«Οι αρχοντοχωριάτες και ο Γκαβόγιαννος» αναβίωσαν στους Δελφούς

Μία παράδοση πολλών δεκαετιών αναβίωσε με μεγάλη επιτυχία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στους Δελφούς. «Οι Αρχοντοχωριάτες και ο Γκαβόγιαννος» βγήκαν και πάλι στους δρόμους, παρουσιάζοντας μία δοξασία του παρελθόντος, στην οποία αποτυπώνονται οι κοινωνικές διαφορές και συνθήκες μίας εποχής που τείνει να ξεχαστεί, μαζί με τις παραδόσεις της.

Το επαναστατικό και αντιδραστικό φίλτρο του Έλληνα, που αγωνιά για την καθημερινότητά του και μοχθεί ώστε να διασφαλίσει τα προς το ζειν για τον ίδιο και την οικογένειά του, είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ και βρίσκει ανταπόκριση στο πρόσωπο του Γκαβόγιαννου, ο οποίος επέλεξε να «μαγέψει» το χωριό, καρφώνοντας «μαγικούς» πασσάλους σε διάφορα σημεία.

Μία εναλλακτική μορφή του πασίγνωστου «κυνηγιού του θησαυρού», με προσθήκες διονυσιακής φύσης και βάση μία ιστορία καθημερινότητας και έρωτα -καθώς είχε απορριφθεί και από την αγαπημένη του-, αναβιώνει τη λαϊκή παράδοση, η οποία είχε παραμεριστεί και αναδεικνύει την ομορφιά της Αποκριάς, η οποία γιορτάστηκε στους Δελφούς με έναν εξαιρετικό τρόπο.

Εκατοντάδες ντόπιοι και επισκέπτες, με μάσκες αλά anonymous, κατέκλυσαν τους δρόμους του Ομφαλού της Γης, στέλνοντας το μήνυμα ότι οι Δελφοί έχουν να προσφέρουν πολλά περισσότερα εκτός των αρχαίων και της ιστορίας που κουβαλούν εδώ και πολλούς αιώνες.

Μία μεγάλη φωτιά άναψε στην κεντρική πλατεία, μέσα από την οποία αναδύθηκε -ως άλλος Φοίνικας- η παμπάλαια παράδοση «Οι Αρχονοχωριάτες και ο Γκαβόγιαννος», που μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα, από παππού σε παιδιά και εγγόνια και από γενεά σε γενεά, για να εκφραστεί από τους τελευταίους απογόνους, εν μέσω συνθηκών κρίσης και μίας απόλυτης ανάγκης να βασιστεί ο τόπος στις δικές του δυνάμεις.

Στο ενημερωτικό φυλλάδιο που διανεμήθηκε στους επισκέπτες του τριημέρου διαβάζουμε εν συντομία: «…Το 1890 οι κάτοικοι του Καστριού βίωσαν ένα σοκ με την απομάκρυνσή τους από τις πατρογονικές εστίες ώστε να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η μεγάλη ανασκαφή.

Το σοκ συνεχίστηκε στα αμέσως επόμενα χρόνια όταν η καθημερινότητά τους διαταρασσόταν συνεχώς από το πλήθος επισκεπτών που άρχισε να συρρέει για να θαυμάσει τα αρχαία ευρήματα. Πράγμα που τους υποχρέωσε να στραφούν σε νέες επαγγελματικές ασχολίες και από μια φτωχή κοινωνία αγροτών και κτηνοτρόφων να εξελιχθούν σταδιακά σε μια κοινωνία με έμφαση στην τουριστική επιχειρηματικότητα με όλες τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις που έφερε μαζί της η γρήγορη μετάλλαξη.

Αυτή η μετάλλαξη-μεταμόρφωση σατιρίζεται με το δρώμενο «Οι αρχοντοχωριάτες και ο Γκαβόγιαννος» όπου Γκαβόγιαννος είναι ο αντί-ήρωας ενός δελφιώτικου μύθου που αδικημένος για την εργασία που προσέφερε και έχοντας απορριφθεί από τη νέα που αγάπησε μαγεύει το χωριό καρφώνοντας πασσάλους στις τέσσερις άκρες του με την κατάρα να μην δει ποτέ προκοπή. Εκτός εάν… οι κάτοικοι ανακαλύψουν τους πασσάλους και τους αφαιρέσουν.

Οι συμμετέχοντες του σύγχρονου διονυσιακού θιάσου φορούν από την μέση και κάτω παλιές παραδοσιακές φορεσιές και τσαρούχια που αντιπροσωπεύουν την προέλευση και τις ρίζες τους όπως και την αρχέγονη επαφή τους με την γη που έτρεφε αυτούς και τα ζώα τους. Από τη μέση και πάνω τα ρούχα είναι σύγχρονα για να καταδείξουν το πέρασμα τον ίδιων σε μια νέα πραγματικότητα. Η σχετική ομοιομορφία στις μάσκες συμβολίζει την κοινή ταυτότητα, το κοινό παρόν και μέλλον των κατοίκων….

Όπως μας λέει ο Γιάννης Χριστόπουλος, εμπνευστής και σκηνοθέτης του δρώμενου «ήταν καιρός οι Δελφοί του πολιτισμού να ξεφύγουν από την απλοϊκή καρναβαλική συνταγή με τους σούπερμαν και τις κολομπίνες και να πάνε βήματα μπροστά αναδεικνύοντας και την λαϊκή τους παράδοση που είναι πολύ πλούσια. Οι αρχαίες καταβολές του τόπου λειτούργησαν επικουρικά –μην ξεχνάτε πως μαζί με τον Απόλλωνα στους Δελφούς λατρευόταν και ο Διόνυσος- ώστε το αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακό και οι επισκέπτες να μείνουν ενθουσιασμένοι τόσο στην περυσινή πρώτη φορά όσο και εφέτος. Αυτό μας δίνει το κουράγιο και την ώθηση να προσθέτουμε κάθε χρόνο και κάτι νέο στο γενικότερο αποκριάτικο πλάνο της πόλης των Δελφών και όχι μόνο στο κομμάτι αυτού καθαυτού του δρώμενου που είναι λίγο-πολύ συγκεκριμένο. Π.χ. Εφέτος οι επαγγελματίες της εστίασης συνεργάστηκαν και προσέφεραν, εκτός των άλλων, σε ταβέρνες και εστιατόρια κατσικάκι καπαμά. Ένα φαγητό που κατά παράδοση έφτιαχναν οι κάτοικοι των Δελφών την τελευταία αποκριά και πριν αρχίσει η νηστεία της σαρακοστής μέχρι την δεκαετία του 60 περίπου. Η γενικότερη αποδοχή από τους κατοίκους και τους επισκέπτες και τα θετικά σχόλια που εισπράττουμε καθημερινά εκτός από χαρά μας έχουν γεμίσει και με ευθύνες ώστε έχουμε αρχίσει ήδη να οργανώνουμε το πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς».
protothema.gr