σου αρχοντιά μου.

Είχες την τιμιότητα τη πίστη την ανδρεία, είχες μεγάλα ιδανικά και ζούσες με αξία.

Άνοιξη μας σε βρήκε ο χαμός παιδί μου κι όλα τα άνθη και οι μυρωδιές χαρά μου, γίνανε βάλσαμο εις τσι πληγές καρδιά μου.

Ρόδο μου και ζουμπούλι μου και τριαντάφυλλο μου, βασιλικέ πλατύφυλλε και εδά ‘σαι ο καημός μου.

Ήλιε μου και φεγγάρι μου, Αστέρι λαμπερό μου, αυτά αντιπροσώπευες παιδί μου ακριβό μου.

Έφυγε ο ήλιος που φέγγε στο σπίτι μας Χριστέ μου κι ο κόσμος σκοτείνιασε από το χαμό ντου Θεέ μου.

Το σπίτι μας σκοτείνιασε ρήμαξε η ψυχή μας και θα σε περιμένουμε να λάμψει η ζωή μας.

Ο πόνος είναι αβάσταχτος Άγγελε μου, τα δάκρυα ποτάμι Αυγερινέ μου.

Ο χρόνος εσταμάτησε χαρά μου κι ελπίδες δεν υπάρχουν αρχοντιά μου.

Βαρύς-βαρύς κι ασήκωτος Χριστέ μου, ο πόνος του γονέα καντιφέ μου.

Στα άγια των αγίων κανακάρη μου, να πάει η ψυχή σου κοπελιάρη μου.

Κι ανθούς και ροδοπέταλα ψυχή μου να βγουν από το χώμα σου παιδί μου.

Οι Μαντινάδες της Μάνας:

Στον ουρανό τσι σκέψης μου, σαφη θα φτερουγίζεις,

να διώχνεις μαύρα σύννεφα το νου μου να φωτίζεις.

Τώρα που είσαι άγγελος στη Γη των Αθανάτων,

κανείς θνητός όταν πετάς δε θα σε ρίχνει κάτω.

Έφυγε το καμάρι μου και πήγε στους αγγέλους,

εκεί που ήθελε ο θεός δίπλα στους Αρχαγγέλους.

Ήθελα να ‘μούνα κερί στον τάφο σου επάνω,

όντε βραδιάζει να άναβα παρέα να σου κάνω.

Αν χρειαστείς μια αγκαλιά, φώναξε το όνομα μου,

κι αν δεν μπορώ να ‘ρθώ εγώ θα στείλω την καρδιά μου.

Στσ’ αγγέλους επαράγγειλα την έννοια σου να έχουν,

μα μου ‘παν πως οι άγγελοι αγγέλους δεν προσέχουν.

Έχουμε εικόνα τη μορφή σου, τη γλυκιά μικρή ζωή σου

όνειρο γλυκό και μοναδικό.

Εγώ σου έδωσα φτερά άγγελο να σε λέω,

μα αυτά γενίκανε αφορμή να φύγεις και να κλαίω.

Χαρές που πάψαν να γελούν και όνειρα δακρυσμένα,

σκέψεις θλιμμένες η ζωή είναι μακριά από σένα.

Το αγγελικό σου πρόσωπο όταν θα ‘ρθει στη σκέψη,

είναι ο ήλιος που ‘ρχέται στη νύχτα να μας φέξει.

Έχω και για αντάλλαγμα παιδί μου

και σένα τα μαλλιά σου αναπνοή μου.

Εικόνισμα στο στήθος μου ψυχή μου,

τα βλέπω τα μυρίζομαι ζωή μου..

Ακολουθεί, ένα μικρό αφιέρωμα στο Μανόλη Στρατάκη, από τον μαντιναδολόγο Γιώργη Μπέρκη ή Κατσούγκρη:

Άδικα όπως του Χριστού, σου πήραν τη ψυχή σου,

κι άραγε θα ‘ρθει κάποτε και εσέ η Ανάσταση σου;

Τα αδέρφια σου και οι θείοι σου, η Μάνα σου κι ο Κύρης,

δε θα ξαναγελάσουνε Μανόλη αδέ γιαγύρεις.

Πως να σιβάσω τη καρδιά να αντέξει τον καημό σου,

που έκαψε το σπίτι μας Μανόλη ο μισεμός σου.

Ο μισεμός σου εμαύρισε Μανόλη τη Λαμπρή μας,

κι είναι Μεγάλη Παρασκευή χωρίς εσέ η ζωή μας.

Πάντοτε εις τη σκέψη μας θα ζεις και στην καρδιά μας,

σαν να μην έφυγες ποτέ, σα να ‘σαι ανάμεσα μας.

Καλό ταξίδι Μανολιό αητέ χωρίς ψεγάδι,

μα εσύ θα είσαι πάλι Αητός στον ουρανό του Άδη.

Ευλογημένο κι ελαφρύ κι Άγιο να ‘ν το χώμα,

που σκέπασε τόσο νωρίς το παιδικό σου σώμα.

Εβράχνιασε ο Δημήτρης σας Μανόλη να φωνάζει,

για δε πιστεύει πως αυτή η πλάκα σε σκεπάζει.

Τα δάκρυα τσι Μάνας σου Μανόλη να στερεύγεις,

στσι μαύρης γης τσι μοναξιές να ‘χεις να δροσερεύγεις.

Εδώ κοιμάται ένας Αητός που σπάσαν τα φτερά ντου,

άδικα κι αναπάντεχα, στο πρώτο πέταγμα ντου..

Ο αποχαιρετισμός του Βασίλη Βουιδάκη, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Παν/μιου Κρήτης

Ευλαβικό αφιέρωμα μνήμης,στο συγχωριανό μας, Μανώλη Στρατάκη

Το μήνυμα τού… Μανώλη!

Μακάρι, να μην έρχονταν η Κυριακή του Απρίλη,

που το μαντάτο μάθανε, οι συγγενείς κι οι φίλοι.

Μακάρι, να ήταν φυσική μπόρα, ή καταιγίδα

και στο σκοτάδι ν’ άφηνε μόνο μια ηλιαχτίδα.

Μακάρι, μαύρης μάγισσας να ήταν παραμύθι,

κι όχι βαθιά λαβωματιά, που ένιωσα στα στήθη.

Μα ήταν η ώρα η στερνή π’ άνθιζαν τα λουλούδια,

και πέταξα την άνοιξη νωρίς, σαν πεταλούδα.

Μα ήταν μαύρο δειλινό, λίγο πριν βγούνε τα άστρα,

και βρέθηκα να περπατώ στου ουρανού  τα κάστρα.

Μα ήταν η μέρα,  που άρχιζε η Μεγαλοβδομάδα,

που ’φυγα και δεν άναψα της Πασχαλιάς λαμπάδα.

Μήνυμα της Ανάστασης, όμως, σε όλους στέλνω,

κι  ό,τι  η ψυχή μου λαχταρά, να γίνει, περιμένω!

Αυτής της μαύρης Κυριακής ποτέ μην έλθει, η ώρα

κι ας είμαι ο στερνός αετός, που χάθηκε στη μπόρα.

Και μάνα, σαν τη μάνα μου, στον κόσμο και στ’ Ανώγεια,

μην πει ποτέ, τέτοιας λογής, στο γιο της, μοιρολόγια.

Τότε η ψυχή μου ανάπαυση θα βρει και τη γαλήνη,

και στις δικές σας τις καρδιές, η μνήμη μου θα μείνει!
anogi.gr