Μεγάλη θλίψη για τον Σ. Τσόκα-Έχασε τον αδερφό του

Δύσκολες ώρες περνάει ο Σεραφείμ Τσόκας αφού έφυγε από τη ζωή ο αδερφός του.

Με συγκινητικά λόγια ο πρώην περιφερειάρχης εκφράζει μέσα από ένα γράμμα το τελευταίο αντίο.

«Αγαπητέ αδελφέ,

Αποφάσισα απόψε να σου γράψω ένα γράμμα μια και είμαστε μακριά, πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο.

Ένα γράμμα που ποτέ δεν σου έγραψα γιατί ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το κάνω γιατί ήταν τέτοια η αμεσότητα των συζητήσεών μας , ακόμα και του καυγά που κάναμε , που δεν χρειάστηκε ποτέ μεσάζοντας είτε στο χαρτί, είτε στην οθόνη του υπολογιστή.

Με αυτό το γράμμα θέλω απλώς να σου πω με τεράστια φωνή

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ !!!!!!

Σε αγαπάω για χίλιους λόγους:

Γιατί είσαι ο μεγάλος μου αδελφός και μάλιστα δεν το έδειξες όταν ήμασταν μικροί αλλά όταν μεγαλώσαμε, τώρα που είσαι δίπλα μου σε κάθε απόφαση που παίρνω , είτε λογική και μετρημένη , είτε ριψοκίνδυνη.

Γιατί είσαι το χέρι που με αρπάζει την ώρα που πέφτω και αφού με τινάζει πρώτα να συνέλθω μετά με ξαναστήνει στα πόδια μου.

Γιατί είσαι ο πιο αληθινός , ο πιο έντιμος , ο πιο ηθικός και ο πιο δίκαιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει.

Και τώρα σου γράφω αυτό το γράμμα από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Νέο Δελχί , περιμένοντας το αεροπλάνο να έρθω να σε δω, να σου μιλήσω, να σε αγγίξω.

Χωρίς όμως να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις, χωρίς να τσακωθούμε. Από δω και πέρα δυστυχώς θα είναι έτσι, αλλά εγώ πάντα θα σου μιλάω και εσύ θα με ακούς. Όλοι θα νομίζουν ότι δεν θα μπορείς να απαντάς, εμείς όμως θα τους ξεγελάμε, όπως κάναμε μικροί, όταν καπνίζαμε κρυφά ή όταν με πήγαινες στη Λεωφόρο να δούμε τον Παναθηναϊκό.

Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα τώρα, Champions League, φάση των 16 , παίζουμε στο ΟΑΚΑ με το Αμβούργο νομίζω, καθόμαστε στο Νότιο-Δυτικό πέταλο ο ένας πάνω στον άλλο, κερδίζουμε 1-0 και με αυτό το σκορ περνάμε. Οι άλλοι μας έχουν στριμώξει στην περιοχή μας , η οποία ήταν μπροστά μας , και μας δέρνουν αλύπητα. Από την αγωνία έχεις φάει όλα τα νύχια ( παλαιό σου σπορ) και κάποια στιγμή μου λες «καρντάσι άμα πάθω τίποτα άνοιξε χώρο να μπορώ να αναπνεύσω μέχρι να έρθουν οι γιατροί». Τότε τη γλύτωσες και ήμουν εκεί, το 2010 με το έμφραγμα, πάλι τη γλύτωσες και ήμουν πάλι εκεί.

Σήμερα από το τίποτα, για μια αντιβίωση τέλος και εγώ δεν ήμουν εκεί.

Συγγνώμη καρντάσι που έλειπα, δεν ξέρω αν θα έκανα τίποτα, αλλά έλειπα…

Χθες μιλήσαμε για απλά πράγματα, μου είπες για την πέτρα κλπ, εύκολα, καμμιά ανησυχία, σε πείραξα «καλά δεν ξέρεις ένα εστιατόριο της προκοπής στο Jaipur;», πάντα στα καλύτερα της Ευρώπης με έστελνες , να την προηγούμενη εβδομάδα στα σύνορα της Γαλλίας με τη Γερμανία.

Σου είχα πει πολλές φορές ότι από την εποχή που σπούδαζα στην Αμερική, πάντα είχα ένα εισιτήριο open στην τσέπη ώστε άμεσα να γυρίσω στην Ελλάδα. Βλέπεις είναι σε όλους γνωστή η αγάπη που έχουμε όλοι για τους γονείς μας, η Ιφιγένεια, εσύ και εγώ και πάντα είχα τον φόβο μη τους συμβεί τίποτα.

Και τώρα ρε φίλε παίρνω τον δρόμο του γυρισμού για σένα;

Δεν μπορώ να το πιστέψω, αρνούμαι να δεχτώ πως είναι αλήθεια, θα ξυπνήσω όταν φτάσει το αεροπλάνο και θα είναι  όλα περασμένα, ένα κακό όνειρο, ένα εφιάλτης, αλλά θα περάσει.

Έτσι δεν είναι ρε Γιώργαρε ; θα περάσει, πέστο μου γαμώτο και ας είναι ψέμα, θα το πιστέψω, πάντα σε πίστευα.

Το έχω ανάγκη το ψέμα σου, γιατί κάθομαι στη μέση του πουθενά και σου γράφω κλαίγοντας, γιατί πρέπει να σε κλάψω όσο είμαι εδώ που δεν με βλέπουν, ούτε η Σοφία , ούτε τα παιδιά σου, ούτε και τα παιδιά μου , ούτε και η μάνα μας ή η αδελφή μας, παρά μόνο η γυναίκα μου.

Όταν γυρίσω πρέπει να αναλάβω τον δικό σου ρόλο, τον ρόλο του ανθρώπου που έτρεχε για όλους και τα πάντα. Αυτό πρέπει να κάνω και θα το κάνω ,θα το κάνω με όλη τη ψυχή και όλες μου τις δυνάμεις, Να είσαι σίγουρος και ήσυχος , αυτό θα γίνει.

Δυο πράγματα δεν θα γίνουν:

Το ταξίδι στην Αμερική , αλλά σιγά τα αυγά.

Και ο Ασπρόπυργος θα χάσει την ευκαιρία να έχει τον καλύτερο Δήμαρχο.

Καρντάσι, λένε ότι όταν ένα αγόρι χάνει τον πατέρα του ενηλικιώνεται, δεν ξέρω, μπορεί, ο δικός μας ζει , βυθισμένος στον δικό του κόσμο , αλλά ζει.

Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι όταν χάσεις τον αδελφό σου τελειώνει και η παιδική σου ηλικία. Τέλος.

Και η δική μου παιδική ηλικία τελείωσε σήμερα, άδικα , απότομα.

Πάντα όμως θα κρατάω στο μυαλό μου την ασπρόμαυρη ταινία των παιδικών μας χρόνων, και όποτε είμαι στεναχωρημένος ή στριμωγμένος θα τη βάζω να παίζει. Και ξέρεις πότε θα τη βάζω; Τα Χειμωνιάτικα απογεύματα της  Κυριακής που ερχόμουν και σε έβλεπα στη Σχολή Δοκίμων όταν ήσουν ένδον. Τότε , ναι , είναι η καλύτερη ώρα, μελαγχολική , συννεφιασμένη και βουβή, χωρίς λόγια, μόνο σιωπή.

ΣΙΩΠΗ

Καλό ταξίδι καρντάσι μου και καλή αντάμωση.